30 jaar draait de musical The Phantom of the Opera ondertussen op de West End in Londen. En de productie heeft ook een Guiness World Record op zak. Philip Griffiths staat namelijk al 26 jaar ononderbroken in deze West End-show. Wij zagen hem aan het werk als Monsieur André. De Nederlandse zangeres Celinde Schoenmaker kreeg de eer om op 10 oktober tijdens de galavoorstelling in de voetsporen te treden van Sarah Brightman voor wie componist Andrew Lloyd Webber de rol schreef. Daarmee gaat haar naam alvast de geschiedenisboeken in van de productie. Op vraag van Brightman destijds speelt de hoofdzangeres de rol van Christine 6 keer per week en treedt haar alternate op maandag en vrijdag op. In deze regie van Harold Prince gaat die eer naar de Engelse klassiek geschoolde Harriet Jones die zowel opera- als televisiewerk op haar palmares heeft staan. 30 jaar na zijn première blijft de musical die opera-, goochel- (beeld van The Phantom in de spiegel in Christines loge, het plots verdwijnen op het einde, …) - en balletelementen in zich draagt,allerhande fans - ook gothicfans - bekoren. Verder is The Phantom of the Opera gedeeltelijk een stuk in een stuk waarbij het voor een stuk de theaterwereld zelf gedeeltelijk toont (het repeteren, de changementen, de verschillende culturele achtergronden van de zangers, de oude machinerie (de trekkenwand), het spiegelen van voor-en achtergrond, decorstukken, …) Hét recept van het succes van The Phantom of the Opera naast de zeer brede palet aan genres dat te zien is, zijn de  special effects (het vuurwerk uit een doodskop,  vlammen vooraan het podium, de kroonluchter die naar beneden valt,…),  de steengoede zangers, een van de beste scores die Andrew Lloyd Webber schreef, en een sterk coming of age-verhaal waarbij Christine moet kiezen tussen twee mannen: Raoul of het Spook.

Op 10 januari 2016 overleed David Bowie, twee dagen nadat ie 69 was geworden en zijn laatste studio album ‘Blackstar’ in de winkelrekken lag. Op 7 december 2015 ging in NY zijn laatste podiumproductie, de musical ‘Lazarus’ in première waar hij samen met Enda Walsh aan schreef. Ivo Van Hove stond in voor de regie en zijn trouwe compagnon Jan Versweyveld tekende opnieuw voor de visuals en belichting. Na de run in de States, komt de show nu ook thuis in de UK in een tent, voor slechts 13 weken in het tijdelijke King’s Cross Theatre tot 22 januari 2017. De nummers van Bowie in een concretere context gieten, in de structuur van een verhaal, een musical die in dit geval gebaseerd is op ‘The Man Who Fell to Earth‘ van Walter Tevis uit 1963, bleek allesbehalve makkelijk. Het verhaal en de enscenering hapert dus wel eens maar uiteindelijk blijft de onsterfelijke muziek van Bowie, knap live neergezet door de cast en de band die achter plexiglas staat overigens, op zo’n inkakmomenten wél overeind.

Als platte cola. Zo smaakt de eerste Prinsessiashow ‘De droomtroon’ die in Antwerpen halt hield. Goed weliswaar bij maagpijn. Maar of een meisje dat na de show last had van buikpijn van de honger daarmee geholpen is, is maar de vraag. Haar klachten waren sowieso het gevolg van het aanvangsuur: 11u terwijl de show ongeveer 70 minuten lang duurt.  Naar kinderproductienormen is de show niet te lang qua duur, maar door de slappe spanningsboog en het constant – tot 5 keer toe! – herhalen van dezelfde scène: acteur/actrice neemt plaats in de droomtroon, valt in slaap, rook verschijnt en bij het geluid van een stoomketel komen we in zijn of haar droom terecht, voel je de aandacht bij heel wat jonge meisjes die voor de gelegenheid uitgedost zijn in prinsessenkleedjes, stevig verslappen. Doe daarbij een flets live on tape optreden waarbij de voice over zang het iets te veel overneemt van het live gebeuren, en James Cooke die als Basiel al even erg op de zenuwen werkt als tijdens ‘Zeg ‘ns euh’ op Vier deze zomer en ‘Jonas & Van Geel’ op vtm recent, en je hebt een show die het vooral moet hebben van Helle Vanderheyden die als prinses Iris nog min of meer de zaak weet recht te houden.

In een tijd waarin zelfs de fotomodellen die poseren voor de reclamecampagnes zonder digitale hulp ook niet meer beantwoorden aan de schoonheidsidealen die ze moeten voorspiegelen,  kwam de boodschap achter  “Volmaakt de musical” , namelijk dat je gelukkig mag zijn zoals je bent, als een verademing. Alleen miste deze eerste professionele voorstelling van  So What? Productions vzw de nodige diepgang om deze boodschap ook geloofwaardig over te brengen. De personages bleven oppervlakkig en het verhaal was veel te mager. De voorstelling overleefde dankzij het fenomenale stemgeluid van Martine De Jager als Erna en het feel-good gehalte van de nummers die eerder deden denken aan een cabaretje dan aan musical. “Volmaakt de musical” bracht niet de maatschappijkritische blik die we gehoopt hadden, maar leverde wel een ontspannen avondje pretentieloos vertier op.

The Bodyguard de musical is in Nederland een waanzinnig succes. Met meer dan een half miljoen verkochte tickets is de productie aan zijn tweede jaar begonnen. Er zijn verschillende redenen voor het succes. De musical bevat de grootste hits van Whitney Houston en valt dus onder de categorie jukeboxmusical. De voorstelling ging op de West End op 5 december 2012 in première, in hetzelfde jaar toen Houston stierf. Op 11 februari 2012 was dat. Joop van den Ende en Albert Verlinde van Stage Entertainment speelden  erg kort op de bal. Daardoor werd de Nederlandse versie die op 27 september 2015 in première ging de eerste niet-Engelstalige versie. Voeg daar een love story aan toe, een verboden liefde tussen een lijfwacht en een superster, en een erg actueel thema rond (cyber)criminaliteit en stalking en je hebt een cocktail die erg goed zit en tevens meer dan ooit actueel is. Houstons nummers zijn dermate veeleisend voor een zangeres dat de productie maar liefst twee artiesten de rol van Rachel Marron laat zingen. Wij kregen met Samantha Klots die elf jaar geleden afstudeerde aan de dansacademie Lucia Martha in Amsterdam de cover van Rachel Marron aan het werk te zien. Een understudy zeg maar die samen met Nurlaila Karim die recent de cast vervoegde als Nicki Marron onwaarschijnlijk straffe prestaties neerzette die de haren op onze armen meermaals lieten rechtkomen, een krop in de keel bezorgden en onze traanklieren aan het werk zetten. Zo’n productie neerzetten in Vlaanderen met drie zangeressen die Whitney vocaal aankunnen, is gewoon onmogelijk. Om de heel eenvoudige reden dat onze regio niet over de geschikte stemmen beschikt, laat staan het budget heeft van deze tot in de puntjes verzorgde voorstelling.