Poëtisch met en duister kantje. Dat is Vortex van Compagnie Nova. In een oude elektriciteitscentrale wekt het gezelschap wind op. Ventilatoren staan opgesteld rond een cirkelvormig podium. Zij manipuleren plastic zakjes die als poppetjes aan het dansen gaan. Op de begane grond, dan weer in de lucht. Solo, pas de deux, met het ganse corps de ballet. Rustig en ingetogen, dan weer wervelend. Dirigent van het spektakel is een grote dikke man die alle dansers kansen geeft om het beste van zichzelf te tonen. Tot ie er mee ophoudt en verwoestend te keer gaat.

Met Milonga levert Sidi Larbi Cherkaoui opnieuw een juweeltje af van een dansvoorstelling. Na Dunas, waar de Marokkaanse Belg de flamenco centraal stelde, gaf hij zich drie jaar over aan de tango. Die danstaal kende hij nog niet dus deed ie beroep op een adviseur Nelida Rodriguez de Aure zodat de traditie van de tango bewaard bleef. Wat we te zien krijgen, is tango 2.0, enerzijds brengt Cherkaoui de dans naar de essentie, en plaatst het gevoel centraal, maakt ie komaf met de cliché’s én voegt die allerhande eigen elementen eraan toe zodat het benen- en armenspel (het verstrengeld zijn) en de dialoog (leiden en geleid worden)  extra tot haar recht komt. Fenomenaal is de mengeling van acro en tango die wonderwel als gegoten blenden.

Kijken in de geest van mensen. Dat doet het collectief Peeping Tom in het ijzersterke A Louer. Wat speelt er zich af in werkelijkheid? Wat in de hoofden van de personages op de bühne? De combinatie van beide maakt plots van de omgeving, het decor een spookhuis. Op dramaturgisch vlak is het podium dus de motor van het werk. Escher on stage met optische illusies, parallelle (leef)werelden. Niets is wat het lijkt. En dus danst de voorstelling op de koord tussen realisme en surrealisme. Een fascinerende dansvoorstelling met theaterelementen, die slim gebruik maakt van fast en slow motions, geluid dat op de voorgrond of naar de achtergrond treedt. Want al kan je een gesprek voeren met iemand, soms hoor je die niet antwoorden omdat je gedachten ergens anders liggen.

Wie ooit een rockconcert bijwoonde, weet dat emoties hoog kunnen opstapelen. Het gedrag, de bewegingen en de gevoelens die de muziek bij het publiek oproept, zijn karakteristiek, herkenbaar en uitvergroot. Zombie Aporia, naar een choreografie van de Amerikaanse choreograaf Daniel Linehan, vertrekt vanuit dit basisidee.

Een week lang mochten een veertigtal werkzoekenden deelnemen aan een workshop van Daniel Linehan. De dansvoorstelling Vita Activa zou daar als resultaat uit voortvloeien. Zou, want het werd helemaal geen dansvoorstelling, hoewel de deelnemers wel dans op het menu hadden gekregen. “Enkele kennissen zijn hier en verwachten nu dat ik mijn eerste pirouette ga doen.” grapte een mannelijke deelnemer daar over. Toch moet gezegd dat Linehan op safe speelde, door hen te laten  vertellen wat ze afgelopen week als gave doorgaven aan een andere deelnemer en op hun beurt ontvingen. Zo werden ervaringen uitgewisseld, zagen we dat iedereen wel een talent heeft en alles draait rond sharing, evenwichten zoeken tussen geven en nemen.