Voor de allereerste keer slaat het Belgische theatergezelschap Les Baladins du Miroir uit Jodoigne haar tenten op in Vlaanderen. De primeur is voor Zomer van Antwerpen. Wat deze Bloed, aarde en verlangen uniek maakt is niet alleen dat de meertalige voorstelling maar liefst drie werken: Bloedbruiloft (1933), Yerma (1934) en het Huis van Bernarda Alba (1936) van de Spaanse auteur Frederico Garcia Lorca door elkaar verweeft, maar ook de verteller de rol laat spelen van de auteur. Op die manier wordt de brug gemaakt tussen fictie en non-fictie in een bijzonder rijke en verrassend verzorgde voorstelling waar muziek (onder leiding van  Line Adam), theater, fraaie videoprojecties van Jean-Luc Gason (zoals het opzetten van de tent waarin we ons bevinden, of een ander tafereel met bv. een dansende actrice, dat wat weg heeft van de film ‘Midsommar’ wanneer Yerma bevrucht wil worden op haar vruchtbaarheidsbedevaart), dans, en meerstemmige zang met elkaar blenden in een heerlijk volkse mix. In een sfeer waar de streng katholieke moraal (acht jaar rouwen waarbij er geen zuurstof in het huis mag komen van Bernarda Alba wanneer ze weduwe geworden is) dermate verstikkend werkt. Bloed, aarde en verlangen gaat dan ook over de droom om vrij te kunnen zijn, en uit je uitzichtloze situatie proberen te geraken door je eigen beslissingen te nemen (en daardoor in te gaan tegen de wil van een ander). De voorstelling toont ook aan dat zowel het matriarchaat (Bernarda Alba) als het patriarchaat, een mens diep ongelukkig kunnen maken.

Van Sofokles’ Antigone maakte de jonge maakster en RITCS-masterstudente Barbara T’Jonck een feministisch zuiveringsritueel. Een zondagsmis als het ware, een sacraal gebeuren met kaarsen, en theelichtjes in glaasjes in de volledig witte ruimte die KVS Top is. Niet dat het een topplek is voor theater, rechtstreeks onder het dak hoor je immers wel eens een vliegtuig overvliegen, maar vooral: het is er warm (al had de actrice drank voorzien na de speech van Kreoon).

Het komt zelden voor dat ik totaal van mijn melk een voorstelling verlaat. Als dat de jongste tijd gebeurt, is dat niet zelden bij één-op-één-voorstellingen. Dat komt omdat men dichter op je huid zit (figuurlijk dan) en alleszins de illusie wekt dat het allemaal alleen om jou draait. Ook nu weer waren we in elke ruimte ons maar al te bewust dat we in een voorstelling zaten maar betrapten we ons er achteraf op dat we toch maar weer mooi – hoe rationeel we ook beschreven mogen geweest zijn – ons helemaal hebben verloren in deze voorstelling die je een Big Brother-gevoel bezorgt. Een die 11 jaar na zijn creatie de mogelijkheden maar ook de verschrikkingen toont van wat de volgende stap: AI in dit concept bijvoorbeeld zou kunnen betekenen.

Met De lange nacht van Moosmeier uit De kleine expeditie op humoristische manier (scherpe) kritiek aan het adres van de vastgoedsector. Het maakt deze vertelling die plaatsvindt tijdens een korte vertelwandeling in de Ruien uiterst actueel. Maar de wandelvertelling is net als het gemiddelde tv programma op een commercieel tv station tijdens de zomer ons ook wat te vrijblijvend en te luchtig om langer te blijven hangen dan pakweg de penetrante geur van de locatie waar het evenement plaatsvindt.

‘Ik vind het zelf nogal oppervlakkig en het blijft maar duren hé.’ En of dat het geval is bij Komedie der verleiding, het afstudeerproject van LUCA Drama masterstudenten Dagmar Dierick en Jonathan Michiels! Die twee vroegen aan Comp. Marius om hun eindproject te begeleiden. Logisch dan ook dat Middelheim 21 met deze voorstelling start. Waas Gramser nam de regie voor haar rekening. Als bronmateriaal werd gekozen voor Komedie der verleiding van Arthur Schnitzler uit 1924. De theatervoorstelling leest als een Netflixserie à la Bridgerton die je wil blijven bingewatchen. Die quote waarmee we deze recensie begonnen, komt overigens uit de voorstelling. En eerlijk, wat ons betreft mocht het, ondanks de gietende regen in het eerste uur van de twee uur en twintig minuten die het stuk aan een stuk duurt, nog gerust wat langer blijven duren. Ook typisch aan series overigens is dat het verteltempo naar het einde toe plots stevig versnelt. In dit geval komt er een Eerste Wereldoorlog aan, en dat zal de toekomst, of het ontbreken daaraan, van de personages bepalen.