Tauberbach, de terecht bejubelde voorstelling van Alain Platel, was één avond terug te zien tijdens het Theaterfestival. Alle kaartjes voor de Stadsschouwburg geraakten dan ook moeiteloos de deur uit. Lelijkheid is dan ook nog maar zelden zo schoon op het toneel gebracht. Platel liet zijn dansers de “bastaarddans” een ongerepte, ongeremde eerder dierlijke manier van bewegen en handelen verder uitwerken. Wat we te zien kregen, is een slag in het gezicht van de consumptiemaatschappij: zij die niet meer in staat zijn te consumeren. De sociaal zwaksten uit onze samenleving, mensen die in de vierde wereld overleven, denken en handelen. Dat is op zijn zachtst gezegd confronterend.

Een uur en tien minuten naar 8 performers zien die springen. Dat is kort samengevat waar het in “The dog days are over” om draait. Maar het is wel erg kort door de bocht om te stellen dat alleen maar dat te zien is. Neen, er is veel meer. Choreograaf Jan Martens toont 8 dansers die afzien, zich letterlijk in het zweet werken. Uiteraard refereert Martens daarmee naar onze jachtige tijden die Herman Van Veen al jaren geleden in “Opzij opzij opzij” vastlegde.  Er is ook die prestatiedrang, dat bijna maniakaal bezig zijn met het lichaam – via fitnessprogramma’s, loopprogramma’s in de iPod, en diens meer – dat hier even vakkundig te kijk gezet wordt.  Telkens wanneer we zo’n maniakken te zien krijgen op straat of wanneer we voorbij een fitnesszaak passeren – die uiteraard volledige inkijk geven door de ramen - verschijnt een lach op ons gezicht. “The dog days are over” is even voyeuristisch. Maar het is ook een ode aan wiskunde, aan geometrische lijnen, ja ook aan verschillende dansvormen. Een voorstelling die rijker, gelaagder is dan aanvankelijk gedacht. Gewoonweg briljant.

Met een gastvoorstelling van de Donlon Dance Company eindigt het Koninklijk Ballet van Vlaanderen zijn seizoen 2013-2014. Een einde van een tijdperk ook, vermits het volgend seizoen binnen het Kunsthuis onder de naam  “Ballet Vlaanderen” door het leven gaat. Drie korte choreografieën van Marguerite Donlon, die erg verschillend waren in sentiment, waar het verrassingselement ook een rol speelde, toonden waar ballet anno 2014 voor staat: toegankelijk, humoristisch, menselijk, kunstzinnig, mee met zijn tijd maar boven al: inspelen op een rijk scala aan gevoelens.

De mannelijke lead dancer van Riverdance die twee keer kort na elkaar tegen de vlakte gaat op het einde van het tweede deel van Riverdance. En dit terwijl de tape met de klank van tapdans doodleuk verder speelt. Dát is Riverdance 20 jaar later blijkbaar nog steeds, een voornamelijk full playback en  live on tape-verhaal, oorspronkelijk als intermission act tijdens het Eurovisiesongfestival 1994 in Dublin, daarna uitgegroeid tot een avondvullende show, een trademark, een exportproduct ook, waarbij de merkwaarde velen malen groter geworden is dan de artistieke kwaliteit. Of hoe Riverdance 20 jaar later behoorlijk belegen overkwam – die visuals - die podiumdecorelementen waren echt wel gedateerd én kitscherig – maar uiteindelijk finaal toch wist te scoren met enkele flitsen op muzikaal en choreografisch vlak. Al was het finaal too little too late.

Beyond the Tutu gaf ons een overzicht van ballet door drie stukken uit te voeren: La Bayadère… The kingdom of shades, Made Man en Tyll. De voorstelling toonde ons niet alleen hoe ballet is geëvolueerd, maar gaf ook het kunnen van het menselijk lichaam weer.