Helene Fourment was de muze die in haar tijd Pieter Paul Rubens inspireerde tot het schilderen van meesterwerken en nu ook componist Sam Verhoeven en scenarist Allard Blom bezielde tot het schrijven van een wondermooie musical. Anne Mie Gils kroop in de huid van Helene Fourment en mocht zo opnieuw bewijzen waarom zij al jaren de leading lady van de Vlaamse musicals is. Haar geweldige acteer- en zangprestatie in combinatie met een passend decor, een subtiel geschreven tekst en romantische muziek maakte dat dit nieuwste geesteskindje van Judas TheaterProducties waarlijk een “ode aan de muze” werd.

Krokusvakantie in België en ook het Franstalig gedeelte van ons land krijgt family entertainment voorgeschoteld. Zoals de gewoonte is in Brussel en Franstalig België kijkt men daarvoor over de landsgrenzen, en welbepaald naar Frankrijk. Wat succesvol is op de Franse televisie, is dat vaak ook in Wallonië. In de jaren ’80 was het ook zo dat Vlamingen voornamelijk Hollandse televisie consumeerden. Dat is anno 2016 ondenkbaar geworden. Na successen als “Mozart L’opéra rock” en “1789 les amants de la bastille”, koos producent Dove Attia voor het verhaal van koning Arthur in het nieuwe muziekspektakel “La Légende du roi Arthur, Quand l‘amour change le cours de l‘histoire” dat op 17 september 2015 in het Palais des congrès in Parijs in première ging.

Het is me wat die Samson en Gert Kerstshow. De integriteit van figuurtjes, is zowat overal heilig, ook bij Studio 100. Toch is het net die Samson en Gert Kerstshow die vaak de luis in de pels is, op het randje gaat en zelfs er over ook. Neen, u hoort ons geen pleidooi houden voor de toch wel wat overdreven sérieux waar marketing- en communicatieafdelingen mee schermen in allerhande bedrijven en ook steeds meer bij Studio 100 (zo wordt de nieuwe K3 bijvoorbeeld ontzettend afgeschermd). Toch heeft de top van het bedrijf ook wel gevoel voor humor en zelfrelativering los van het succes. Vraag is of en hoe lang ze die humor en zelfrelativering nog gaan behouden. Een parodie op de eigen producten moet kunnen. Althans het kon tijdens de kerstshow van 2009 – met stip een van de meest hilarische van de afgelopen jaren – waarbij Studio 100 de draak met zichzelf stak rond de nieuwe K3 (met Josje toen), Plop en Amika. Ook nu weer is het prijs maar steken Samson en Gert de draak met zichzelf én – opnieuw – de nieuwe K3, de zoektocht ernaar via een talentenshow en de merchandising tijdens de nieuwste Kerstshow. Het déjà vu-gevoel komt dan ook wel vaker opsteken. Het beste aan deze show is vooral dat Samson en Gert behoorlijk wat oude liedjes brengen en in een medley steken. Nummers zoals “Er zit meer in een liedje dan je denkt” die nog steeds het verschil maken, die kinderen in geen tijd meeklappen en met hun solo op elektrische gitaar nog steeds werken.

Met de opvoering van Jonathan Larsons rockmusical “RENT” nam de cast van InTeam een vliegende start. De eerste productie van dit nieuwe gezelschap was meteen een schot in de roos. Al vanaf de eerste minuten werden we door Florian Slangen, Milan van Waardenburg en Tom Buelens probleemloos meegenomen naar het New York van de jaren negentig waar aids, armoede en drugsverslavingen de problemen van de tijd vormden. We waren al onder de indruk van de acteer- en zangprestaties van deze drie heren en dan moesten de vrouwen nog komen. Cathy Petit wist ons te charmeren als Mimi Marquez, maar het was toch Sarah Kefi in de rol van Maureen Johnson die ons van onze sokken blies in “Over the moon”. Het was heerlijk om zoveel talent samen op één podium te zien. Toen het ensemble “Hou ik nog mijn waardigheid?” zong, kregen we een krop in de keel. Het gevoel, de zang en de enscenering zaten juist en het was dan ook niet verwonderlijk dat we tegen het einde van de voorstelling onze tranen de vrije loop moesten laten. Het was weer een tijd geleden dat een voorstelling ons zo wist te raken.

Musicalcompagnie Mithe kreeg in 2010 voor deze productie van “Rent” de Euripidesprijs en een nominatie voor de Vlaamse musicalprijzen. Vijf jaar later was het tijd om deze musical nog eens van onder het stof te halen. Wat we te zien en te horen kregen, deed ons toch de wenkbrauwen fronsen bij de waarde van die prijzen. Jonathan Larsons geesteskindje werd ontdaan van zijn ziel en onze tenen gingen spontaan krullen wanneer we  Koen Lukasczyk hoorden zingen. Zelden zong iemand zo consequent naast de toon. We hadden kracht, emotie, verdriet en vreugde verwacht en kregen een show die ons onberoerd achter liet. Het grote lichtpunt uit de voorstelling was Joris Kun in de rol van Roger Davis.