Vrouwen die thuis blijven om te kuisen terwijl manlief gaan werken is, de was en de plas doen, gaan shoppen, eten klaar maken, graag aan het zwembad liggen met een cocktail in de hand, open staan om mee met hen te gaan feesten en steeds bereid zijn om seks te hebben (ook al zit er geen dooier in het ei). Dat moet de hemel zijn voor sommige mannen, horen we u denken. Maar voor vrouwen is dat dé hel zo stelt de feministische Amerikaanse psychologische thriller die Olivia Wilde (die tevens de rol van Bunny speelt) regisseerde.

Een oorlogszuchtige man die doof is om een conflict dat dreigt te escaleren op te lossen via diplomatie. Een ecologische ramp die zich aankondigt. De kennis en mogelijkheden van de wetenschap die men in de wind slaat … Het lijkt wel een bijzonder actueel scenario van wat er zich op dit moment afspeelt op onze aarde. Wellicht daarom ook is de dertien jaar oude science-fictionfilm Avatar van James Cameron nog steeds relevant. Mensen willen op de fictieve maan Pandora het kostbare unobtanium ontginnen. Een probleem stelt zich: de lokale bevolking, de Na‘vi, intelligente blauwe wezens met zebrastrepen die menselijk gedrag vertonen, leven daar waar het meeste mineraal onder de grond zit: hun Hometree.

Onze Natuur van Pim Niesten en Dick Harrewijn is een al met al droge docu met boeiende beelden. Zelfs wanneer verteller Matteo Simoni na verloop van tijd meer taalhumor (een blauwtje lopen, voor elkaar smurfen bij de heikikker die blauw kleurt wanneer het tijd is om te paren, haastige haas …) hanteert, doet ie dat op zo’n zakelijke toon dat de kijker niet eens doorheeft dat ie zit te spelen met het Nederlands. Net zoals veel films toont ook Onze Natuur gewoon te veel in de trailer waardoor we de meeste van de strafste beelden eigenlijk al gezien hebben.

Een goed verhaal. Meer moet dat soms niet zijn om ons gekluisterd aan onze bioscoopstoel te houden. Het is ontegensprekelijk dé sterkte van Three thousand years of longing, het jongste romantische fantasy drama dat George Miller regisseerde. Samen met Augusta Gore baseerde hij zich op het kortverhaal The Djinn in the Nightingale‘s Eye van A. S. Byatt voor het script. Het is bijzonder jammer dat deze prent wereldwijd flopt in de cinema. Het is nochtans een degelijke film, maar ook niet meteen zo een die je per se voor het grote scherm hoeft te bekijken.

De allereerste film ooit die wij volledig met klamme handjes uitzaten. Dat moet Fall van regisseur Scott Mann zijn die tevens meeschreef aan het scenario. Het wil wat zeggen als je weet dat wij een attest bergmonitor op zak hebben. Een ijzingwekkende spannende prent levert ie af waar alles perfect zit, met als voornaamste kenmerken de grote hoogte (twee jongen vrouwen die kicken op adrenaline geraken vast op 600 meter hoogte wanneer de ladder het begeeft van een tv-toren die ze beklimmen), sterk en bij momenten rauw acteerwerk van Grace Caroline Currey als Becky en Virginia Gardner als Hunter en dat in combinatie met een straffe geluidsmontage (dat krakende doorroestte metaal, die gieren die op de loer liggen, die wind …!) maakt dat dit de spannendste film van het moment is in de bioscoop. De plek ook waar Fall het beste tot zijn recht komt.