‘Ik zie punten. Lijnen. Patronen.’, ‘Waar ben ik?’, ‘Ik lig hier als een object’, ‘Paniek en hysterie vullen de ruimte’, het zijn de eerste zinnen uit de ontzettend sterke monoloog De eerste keer van Dahlia Pessemiers (o.a. De Ridder, Flikken, Zonde van de zendtijd) die ze zelf brengt in de tuin van het Wilrijkse Berkenrijs. Wat er precies gebeurd is met het personage dat ze neerzet, komen we samen met haar te weten. De voorstelling gaat dan ook over een nieuw begin voor iemand, of beter: over herbeginnen.

Een puberale voorstelling over volwassen worden, dat is De drie musketiers door de Warme Winkel geworden. De voorstelling, die op de Zomer van Antwerpen in Belgische première ging, steekt de draak met de ridderverhalen en met spektakelvoorstellingen (om het spektakel). Centraal in deze parodie staat de vraag of je de rode draad van je eigen verhaal niet durft te verliezen door afleiding. Zijn aandacht en afleiding elkaars tegengestelden, blauw en rood, en moet je alles op alles zetten om je aandacht bij de zaak te houden (als hoofdpersonage en als publiek) en denk je dus vanuit een polariserende visie dat het ene het andere moet onderdrukken? Of vind je dat ze allebei perfect in harmonie met elkaar kunnen leven, ook al kan dat voor chaos zorgen?

Nora + Aron heet de jongste voorstelling die Dimitri Leue schreef. Hij speelt die in de gang van het districtshuis van Deurne, de plek waar koppels een burgerlijk huwelijk afsluiten, met Clara Cleymans. Leue waar we eerder al van vermoedden dat ie geboeid is door sci-fi lijkt de mosterd enigszins gevonden te hebben bij TENET, de film van Christopher Nolan die rond deze tijd vorig jaar in de bioscoop uitkwam. Ook Leue kiest voor een palindroom als titel, zodat de twee namen van de hoofdpersonages hier gespiegeld kunnen worden. Maar vooral de structuur van de voorstelling is uitermate interessant én intelligent. Leue begint met het einde, en eindigt met het begin dat het einde is maar dan in omgekeerde volgorde. Voor de verhaallijn van het ex-koppel kiest ie om te beginnen met plotpunt 2 gevormd door Anna, ook haar naam vormt een palindroom, waar Aron mee vreemd gegaan is: ‘Jullie affaire is een uitgestoken tong en middelvinger.’ Maar in de reverse modus is het Nora die iets met haar heeft.  Zo zijn beiden ‘schuldig’ aan het op de klippen lopen van de relatie, vechten ze er allebei voor terwijl de ander het niet langer ziet zitten enz.

Wat een elitaire lul, een vleesgeworden pater familias/paternalist dat met het vingertje in de lucht belerend in een vlaag om tijdens een van de laatste stuiptrekkingen, het geweten van de wereld nog een keer te schoppen, terwijl het daar al lang te laat voor is, is ons die Hugo Camps. Dat idee hadden we het eerste uur van Testament van een journalist dat Chokri Ben Chikha regisseerde. Bert Luppens horen we als Camps die met een looprekje zich verplaatst, praten dat ie een krantenjournalist is en zelf dus niet echt graag onder de aandacht komt. Maar dat ie in de loop der jaren, omdat de mediaformats die richting uit zijn gegaan, niet anders kon dan opdraven voor allerhande tv- en in radioprogramma’s. Kijk,  dat vinden we nou larie en het is lang niet de enige tegenstelling die er te ontwaren valt in deze voorstelling. Uiteraard heeft élke journalist een ego, ook en zeker die van krantenjournalisten. En uiteraard draait het wél om jou, zeker als je de toestemming geeft om gefilmd te worden en er een voorstelling rond je gemaakt wordt waar je akkoord mee gaat. Enige ijdelheid is Camps dus niet vreemd volgens ons, ook al zal ie later in conflict komen te liggen met hoe hij geportretteerd wordt door de acteur en stellig zeggen: ‘Ik heb nergens boven gestaan, me nooit superieur gevoeld’. Later horen we dat ‘nederigheid, bescheidenheid en dienstbaarheid’ zaken zijn die de man na aan het hart liggen. Nochtans blinkt het narratief van Luppens niet meteen uit in die drie, onder andere wanneer hij het heeft over ontmoetingen van Camps met Brigitte Bardot, Dalida …

Gitzwarte humor brengen Wunderbaum en Theaterhaus Jena in The Clowns Convention. Het circus en met name de clown (een metafoor voor onze samenleving) verkeert in een crisis. Enerzijds is er de horrorclown (‘Wie heeft er IT niet gezien?’), aan de andere kant is de wereld zo hilarisch op zich geworden dat je daar als stand up comedian bijvoorbeeld nog moeilijk over kan. The Clowns Convention voert dan ook 9 clowns op, een voor een houden ze de kijker een spiegel voor, van hoe onvolkomen die is, net als de wereld in het algemeen. De crisis oplossen zal niet gebeuren, wat overblijft is het grote vraagteken, het onbekende, de zekerheid dat er geen zekerheden meer zijn voor zover die er ooit waren. En dat we blijven doordoen, ondanks alles, met de act der acts die er al sinds mensenheugenis is: die van je voortplanten.