Of het perceptie of realiteit is dat de 34-jarige Gentse singer-songwriter Senne Guns met Opus 3 een dijk van een solocabaretvoorstelling heeft, dat laten we u zelf graag ontdekken. Feit is dat Guns verdomd creatief uit de hoek komt. Op het ontzettend snelle tempo van Mozarts Alla Turca zingt hij over de dagelijkse stress als vader van twee dochters van negen en zes. ‘Eet uw boterhammen nu eens op. Trek daarbij nu eens geen kop.’ klinkt het onder andere bij een man die smacht naar het weekend want dan kan er ‘uitgeslapen’ worden en gaan ze samen naar de speeltuin. De weekdag ochtendrush zoals hij die bezingt is o zo herkenbaar: ‘Waar is je jas? Heb je al geplast?’ dat je het hem helemaal niet kwalijk kan nemen dat hij een nieuwe modetrend neerzet door zijn dochters enkel in kousenbroek, zonder rok naar school te sturen. Overigens, deze zomer zagen we een tienermeisje in Antwerpen met een zwarte kousenbroek rond lopen – néén het was geen legging – en enkel een wit hemd aan.

Superlatieven komen we te kort om het weergaloze optreden van Helmut Lotti in een uitverkochte Handelsbeurs te beschrijven. Lotti trad op met een nooit eerder geziene gretigheid. Bewijs daarvan is dat ie maar liefst zestien nummers op net iets meer dan een uur liet horen. Om maar te zeggen dat hij er de vaart stevig inhield. Tijdens ‘Mack the knife’ wandelde hij al het podium af om tussen podium en publiek deze klassieker van Bobby Darin uit 1958 te laten horen. Opvallend daarbij was dat ie met zijn klassieke schoenen aan even ging glijden over de vloer. Want jawel, de man die over enkele dagen 51 wordt, had duidelijk zijn dansschoenen aan, swingde met zijn lijf en schudde met zijn achterwerk. En niet alleen dat. Tijdens dit akoestisch in the round concert viel ook eens te meer op wat een dijk van een performer hij is. De Vlaamse zanger zong niet alleen zijn nummers, hij interpreteerde ze en zette ze dan ook bij momenten om in acteren. Zo ging hij bijvoorbeeld op de knieën tijdens ‘Love me’ van Elvis op ‘begging on my knees’ en deed hij een trompet na met zijn stem tijdens ‘Proud Mary’ van Creedence Clearwater Revival.

De lockdown deed Stef Bos aanvankelijk geen goed dit voorjaar. Getuige daarvan is een gat in het venster bij hem thuis dat ie niet liet herstellen zodat het een blijvende herinnering is aan die tijd. Het is dankzij zijn vrouw dat hij de druk op zijn borstkast die de ganse tijd zich manifesteerde verlicht werd. Zij wist dat hij spelen moest, dat zingen als een soort van ademhalen is. Een uur per dag ging ie na verloop van tijd thuis opnieuw spelen, in z’n eentje aan de piano. Omdat het heden op dat moment voor hem zo diffuus was, dook hij eerst het verleden in, naar de songs die hij die 30 jaar bij elkaar geschreven heeft om ze zo te herontdekken en in een uitgekleed jasje te steken, en in sommige gevallen ook herschreef.  Voor de herwerkte tekst van ‘Is dit nu later 2020’ – het nummer waarvan Raymond van het Groenewoud, zijn leerkracht op Herman Teirlinck, in 1988 vond dat Bos na een tijd zoeken zijn stem gevonden had - koos hij voor de voltooid tegenwoordige tijd, voor ‘Tussen de liefde en de leegte 2020’, samen met ‘Ik heb je lief’ uit 1991 onbetwist een van de schoonste momenten gedurende een briljante avond in Deurne - de onvoltooid verleden tijd. Nummers die allebei het album ‘Bloemlezing 2020’ haalden en die hij zoals bij bijna elke song in deze voorstelling niet alleen zong, maar ook bracht. Stef Bos combineerde immers zang, waarbij hij opvallend ook vaak de lagere regionen van zijn stem opzocht, met parlando.

Wat een bevlogen Tom Lanoye kreeg de slotavond van Jazz Middelheim 1.5 op haar podium. Bloednoot, dat zijn contrabassist Nicolas Rombouts, drummer Teun Verbruggen en auteur/verteller/ spoken word kunstenaar en bij vluchtige momenten in Park den Brandt zelfs zanger – Tom Lanoye. Die laatste bracht commentaar op het klankbedje dat de muzikanten intuïtief uit hun hoed toverden zonder dat er vooraf gerepeteerd was. Commentaar in de vorm van passages uit enkele van Toms teksten, bracht hij. Daarbij putte hij naast ‘Mefisto for ever’, naar Klaus Mann en het eigen ‘Revue Ravage: dood van een politicus’ vooral uit het eigen gitzwarte ‘Fort Europa: Hooglied van versplintering’. Een boek dat uitgebracht werd voor er van de brexit sprake was en de twee democratieën in ons landje helemaal bloot kwamen te liggen. Tom definieert wat een Europeaan tot Europeaan maakt: ‘Wij hebben uitgelegd dat iedereen gelijk is en wij zijn superieur.’ klinkt het al meteen messcherp. Vakkundig zal de auteur tijdens een uur waar hij zeventig minuten van maakt, het laatste slot van deze Jazz Middelheim 1.5, het begrip (on)macht in verschillende facetten fileren om tot een sombere eindconclusie te komen over Europa: ‘Ik zeg je één ding, over ‘hier’. Het is een versleten continent. Ik mag dat zeggen. Ik ben ook versleten. Ik ben ook een hoer. Maar ik weet het tenminste. Deze plek is tot de draad versleten en kapot gebruikt.’ en oproept om je te hoeden voor idealisten en ideologen.

Een wervelende opener van het seizoen 20-21 leverde Dimitri Leue, pianist Antoon Offeciers (Tony Von Kapp), gitarist Ken Pichal (Kenny Von Kapp), contrabassist Wouter Berlaen (Woody Von Kapp) en drummer Jordi Geuens (Jordi Von Kapp) CC Merksem met Von Kapp. Leue stak rock ’n rollklassiekers in een Nederlandstalig jasje. Het concept: elke song rond één sprookjesfiguur bouwen en daar dan volledig Leues knotsgekke fantasie op loslaten. Kinderen mochten voor een song gespeeld werd steeds raden over welk figuurtje het ging, en naar voor lopen om de naam in de micro te komen zeggen. Nicole kreeg de taak om de micro steeds te ontsmetten zodat de zaak coronaproof bleef en bleek de heldin van de show off stage.