Een bijzonder intrigerende film over identiteit (“Ben je een gringo, een Mexicaan of leef je als bastaard in het ongewisse?”) en levenswijsheden is Bardo van regisseur Alejandro G. Inárritu die de prent samen met Nicolas Giacobone schreef. Wat Bardo dat als ondertitel het hilarische ‘False Chronicle of a Handful of Truths’ heeft zo sterkt maakt, is naast het sterke script de bijzondere beeldtaal die meandert tussen realisme en surrealisme in combinatie met een exquise geluidsmix die het een absolute meerwaarde maken om deze Netflixfilm in de bioscoop te zien.

Een prachtig en ontroerend eerbetoon aan Chadwick Boseman. Dat levert regisseur Ryan Coogler met Black Panther Wakanda Forever af. Marvelfans hebben sinds het plotse overlijden van de hoofdrolspeler in 2020 zich het hoofd gebroken hoe de franchise verder zou gaan zonder hem en vooral ook hoe hij uit de filmreeks zou geschreven worden. Coogler ging het niet ver zoeken en koos voor een antwoord dat dicht bij de realiteit aanschurkt. In Wakanda Forever stierf Koning T‘Challa aan een mysterieuze ziekte die hij geheim hield, ook voor zijn zus Shuri (Letitia Wright). Op die manier kon zij niet tijdig ingrijpen en stierf ie.

Close, onze kandidaat voor de Oscars, tevens de winnaar van de Grand Prix op het jongste festival van Cannes, ontvangt uiteenlopende reacties van de internationale filmpers. Terecht, want regisseur Lukas Dhont gaat in deze prent te nadrukkelijk op zoek om de traan op te wekken bij de kijker. In zo’n geval lukt het dan uiteraard niet om ons te ontroeren. Waarom de film die oorspronkelijk We Two Boys Together Clinging ging heten naar een schilderij van David Hockney dat geïnspireerd werd door een gedicht van Walt Whitman over de broederschap tussen twee mannen, ons verder niets doet, komt ook omdat de expositie van de twee hoofdpersonages Remi en Leo voor ons niet lang genoeg duurt om de zelfmoord van Remi echt beklijvend te maken. Maar ook omdat de beeldvoering te esthetisch oogt en het verteltempo te traag is. Close komt daarnaast ook te uitdrukkelijk over als een prent die maatschappijkritiek wil uiten tegen een masculiene heteronormatieve wereld. Die combinatie, kritiek leveren en emotie proberen op te wekken, werkt voor ons gewoon niet.

Geen betere metafoor om het (bedrijfs)leven te omschrijven als hoe het eraan toegaat in een restaurant bij Boiling point. Het drama dat Philip Barantini regisseerde is weliswaar wat voorspelbaar – uiteraard draait die shift in de soep – maar het maakt de 92 minuten durende prent die je de indruk bezorgt dat die in één shot is gefilmd er niet minder indrukwekkend en meeslepend op.

‘Cringe maar sommige dingen waren wel grappig.’ Het zijn heus onze woorden niet om Rewind, de eerste – en hopelijk laatste – film rond de influencers CEMI te beschrijven. Maar het is er wél pal op als je het ons vraagt. Het is namelijk die zin die we meteen uit de mond van het tienermeisje dat achter ons zat toen het zaallicht terug aanging 78 minuten nadat de prent begonnen was, hoorden. Het is te zeggen, eigenlijk 88 omdat Kinepolis een pauze inlast van 10 minuten.