Het is van 2003 geleden dat we De kleine prins voor het laatst gezien hebben op het toneel in Vlaanderen (toen speelde Gene Bervoets in de Stadsschouwburg in Antwerpen de rol van de piloot). Je kan dus bezwaarlijk stellen dat deze klassieker vaak opgevoerd wordt in ons land. Nu is er eindelijk een nieuwe versie waarmee theater Malpertuis op Theater aan zee in première ging. Wij zagen de versie die op maat gemaakt is voor tieners (er is ook een versie voor volwassenen die gelijkaardige vragen stelt over het leven, maar dan op maat van de volwassenen). Een prachtige voorstelling is het geworden die aanstipt dat volwassenen ook nog kinderen zijn (van hun ouders) maar dat soms vergeten lijken te zijn. De lezing van Piet Arfeuille en zijn team levert ons ook inzichten op rond bepaalde figuurtjes zoals we het verhaal nog niet eerder interpreteerden.

Volgens de website van Theater aan Zee zou TAL van BOG. en het Zuidelijk Toneel anderhalf uur duren. Uiteindelijk werd het iets meer dan een uur. Eerlijk? Dat is lang genoeg als je weet dat we rond de veertigste minuut op onze klok keken. Zeker, de locatie waar TAL plaatsvond, op een tennisveld van het Ostend Tennis Center, had wel iets. Ook het feit dat wie naast een ticketje greep aan de linkerzijkant (waar een openbare speeltuin is) toch mee deze absurde voorstelling kon bekijken, vonden we top. De kracht van TAL zit ‘m in het feit dat die over associëren, musiceren, filosoferen en (het in het belachelijke) iemand iets aanleren gaat.

‘Let me tell you something you already know’, de solo van Merel Severs die vorig jaar aan de haal ging met de Best of Fringe 2020 prijs, is een noodzakelijke voorstelling. Zowel voor de maakster, die daarmee haar eerste productie aan het publiek presenteerde als voor het publiek zelf. In de voorstelling kaart Severs (soms heerlijk over de top) op humoristische manier (seksueel) grensoverschrijdend gedrag aan. Dé eye opener is dat die vele facetten kent.

Nu de hetze rond de voorstelling Familie die in het seizoen 2019-2020 in première ging gaan liggen is, leek ons de tijd rijp om met een nuchtere blik naar deze productie te gaan kijken die over een viervoudige zelfmoord gaat. In 2007 stapte een gans gezin in Calais uit het leven. ‘We hebben het verkloot, sorry’ stond op het afscheidsbriefje. Familie dat de Zwitser Milo Rau regisseerde gebruikt dat voorval als basis om er in onze ogen een requiem voor het Vlaamse (bourgeouis) gezin van te maken. Het gezin, dat de hoeksteen vormt van de samenleving, dat ongenadig verbrokkelt, en vervalt in naast elkaar leven, in doorgedreven individualisme, hebzucht, en egoïsme. Tekenend zijn de vele (ongemakkelijke) stiltes tijdens de laatste maaltijd, alweer het zo vaak herhaalde verhaal bovenhalen, het spreken over banaliteiten, oppervlakkig doen naar de buitenwereld, zijn ware gevoelens niet tonen (zelfs niet naar andere familieleden toe) om de schijn hoog te houden en het imago van het perfecte gezin in stand te houden. Het gezin, dat in routine vervallen is, in se uitgepraat is waar de kinderen eerder als visitekaartje gebruikt worden naar de buitenwereld. Kinderen die al van jongsaf (goed) moeten presteren en uitblinken. Falen is geen optie. Dat zo veel jongeren kampen met psychologische issues (vanaf september komt de mutualiteit tussen voor sessies met een psycholoog zodat je slechts 11 euro remgeld moet betalen) toont eigenlijk aan hoe goed fout het gaat met het gezin en onze maatschappij in het algemeen.

Een mengeling tussen hypnose, theater en film, dat brengt Tim Oelbrandt volgens de promotekst met zijn voorstelling Brain Freeze. Eigenlijk is het gewoon een illusionist die we aan het werk zien die weliswaar – eigen aan het genre – erg goed is om geruggensteund door het immer fantastische duo Nelle en Dienne Bogaerts van Lili Grace een donkere mysterieuze sfeer op te roepen. Zijn stelling: dat ie – weliswaar steeds in een ander lichaam – zal verder leven, althans zijn brein en zijn hart. De man doet beroep op de overtuiging van cryonisten, dat zijn mensen die ervoor kiezen als ze klinisch dood zijn, om zich te laten invriezen zodat hun weefsel onbeperkt houdbaar blijft. Zij hopen dat op een dag de medische wereld op het punt zal komen om deze lichamen opnieuw tot leven te wekken.