Een vrouwenopera in de Vlaamse Opera. Die Frau ohne Schatten van Richard Strauss is het in verschillende opzichten. De drie vrouwen Marion Ammann als keizerin, Stephanie Friede als Verversvrouw en Natascha Petrinsky als de Voedster vallen op. Hun personages en de verhaallijn errond zijn het sterkst uitgewerkt, hun zanglijnen het opvallendst. Een opera met feministische trekjes, al is het zoeken naar een evenwicht met de maatschappelijke druk enerzijds en het onderbewuste/onderdrukte verlangen anderzijds.

De beste opera totnogtoe gezien in de Munt dit seizoen. Dat is ‘La finta giardiniera’ (de vermeende tuinierster) van Mozart. Met sterke vocalisten, ook aan de casting voor de bijrollen werd zorg besteed, en een uitmuntende regie is het meer dan vier uur lang (weliswaar met twee korte pauzes tussen) likkebaarden.  De acteerprestaties verdienen alle lof. Vooral de dwerg Mireille Mossé en  Katerina Kneżíková schitteren in hun acteerwerk dat het bijna jammer is dat het einde zich vooral concentreert rond hoe het afloopt tussen Jeremy Ovenden (graaf Belfiore) en Sandrine Piau (Violante).

Hérodiade, de opera in vier bedrijven van Jules Massenet behoort tot het verouderd repertoire. Toch nam de Vlaamse Opera de moeite om deze opera die in 1881 in de Muntschouwburg in Brussel zijn première kende, onder de loep te nemen. Het zou straks wel eens een trend kunnen worden. Dirigent Dmtri Jurowski, regisseur Joachim Schlömer en dramaturg Xavier Zuber baseerden zich op de Parijse versie van 1884. In die versie werden twee taferelen toegevoegd. Eén waarin Herodes droomt van Salomé en het waarzeggertafereel tussen Hérodiade en Phanuel bij het begin van het derde bedrijf. Het productieteam van de Vlaamse Opera schrapte danig en verplaatste ook behoorlijk wat scènes om de dramaturgische spanningsboog wat op te krikken. Zo begint de opera nu met het waarzeggerstafereel. Het resultaat is lovenswaardig. De opera verveelt niet, maar op het puntje van onze stoel zaten wij nu ook weer niet. Dé ontdekking is weliswaar de Italiaanse sopraan Carmen Giannattasio die een sterk roldebuut als Salomé neerzet.

De Italiaanse regisseur Romeo Castelucci tekent in de Munt voor de regie van Parsifal, een hoogtepunt uit Richard Wagners carrière. Het werk heeft sowieso al een sterk moraliserend katholiek karakter met religieuze verwijzingen naar de Verlosser, de Verlossing, Goede Vrijdag, het Bloed en Lichaam van Christus. Castelucci doet daar nog een schepje boven door er een stevige ecologische boodschap aan toe te voegen. Dat alles in een enscenering die rond camouflage draait, zorgt voor onwennig geschuifel op de operastoel. Nauwelijks kom je immers als toeschouwer in het verhaal of voel je je erbij betrokken. De enscenering steekt te veel af met het libretto en de muziek en wijkt ook te veel af van het al behoorlijk statische verhaal, zodat op het einde van de 4 uur durende rit voornamelijk Wagners muziek met de pluimen gaat lopen.

Conflictstof genoeg in Semiramide, de opera van Rossini naar het theaterstuk “La Tragédie de Sémiramis” van Voltaire uit 1748. De Koningin van Assyrië, Semiramide zal er weldra troonsafstand doen. Een nieuwe leider van het Assyrische volk moet aangeduid worden. Prins Assur is het geilst van al op de macht. Hij lijkt wel over lijken te willen gaan. Maar ook de Indische koning Idreno heeft interesse. Op prinses Azema is hij verliefd wat zijn ambities en kansen op de troon kunnen verhogen. Maar ook Assur heeft een boon voor Azema die deze twee mannen niet echt ziet zitten. Voor haar telt enkel Arsace, waar Semiramide dan weer voor gevallen is. Een kluwen van relationele conflicten op privé- en professioneel vlak wordt geweven in het eerste bedrijf. Als een etterbuil barst dat alles open in het tweede bedrijf want niemand is gelukkig met de keuze van Arsace als nieuwe koning.