Promiscu, holebi-gedrag promoten als dé verlossing. Dat is wat de Franse choreograaf Laurent Chétouane doet in Sacre. Niet dat we iets tegen eender welke visie op seksualiteit hebben. Maar dit is toch wel alweer een zoveelste bewijs dat een choreograaf niet veel verder wil gaan dan de eigen leef- en gevoelswereld op het podium brengen: van boosheid tegenover het publiek tot verlossing. Er gaat geen seizoen voorbij of het holebi-thema wordt niet verwerkt in een choreografie. Uiteraard maken erg veel kunstenaars, en ook dansers, deel uit van de holebi-gemeenschap. Toch durven we hen oproepen geen “one issue”- werken te blijven maken, maar verder te kijken dan de eigen leef-en gevoelswereld, en ook andere thema’s aan te snijden. Want omdat ze buitenproportioneel vertegenwoordigd zijn binnen het domein en het medium waarvoor ze werken, dreigen ze te verschralen qua themakeuzes en wordt het wel erg voorspelbaar.

Net zoals in “Vortex Temporum” staan er in “Partita 2” verschillende cirkels in krijt getekend op de zwarte podiumvloer. Kaal is het podium van deSingel. De uitgang rechts achteraan is zichtbaar. Een subtiele diagonale lichtstreep laat Amandine Beyer toe om plaats te nemen op het podium. De eerste twee delen “Allemande” en “Courante” uit Bachs “Partita 2” klinken in het duister. Anne Teresa De Keersmaeker dwingt op die manier de toeschouwer om te luisteren. Dat dwingende karakter is er voor sommigen te veel aan. Het gehoest van het publiek wijst niet zo zeer op hoe het met de gezondheid van de toeschouwers gesteld is, wel op het feit dat die dwang niet gesmaakt wordt.

生长 Genesis. Als Chinese titel werd gekozen voor Sheng (Geboorte) en Zhang (Groei), van Sidi Larbi Cherkaoui kende zijn Europese première in deSingel. Een dansvoorstelling die helaas niet dezelfde kracht heeft als eerder werk van Cherkaoui. De spanningsboog staat niet strak genoeg. De kijker wordt tussen twee werelden op en af geduwd: culture (met een zeer klinische, zakelijke benadering rond DNA, chromosomen, geneeskunde)  en nature (met veel verwijzing naar armen en handen, met de boom als metafoor van geschiedenis en toekomst). Het zijn die twee verschillende werelden die het Oosten en het Westen met elkaar gemeen hebben.  Maar de thema’s natuur vs. wetenschap vs. geloof contrasteren hier te sterk tegenover elkaar waar de spanningsboog van de dansvoorstelling uiteindelijk onder lijdt. Of hoe Cherkaoui bewees ook maar een mens te zijn, en dus ons –weliswaar nog maar voor de tweede keer na IT 2.0. – ontgoochelde.

Anne Teresa De Keersmaeker blijkt nog steeds een erg geëngageerd choreograaf. Zo komt ze met haar dansers en muzikanten van Ictus buigen met een “Stop Monsanto” t-shirt aan. In Vortex Temporum, dat de titel draagt van de moderne partituur van Gérard Grisey en 17 jaar oud is, onderzoekt ze verder de relatie tussen muziek, ritme en dans en gaat er op een uiterst wiskundige manier mee om. Intensiteit in dag vs. nacht, forte vs. piano, snel vs. traag, … De Keersmaeker legt de verbanden en koppelt haar dansers telkens aan een instrument: een blazer, strijker of een pianist, niet alleen wat ze laten horen, ook hoe ze spelen en de beweging die de muzikanten uitvoeren, leidden tot de choreografie.

Tanztheater Wuppertal houdt de artistieke erfenis die Pina Bausch, de choreografe die ons vier jaar geleden op haar 68^ste verliet, levend. Toen zij in ’73  aan de leiding kwam van het balletgezelschap, kon zij meteen haar artistieke koers bepalen. Kenmerkend waren de theatrale elementen die ze in haar choreografieën stak. Dans en theater hoefden geen kunststromen op zich te zijn en eng naast elkaar te bestaan. Café Muller (uit 1978) op muziek van Purcell en haar versie van Le Sacre du printemps (uit 1975) op muziek van Stravinsky geven dat treffend weer.