We moesten helemaal afreizen naar het verre De Panne om in Plopsaland de première mee te maken van “Wickie De Musical”. Studio 100 mikte met deze productie op een beduidend jongere doelgroep dan bij “Kadanza” en dus moesten ook wij ons vizier iets bijstellen. Gert Verhulst en Hans Bourlon hadden een eenvoudige verhaallijn uitgetekend zodat zelfs de kleinste vikings mee konden volgen. Er had links en rechts wat meer humor voor de papa en de mama in mogen zitten, maar daar gaan we zeker niet over struikelen. De jonge Remi De Smet schitterde in ieder geval als Wickie en Lotte Heuten was vertederend als zijn vriendinnetje Ylvi. Dirk Bosschaert en Serge Quisquater wisten qua zang niet echt te overtuigen, maar gelukkig was er Marleen van der Loo die ons als moeder Ylva moeiteloos wist in te pakken toen ze “Mijn zoon Wickie” zong.

We hadden het nooit verwacht, maar “Kadanza” van Studio 100 kon zelfs ons, de doorwinterde en kritische journalisten van Concertnews.be, emotioneel raken toen Emma Van Abbeneyen en Jérémie Vrielynck als Lisa en Jasper nog een laatste keer “Bouw een brug” zongen. Nooit eerder zagen we in Vlaanderen een musical waarin 28 jongeren de hoofdrollen speelden en zo een sterke prestatie wisten neer te zetten. Het is overduidelijk een productie voor en door de jeugd. Charlotte Leysen en Giovanni Kemper staan wel mee op de affiche, maar hadden eigenlijk een kleiner aandeel dan je zou verwachten. De enige echte hoofdrol voor een volwassene was voor Loes Van den Heuvel als kampleidster Cornelia Blok. Zij mocht zich uitleven in een karikatuur van een kampleidster en zong in die rol zelfs de enige parodie uit de voorstelling: “Zo verliefd”.

Je moet al een echte hipster zijn om bij een heerlijk lentezonnetje je Milamuts op te houden. Dan is een Bumbamuts veel gepaster voor de tijd van het jaar vonden de allerjongste peuters. En met hun neus al dan niet rood geverfd hadden ze voldoende accenten gelegd om het carnavalweekend gepast te eindigen met Bumba en Bumbalu, en nog veel meer personages. Met zo veel en zo’n moeilijke namen dat we ervan opkijken dat al die jonge fans die allemaal uit elkaar weten te houden.

We hadden er al een tijd naar uit gekeken en eindelijk stond hij weer op de planken: “Lelies”. Op een paar kleine aanpassingen na, was het vergelijkbaar met de productie die op 20/11/’11 in première ging. De rol van Lydie-Anne de Rozier werd nu gespeeld door Ivo Chundro, “Lachen als je liegt” was vervangen door “De leugen regeert” en de acteurs waren ondertussen vier jaar ouder. Maar we waren nog steeds onder de indruk van de acteer- en zangprestatie van Hans Peter Janssens en Door Van Boeckel, bleven lyrisch over de geweldige performance van Ara Halici als Gravin Marie Laure de Tilly, stonden in bewondering voor de zang van Leendert De Vis en waren nog steeds overtuigd van de gevarieerde muziek van Sam Verhoeven onder arrangement van Pol Vanfleteren. Timo Descamps was in vergelijking met de eerste run duidelijk gegroeid. Maar jammer genoeg waren we ook nog altijd niet onder de indruk van de vocale prestaties van Matthew Michel als Graaf Vallier de Tilly, alias Lelietje. En omringd door een sterke cast viel dit net te hard op.

Het is ondertussen al bijna een traditie geworden in de Roma: de eindejaarsrevue met Luc Caals, Sam Verhoeven en Ann De Winne. En zoals we konden verwachten, werd het een bonte mengeling van liedjes, moppen, sketches en showballet van de Ronald Lee White Dancers. Acteur Erik Goris mocht als speciale gast het publiek verrassen met een stukje uit een van de obscene fabels van Dario Fo. Het was een echt schijt-verhaal, maar het bewees eens te meer hoe boeiend Erik wel kan vertellen. Het leukste stuk uit de voorstelling was ongetwijfeld “Wij houden van musical” waarin Sam en Ann hun zangtalent konden etaleren en Luc ronduit schitterde als komiek.