Groots zagen ze het. Eline Schumacher en Vincent Hennebicq voor La bombe humaine, hun voorstelling over de klimaatcrisis. Een voorstelling over zombies ging het initieel worden tot Vincent vader werd. Een band van 80 man, een dinosaurus die zou opkomen om te speechen over uitgestorven zijn, waar hij alles over weet, om ons daarvoor te behoeden maar wij hem niet zouden kunnen verstaan … Het waren maar enkele ideeën die op tafel lagen. Uiteindelijk is la bombe humaine quasi een one woman show geworden met Eline achter een close harmony micro, aangevuld met live muziek van Olivia Carrère en Marine Horbaczewski op cello en toetsen. Budgettair waren er namelijk enkel twee mogelijk, maar zo stelt het duo, ze hebben wel de beste muzikanten gekozen.

Warm en bij momenten humoristisch, dat is niet alleen Sien Eggers als mens en actrice, dat is ook de dialoog die ze solo brengt tussen dochter en moeder in U bent mijn moeder. 15 jaar geleden zag deze voorstelling het levenslicht. De vragen om die opnieuw te kunnen zien, bleven de voorbije jaren binnenstromen. En nu is het zover dat Het Gevolg er een positief gevolg aan heeft gegeven. Joop Admiraal schreef de tekst op basis van zijn ervaringen als acteur met zijn dementerende moeder die toen tachtig was en hij elke zondag bezocht. Stefan Perceval herwerkte de tekst en stond in voor de regie. Het resultaat is een zeer getrouwe en uiterst respectvolle weergave van de bitterzoete gevoelens waar je als familielid van iemand die je graag ziet die deze ziekte heeft doorheen gaat.

Of het bij de voorstelling hoort. Dat meisje achter ons dat aan haar vriend zegt dat ze zich wat duizelig voelt. Dat vragen we ons af halfweg Koodgapje & De Bote Groze Dolf dat in Troubleyn in première ging. De productie van Zino Moons en Danny Bouman werd het resultaat van Handlangers, het multidisciplinaire creatietraject van Trix voor jonge makers dat een plek in de programmatie kreeg van Love at first sight dat dan weer een festival van (nieuwe) makers is in Antwerpen. Kortom: jonge creatievelingen krijgen heus wel kansen in deze stad. Ze kunnen één genieten van ondersteuning bij het creëren en twee ze kunnen dan ook nog eens een podium aangeboden krijgen om die creatie aan het publiek te tonen.

Toegegeven, als je bij het binnenkomen in de zaal van Vechtstuk door Hof van Eede My endless love van Lionel Richie en Diana Ross hoort, moet je eens goed grinniken omdat je de ironie voelt bovendrijven waarom net deze song te horen is. Vechtstuk gaat namelijk over een koppel dat na jaren samenzijn vaststelt dat er een kink in de kabel is en dat het leven met elkaar saai geworden is. Zij heeft nood aan kicks. Hij niet. Er is te veel druk komen staan op hun relatie. Er is slecht contact. De zaak staat op springen en ze zitten niet op dezelfde lijn. Een waterlek waar hij niks van afweet die mogelijks een kortsluiting heeft veroorzaakt waardoor ze allebei in het donker zitten, zorgt ervoor dat de twee niet naar het feestje van Joost en Lien kunnen. Het vormt meteen ook de metafoor voor een relatiecrisis waarbij ze allebei apart naar het licht en het water bellen, zich moeien met de ander zijn gesprek, de wachttijd hekelen en vooral het onvermogen van de twee om met elkaar te praten en overleggen vaststellen, wat de situatie waarin ze zelf als koppel verkeren reflecteert.

Hoe langer je er over nadenkt nadat je De dokter, de jongste voorstelling van de Britse regisseur Robert Icke voor ITA, gezien hebt, hoe beter je de productie en de tekst vindt. Icke nam als basis Professor Bernhardi van Arthur Schnitzler, bewerkte die tekst zeer vrij en maakt die hyper actueel. De publieke opinie staat hier lijnrecht tegenover de medische wereld, de wetenschap. Net na enkele lockdowns door de coronacrisis hebben burgers het gehad met de laatste vrijheidsbeperkingen. Ook in de dokter komt dat spanningsveld naar voor, maar dan wanneer uitlekt dat een joodse arts een katholieke priester (Bart Slegers die zijn personage in het begin van de voorstelling tussen assertief en intimiderend neerzet) geen toegang heeft gegeven om aan de veertienjarige Emily de laatste sacramenten toe te dienen voor die stierf aan een bloedvergiftiging nadat ze thuis zelf abortus pleegde. Haar ouders waren onbereikbaar op dat moment en de arts wist niet of het meisje gedoopt was.