Vijf uur duurt de grand opéra Don Carlos van Verdi. De Vlaamse Opera kiest om de oorspronkelijke Franse versie die in 1867 zijn première kende op te voeren en die vijf bedrijven telt. Later kwam er nog een Italiaanse versie en werd er onder andere gesnoeid in het aantal bedrijven. Don Carlos is een mooi staaltje opera waar sterke composities en een stevig verhaal hand in hand gaan. In Antwerpen krijgt het alvast een sterke en bij momenten frisse opvoering.

Een verhaal over echte liefde, over trouw zijn aan waarden en normen, over geluk vinden, over het kunnen  maken in het leven, over ontzag, over het algemeen belang dat het van het eigenbelang wint, daar gaat Der Zigeunerbaron over. Een plot die duidelijk ook in barre economische tijden, mensen naar de theaterzalen kan lokken. Dat Johann Strauss ook de onsterfelijke klassieker “Als flotter Geist” in dit werk heeft gestoken, is een troef. Sterk is ook dat Music Hall met deze productie een veel breder publiek weet aan te boren dan opera-instellingen. Daarvoor hebben velen, die we in de Stadsschouwburg zagen, wellicht nog heel wat drempelvrees te overwinnen. We zouden ons geld ervoor durven inzetten dat naast de vele gepensioneerden ook heel wat liefhebbers van Helmut Lotti of André Rieu in het publiek zaten.

2009 Zal de geschiedenis ingaan als het jaar waar men uit marketingoverwegingen een kalf omdoopte tot baby-olifant in Antwerpen. Ook de Vlaamse opera is op die trein gesprongen en kondigt de operette Candide als “averechtse musical” aan.

Wanneer de Amerikaanse luitenant Pinkerton de haven van Nagasaki aandoet, regelt huwelijksmakelaar Goro voor hem een huwelijk met Cio-Cio San. De Amerikaanse consul Sharpless probeert hem nog op andere gedachten te brengen, maar Pinkerton zet door. Cio-Cio San, verblind door liefde, laat haar tradities achter zich en kiest vastbesloten voor Pinkerton en de Westerse cultuur. Na een gelukzalige huwelijksnacht vertrekt Pinkerton terug naar Amerika. Komt hij nog terug?

Verval in al zijn mogelijke betekenissen, daar draait het om in de opera Wozzeck. Moreel, seksueel, psychologisch, politiek, kortweg maatschappelijk verval komt aan bod in een enscenering die er troosteloos uitziet. Onder een viaduct, wellicht een verwijzing naar de Lange Wapper, leven mensen in pure marginaliteit in een noodopvangtent en prostitutietent. Daar zien we Wozzeck die alles doet om toch maar iets te verdienen. De baard scheren van de Kapitein bijvoorbeeld in ruil voor een speelgoedkikkertje. Maar ook tussen het welig tierende onkruid en het zwerfvuil rond het viaduct vindt hij af en toe iets. Als een nieuwe man zien we hem de kinderwagen voortduwen. Het bedje waar de baby in ligt is een kartonnen doos. Wozzeck probeert die er toch nog ietwat “gezellig” uit te laten zien, en tekent onder andere een bloempje erop. We komen te weten dat het kind niet door de priester gezegend werd.