Het mysterie rond de dood van Marilyn Monroe heeft deze legendarische actrice een mythische status opgeleverd. Ze had niet het grote zangtalent, acteren was eigenlijk ook niet haar sterkste kant en toch spreken weinig artiesten zo tot de verbeelding als Marilyn. Tot op de dag van vandaag inspireert deze blondine kunstenaars en artiesten, niet in het minst Allard Blom en Sam Verhoeven van Judas TheaterProducties. Musicalsterren Anne Mie Gils en Ann Van den Broeck mochten beiden in de huid kruipen van dit icoon om het publiek mee te nemen in het verhaal van de laatste jaren van haar leven en de aanloop tot haar zelfmoord. “Goodbye, Norma Jeane” was een erg kleine productie met minimale cast en decor, soms een beetje gebrek aan variatie in de muziek, maar vooral erg gedragen door de acteer- en zangprestatie van Anne Mie en Ann. Michiel De Meyer deed ook erg zijn best, maar naast twee sterke vrouwen viel het op dat hij nog een beetje groen achter de oren was.

“¡Ambras! Cervantes dolend door Vlaanderen” was meer dan gewoon een kleine musical. Het was soms ook opera, verhaal en poëzie, videokunst en klassiek theater. Soms klonk het erg sacraal en dan weer uiterst modern. Het was een voorstelling in het Spaans, het West-Vlaams en een taal daar tussenin. De veelheid van stijlen en elementen waren de kracht van de voorstelling, maar tegelijk ook de zwakte. Kurt Defrancq, Hans Peter Janssens en Valérie Vervoort speelden en zongen goed, maar we geraakten ondanks het trage tempo van de voorstelling wat verloren in de veelheid aan impulsen. Het was luisteren naar de muziek en de tekst in het Brugs, lezen van ondertitels in het Nederlands om de rijkdom van de beeldtaal te ontdekken en tegelijk kijken naar de acteerprestatie en de soms erg knappe videomontages van Fabien Delathauwer. Soms was het van het goede wat te veel.  Misschien hadden auteur Frank Adam en componist Pol Vanfleteren iets zuiniger moeten omspringen met de verschillende componenten.

Een flashmob in de zaal tijdens de ‘Samsonrock’ met meisjes – ondertussen vrouwen – die de afgelopen 25 jaar in het Samsonballet dansten. Dat was met stip hét eenmalige hoogtepunt tijdens de première van de Samson en Gert Kerstshow 2016 (**1/2 op drie). Vrouwen die jaren geleden de allereerste shows meedansten in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen of met het duo op zomertour gingen, in een circustent, en onder andere Blankenberge aandeden. Die tijd dus. De trappen van beneden tot bovenaan het balkon van het Plopsa Theater stonden vol danseressen die simultaan de pirouette, het klapje, de sprong, enz. meededen met de allerjongste danseresjes op het podium. Nauwelijks verrassingen verder. De kerstshow – deze keer met kerstboom zonder top omdat die anders niet onder de theaterdoeken kan, wat toch wel sneu is - koos voor de gekende ingrediënten: live filmen en een auditie nadoen die in het honderd loopt waarbij Van Leemhuyzen, Alberto en de Burgemeester hun ‘toptalent’ konden etaleren. Met deze keer een glanstrol voor Koen Crucke die al voor de Braziliaanse carnavalsfeer zorgt in een veel te korte versie van ‘Copacabana’.

Een sterke cast betekent nog geen sterke productie. En ‘big’ betekent daarom niet ‘better’. Dat is de conclusie na de première van de hitmusical Beauty and the Beast van Marmalade in Flanders Expo Gent. Het productiehuis zet zijn allereerste live entertainment show neer en zag het meteen groots met 3250 toeschouwers per show en een roosvormig podium van 32 m breed en 48 m lang. Het is meteen de allereerste arenashow van de musical die ooit wereldwijd getoond werd. Helaas zorgt de afstand tussen publiek en scène voor een gigantische barrière die alleen Peter Van de Velde in het eerste deel met een geweldige Oya Lélé-grap naar Josje toe weet te doorprikken. Pas dan komt het publiek wat los. Het grootste probleem van deze ganse voorstelling is de techniek, en de vele podiumwissels die letterlijk volgeluld moeten worden. Daardoor is de musical opvallend vervelend, zeker in het eerste deel, en duurt die ook gewoon veel te lang. Komt daarbij dat er qua klank te weinig dynamiek zit in de voorstelling, de vertelstem van Filip Peeters bij de start te kinderachtig overkomt en hij eigenlijk te veel kleur legt in zijn vertellen, de acteurs op het podium aanvankelijk ook in hetzelfde bedje ziek zijn, en de dialogen gewoon erg geforceerd aanvoelen waardoor het erg moeilijk is om in de voorstelling te geraken. De revelatie, hét lichtpuntje van de show is ontegensprekelijk Josje die een magische Belle neerzet, haar rol goed speelt én zingt (op een paar schoonheids-  en vooral timingfoutjes na), Peter Van de Velde die als Lumière tien jaar na zijn rol in Antwerpen nog steeds met verve de rokkenjager speelt, en Eline De Munck – van typecasting gesproken – als Babette.

Wat doe je als de liefde een sleur wordt en je vaststelt dat je binnen je huwelijk een beetje op elkaar bent uitgekeken? Voor de Van Rozens is het antwoord simpel: je maakt elkaar het leven zuur en jaagt mekaar in de gordijnen of in dit geval de kroonluchter. “De Rozenoorlog” mocht dan misschien geen al te positief beeld van het huwelijk schetsen, het was bij verre het beste dat we ooit van Judas TheaterProducties zagen. Alle puzzelstukjes pasten perfect in elkaar: men had een degelijk en entertainend verhaal, de humor was gevarieerd en wist de juiste toon aan te slaan, de muziek was afwisselend en passend, de belichting was verzorgd met oog voor details, het decor was eenvoudig en functioneel, de regie zat goed, de acteer- en de zangprestaties van Maike Boerdam en Lucas Van den Eynde waren een lust voor het oog en het oor, …  Kortom: “De Rozenoorlog” was een avondje puur genieten van theater op zijn best.