Met de dag die komt, trekt Elise Bundervoet na de lockdown die de theaters 7 maanden sloot opnieuw naar het podium. In tussentijd heeft ze haar verpleegstersschort terug aangedaan en op de palliatieve afdeling van een ziekenhuis gewerkt. De dag die komt gaat over een vrouw die nog maar een jaar een man kent, Antonio, maar die geen vrouw toelaat op zijn appartement. Wanneer hij tijdens een wandeling met haar valt, zo’n 50 meter voorbij de ingang van het bos, weet ze – erg herkenbaar is dat – het nummer niet meer om de ambulance te bellen. In het ziekenhuis krijgt ze nadat ie een CT-scan onderging te horen dat ie twee tumoren in de hersenen heeft, en dat de zaak volledig uitgezaaid is. Antonio zit wat ze in de medische wereld in stadium 4 noemen.

Soms is datgene wat je in de realiteit meemaakt sterker dan een voorstelling. Het was ook het geval bij C.A.T.C.H. (Coalition Against Typecasting Horror). De voorstelling begon wat later omdat er een duif in de NMBS loods zat. Een van de actrices blijkt namelijk met een duivenfobie te kampen. Dus moesten de medewerkers van Theater aan Zee het dier met stokken, of door er kussentjes van een sponsor, en schoenen naar te smijten onder het dak, zien weg te krijgen. Dat was zo’n schouwspel dat het een voorstelling op zich leek. Na C.A.T.C.H. bleek dan weer een medewerker alle moeite van de wereld te hebben om een chemisch toilet met een palletwagen boven te krijgen. Het ding dreigde achterom te kantelen, en wanneer ze het gevaarte naar boven wilden duwen via een helling gleed een van de twee medewerkers uit omdat het al een tijdje aan het regenen was en het hout dus erg glad was geworden. Die klungeligheid had zowel iets aandoenlijks als grappigs dat het daarmee moeiteloos C.A.T.C.H. overklaste.s

Het kan geen toeval zijn. Het moet aan mij liggen, dacht ik toen ik net op tijd aan de Godefriduskaai was aangekomen aan het rad waar Radman, de jongste productie van het Zuidelijk Toneel en Schippers & Van Gucht te zien is. Bleek dat men er technische problemen gekend had in de namiddag waardoor men een halfuurtje vertraging opgelopen had en ik dus nog even moest wachten voor het mijn beurt was. Nu wil het toch wel zeker, dat ik enkele weken eerder uit een rollercoaster in een Belgisch pretpark geëvacueerd ben geweest omwille van een technische panne waarna ik tijdens het aanschuiven in een wachtrij voor een andere rollercoaster kort daarna in datzelfde pretpark te horen kreeg dat ook daar technische problemen waren opgedoken. Daar zag ik voor mijn neus hoe de inzittenden van die attractie geëvacueerd werden. Kortom: technische pannes en attracties lijken me te achtervolgen deze zomer.

Wat een geweldige sterke tekst blijft Kleine Bezetting van Jolente De Keersmaeker en Willy Thomas meer dan een kwarteeuw nadat die via heen en weer faxen ontstond. Het schrijfproces deden de twee dus los van elkaar wat de tekst ook zo sterk maakt. Die handelt over hoe twee individuen toch één kunnen zijn. Allebei worstelen ze met de relatie waar ze in verkeren. Achter ons wist een vrouw na een uurtje de uitmuntende acteerprestatie van Dagmar Dierick en Jonathan Michiels – terecht – ontzettend te appreciëren. Maar het stuk zelf vond ze te veel geruzie. Wie verder kijkt dan dat, ziet zoals wij in Kleine Bezetting gewoon een ode aan de liefde in al zijn facetten. Ja, die twee personages zijn verliefd, ze trekken constant elkaar aan en stoten elkaar af. Ze kopiëren zelfs elkaar gedrag. Zo stelt eerst de ene dat die weggaat, daarna de ander. Of haalt de ene cynisch ‘Love me tender’ van Elvis boven, wat de ander vervolgens op zijn beurt ook doet. Wie dus verder kijkt dan het cynisme (‘graag zien is toch een cynische grap hé’) in Kleine bezetting, de verwijten, de opgekropte frustratie van alledag die naar boven komt … ziet hoe twee ogenschijnlijk tegengestelde mensen eigenlijk meer met elkaar gemeen hebben dan ze misschien wel denken.

‘Viva la diva. Viva Victoria.’ kwam spontaan in ons op na de première van Diva, de jongste poppentheatervoorstelling van theater FroeFroe op de Zomer van Antwerpen. Nochtans stak die hit van Dana International waarmee ze het Eurovisiesongfestival in 1998 won, niet in deze voorstelling. Het had nochtans gekund want FroeFroe blendt Händel met The Voice (hier: La Voce als een talentenwedstrijd voor koorknapen), de aria van de Koningin van de Nacht uit Mozarts die Zauberflöte, ‘Sex & Drugs & Rock & Roll’ van Ian Dury, ‘Habanera’ uit Bizets ‘Carmen’ zowel in een klassieke versie als in een hedendaagse met pompende beats met de Vogeltjesdans. Justine Bougues (Tsar B), Nelle Bogaerts (Lili Grace) en Pieter Theuns (B.O.X Baroque Orchestration X) nemen de viool, cello, theorbe, luit, zang en beats voor hun rekening. Het fantastische duo Abigail Abraham (Alexandra) en Serge Kakudji (Farinelli) zingen.