De lockdown deed Stef Bos aanvankelijk geen goed dit voorjaar. Getuige daarvan is een gat in het venster bij hem thuis dat ie niet liet herstellen zodat het een blijvende herinnering is aan die tijd. Het is dankzij zijn vrouw dat hij de druk op zijn borstkast die de ganse tijd zich manifesteerde verlicht werd. Zij wist dat hij spelen moest, dat zingen als een soort van ademhalen is. Een uur per dag ging ie na verloop van tijd thuis opnieuw spelen, in z’n eentje aan de piano. Omdat het heden op dat moment voor hem zo diffuus was, dook hij eerst het verleden in, naar de songs die hij die 30 jaar bij elkaar geschreven heeft om ze zo te herontdekken en in een uitgekleed jasje te steken, en in sommige gevallen ook herschreef.  Voor de herwerkte tekst van ‘Is dit nu later 2020’ – het nummer waarvan Raymond van het Groenewoud, zijn leerkracht op Herman Teirlinck, in 1988 vond dat Bos na een tijd zoeken zijn stem gevonden had - koos hij voor de voltooid tegenwoordige tijd, voor ‘Tussen de liefde en de leegte 2020’, samen met ‘Ik heb je lief’ uit 1991 onbetwist een van de schoonste momenten gedurende een briljante avond in Deurne - de onvoltooid verleden tijd. Nummers die allebei het album ‘Bloemlezing 2020’ haalden en die hij zoals bij bijna elke song in deze voorstelling niet alleen zong, maar ook bracht. Stef Bos combineerde immers zang, waarbij hij opvallend ook vaak de lagere regionen van zijn stem opzocht, met parlando.

Wat een bevlogen Tom Lanoye kreeg de slotavond van Jazz Middelheim 1.5 op haar podium. Bloednoot, dat zijn contrabassist Nicolas Rombouts, drummer Teun Verbruggen en auteur/verteller/ spoken word kunstenaar en bij vluchtige momenten in Park den Brandt zelfs zanger – Tom Lanoye. Die laatste bracht commentaar op het klankbedje dat de muzikanten intuïtief uit hun hoed toverden zonder dat er vooraf gerepeteerd was. Commentaar in de vorm van passages uit enkele van Toms teksten, bracht hij. Daarbij putte hij naast ‘Mefisto for ever’, naar Klaus Mann en het eigen ‘Revue Ravage: dood van een politicus’ vooral uit het eigen gitzwarte ‘Fort Europa: Hooglied van versplintering’. Een boek dat uitgebracht werd voor er van de brexit sprake was en de twee democratieën in ons landje helemaal bloot kwamen te liggen. Tom definieert wat een Europeaan tot Europeaan maakt: ‘Wij hebben uitgelegd dat iedereen gelijk is en wij zijn superieur.’ klinkt het al meteen messcherp. Vakkundig zal de auteur tijdens een uur waar hij zeventig minuten van maakt, het laatste slot van deze Jazz Middelheim 1.5, het begrip (on)macht in verschillende facetten fileren om tot een sombere eindconclusie te komen over Europa: ‘Ik zeg je één ding, over ‘hier’. Het is een versleten continent. Ik mag dat zeggen. Ik ben ook versleten. Ik ben ook een hoer. Maar ik weet het tenminste. Deze plek is tot de draad versleten en kapot gebruikt.’ en oproept om je te hoeden voor idealisten en ideologen.

Een wervelende opener van het seizoen 20-21 leverde Dimitri Leue, pianist Antoon Offeciers (Tony Von Kapp), gitarist Ken Pichal (Kenny Von Kapp), contrabassist Wouter Berlaen (Woody Von Kapp) en drummer Jordi Geuens (Jordi Von Kapp) CC Merksem met Von Kapp. Leue stak rock ’n rollklassiekers in een Nederlandstalig jasje. Het concept: elke song rond één sprookjesfiguur bouwen en daar dan volledig Leues knotsgekke fantasie op loslaten. Kinderen mochten voor een song gespeeld werd steeds raden over welk figuurtje het ging, en naar voor lopen om de naam in de micro te komen zeggen. Nicole kreeg de taak om de micro steeds te ontsmetten zodat de zaak coronaproof bleef en bleek de heldin van de show off stage.

Raymond van het Groenewoud koos het CC van Merksem uit om na de lockdown in première te gaan met zijn jongste indoorconcertreeks ‘Glorieuze bevrijding’. Een mooier compliment kan het Antwerpse district dat muziek uitademt, denken we maar aan het Sportpaleis en de Lotto Arena, en een van de beste cultuurcentra van het Stad dat al jaren erg goed werk aflevert die alle drie op haar grondgebied staat, de plek ook waar Concertnews.be geboren werd. Dat op zich vormt allemaal beter en rijker materiaal dan alle huidige Belpopwandelingen samen, en het feit dat dé grote Raymond van het Groenewoud hier zijn tour 20-21 begon, mag ook meteen in de Belpop muziekgeschiedenisboeken opgetekend worden. De man die dit jaar 70 werd en op zijn verjaardag, tevens Valentijn, een geschenk gaf aan zijn fans in plaats van er een te ontvangen, in de vorm van een uitstekende nieuwe plaat ‘Speel’, bleek nog geen haar veranderd en surfte van funk over intimistische jazz tot zelfs even een Queeneske rock instrumental (Bierfeesten). Van het Groenewoud bewees andermaal dat ie bij de top van het Nederlandstalige lied behoort. En toegegeven, eigenlijk krijgt die man niet de erkenning die hij werkelijk verdient. Dat zit ook wat in zijn natuur, vermoeden we.

Les Âmes Perdues gaf er een lap op op het dak van het M HKA tijdens DakKan. Het trio, Isaak Duerinck (accordeon, synthesizer, zang), Ewout Lehoucq (cello, zang) en Naomi Beeldens (zang, percussie, blokfluit), grasduinde in 65 jaar Eurovisiesongfestivalgeschiedenis tijdens hun vijfenveertig minuten durend programma Eurovisionary.  De liedjes staken ze in een verrassend ander jasje terwijl de bindteksten op zijn zachtst gezegd erg creatief waren, het evenement toch ook wel wat relativeerde en zelfs bekritiseerde wegens commercieel en maar in beperkte mate de creativiteit in de showbusiness stimulerend om finaal tot de conclusie te komen dat het gewoon een guilty pleasure is. Wat Eurovisionary helemaal leuk maakte, was dat het publiek op het einde gewoon een QR code kon inscannen en kon stemmen welk nummer met de 12 punten naar huis mocht gaan en dus de bis werd. We vermoeden dat er vriendjespolitiek uit Oost-Europa in het spel was want de winnaar werd de heerlijke folky versie van Wild Dances met stevige vocale uithaal van Naomi. Wij stemden op de 10 points die naar Ding-a-dong gingen. Het is echter niet de eerste keer in de Eurovisiesongfestivalgeschiedenis dat het publiek er een andere visie op nahoudt dan de professionele jury.