Een goed verhaal. Meer moet dat soms niet zijn om ons gekluisterd aan onze bioscoopstoel te houden. Het is ontegensprekelijk dé sterkte van Three thousand years of longing, het jongste romantische fantasy drama dat George Miller regisseerde. Samen met Augusta Gore baseerde hij zich op het kortverhaal The Djinn in the Nightingale‘s Eye van A. S. Byatt voor het script. Het is bijzonder jammer dat deze prent wereldwijd flopt in de cinema. Het is nochtans een degelijke film, maar ook niet meteen zo een die je per se voor het grote scherm hoeft te bekijken.

De allereerste film ooit die wij volledig met klamme handjes uitzaten. Dat moet Fall van regisseur Scott Mann zijn die tevens meeschreef aan het scenario. Het wil wat zeggen als je weet dat wij een attest bergmonitor op zak hebben. Een ijzingwekkende spannende prent levert ie af waar alles perfect zit, met als voornaamste kenmerken de grote hoogte (twee jongen vrouwen die kicken op adrenaline geraken vast op 600 meter hoogte wanneer de ladder het begeeft van een tv-toren die ze beklimmen), sterk en bij momenten rauw acteerwerk van Grace Caroline Currey als Becky en Virginia Gardner als Hunter en dat in combinatie met een straffe geluidsmontage (dat krakende doorroestte metaal, die gieren die op de loer liggen, die wind …!) maakt dat dit de spannendste film van het moment is in de bioscoop. De plek ook waar Fall het beste tot zijn recht komt.

Grappig en intelligent. Da’s See how they run, de jongste film die Tom George regisseerde. Een whodunnit en anti-whodunnit in één. Het soort prent dat alles uit de kast haalt om zichzelf onderuit te halen waardoor wij er bijna lyrisch van worden. Wie het toneelstuk The Mousetrap van Agatha Christie ooit zag en bekend is met de theaters in de Londense West End zoals wij, geniet hier ongetwijfeld nog meer van dan wie die bagage niet heeft. Voor See how they run werd er onder andere gefilmd in het Savoy Hotel, The Old Vic, Hoxton Hall, The Dominion Theatre en – uiteraard - het St. Martin‘s Theatre.

Een overweldigende totaalbeleving. Dat levert Moonage Daydream in IMAX Brussel. De film die geregisseerd werd door Brett Morgen (The Kid Stays in the Picture, Kurt Cobain: Montage of Heck, Jane) biedt de kijker een adembenemende genre overschrijdende filmische ervaring op. Moonage Daydream is geen docu, geen concertfilm, geen kunstige montage van beelden, visuals en foto’s: het is het allemaal tegelijkertijd en dat in combinatie met de sterkste troef van al: een waanzinnige soundtrack die David Bowies hits helemaal de 21ste eeuw weet in te loodsen. Fris, hyper modern, strak en relevanter dan ooit. Voor de film heeft het geluidsteam, met Bowies vaste medewerker, vriend en muziekproducer Tony Visconti en de Oscarwinnende geluidsmixer Paul Massey (Bohemian Rhapsody) Bowies originele opnames opnieuw gemixt en vertaald voor een theatrale omgeving. Met dit meesterwerk dat bijna twee uur en half uur duurt zou David Bowie zelf ook zeer tevreden zijn, denken wij. Als je onder de journaille na de persvisie onder andere reacties optekent dat men gerust de film nog een tweede keer wil zien, dan weet je dat het verdomd goed is.

Een weergaloze live action musicalfilm. Die levert Disney af met Pinocchio op Disney+. De regie was in handen van Robert Zemeckis die in 1994 de Oscar won voor beste regie én film met Forrest Gump en onder andere ook de Back to the Future- filmreeks, Who Framed Roger Rabbit, Cast Away, The Polar Express en twee jaar geleden The Witches op zijn palmares heeft staan. Zijn versie van Pinocchio refereert net zelden naar termen uit het bedrijfsleven (zoals in bv. ‘hij heeft zijn geweten geoutsourcet’), en lijkt duidelijk gemaakt om ook de volwassenen te plezieren. Wij hielden vooral van het gevoel voor detail dat het Huis van de Muis alweer tevoorschijn tovert.