Close, onze kandidaat voor de Oscars, tevens de winnaar van de Grand Prix op het jongste festival van Cannes, ontvangt uiteenlopende reacties van de internationale filmpers. Terecht, want regisseur Lukas Dhont gaat in deze prent te nadrukkelijk op zoek om de traan op te wekken bij de kijker. In zo’n geval lukt het dan uiteraard niet om ons te ontroeren. Waarom de film die oorspronkelijk We Two Boys Together Clinging ging heten naar een schilderij van David Hockney dat geïnspireerd werd door een gedicht van Walt Whitman over de broederschap tussen twee mannen, ons verder niets doet, komt ook omdat de expositie van de twee hoofdpersonages Remi en Leo voor ons niet lang genoeg duurt om de zelfmoord van Remi echt beklijvend te maken. Maar ook omdat de beeldvoering te esthetisch oogt en het verteltempo te traag is. Close komt daarnaast ook te uitdrukkelijk over als een prent die maatschappijkritiek wil uiten tegen een masculiene heteronormatieve wereld. Die combinatie, kritiek leveren en emotie proberen op te wekken, werkt voor ons gewoon niet.

Geen betere metafoor om het (bedrijfs)leven te omschrijven als hoe het eraan toegaat in een restaurant bij Boiling point. Het drama dat Philip Barantini regisseerde is weliswaar wat voorspelbaar – uiteraard draait die shift in de soep – maar het maakt de 92 minuten durende prent die je de indruk bezorgt dat die in één shot is gefilmd er niet minder indrukwekkend en meeslepend op.

‘Cringe maar sommige dingen waren wel grappig.’ Het zijn heus onze woorden niet om Rewind, de eerste – en hopelijk laatste – film rond de influencers CEMI te beschrijven. Maar het is er wél pal op als je het ons vraagt. Het is namelijk die zin die we meteen uit de mond van het tienermeisje dat achter ons zat toen het zaallicht terug aanging 78 minuten nadat de prent begonnen was, hoorden. Het is te zeggen, eigenlijk 88 omdat Kinepolis een pauze inlast van 10 minuten.

Het moet zowat de meest gehypete Vlaamse film in jaren zijn: Zillion van Robin Pront. Mocht u zich afvragen waarom o.a. HLN, VTM, Q Music, HUMO en JOE u de voorbije dagen bestookt hebben met soms de kleinste nieuwtjes over deze bioscooprelease, de verklaring is eenvoudig: ze zijn mediasponsor. Maar daar blijft het niet bij, DPG Media waar deze titels onderdeel van zijn, is tevens co-producent. Dat de HLN-lezer dat doorheeft, blijkt uit de onlinereacties die we op enkele artikels van de grootste krant lazen. Zillion krijgt dus tegengas te verwerken, niet alleen omdat sommigen het fenomeen op zich overroepen vinden tegenover andere clubs die ze legendarischer vinden, maar ook omdat sommige lezers menen dat de film minder goed is dan de nationale pers durft te beweren. Filmnews.be trok dan ook op onderzoek uit. Om een eigen mening te vormen en die af te toetsen met de gewone, betalende bezoeker. Want die mening is net iets relevanter dan die van BV’s die gratis naar een première mogen én uiteraard niets verkeerds zullen zeggen over hun collega’s kwestie van niet in eigen voet te schieten en toekomstige projecten niet gedwarsboomd te zien.

Dochter, moeder, maîtresse en vertaalster zijn. Die vier rollen combineert de alleenstaande moeder Sandra, gespeeld door Léa Seydoux die we o.a. kennen uit La vie d‘Adèle, The French Dispatch, haar rol als Madeleine Swann in enkele James Bond-films en recent Crimes of the future. Seydoux charmeert andermaal in dit drama met haar naturel. De prent van de Franse Mia Hansen-Løve voelt zo écht aan en de acteerprestaties zijn zo goed dat je bij momenten gewoon vergeet dat het allemaal gespeeld is.