Je zal het maar meemaken als gerespecteerd chef-kok. Dan heb je je helemaal tot in de puntjes voorbereid en een exclusieve maaltijd samengesteld met je team op maat van je gasten, gepersonaliseerd zelfs, blijkt er iemand onaangekondigd op te dagen waardoor dat gegeven een bedreiging vormt voor je hele concept. Een avond die draait om mensen eerder voedsel voor de geest te serveren dan voor de maag. Dat is kort samengevat de plot van The Menu, de zwarte komedie met een vleugje horror erover heen die Mark Mylod regisseerde en Seth Reiss en Will Tracy schreven.

Een wel bijzonder donkere stop motionfilm leveren Guillermo del Toro en Mark Gustafson af met Guillermo del Toro’s Pinocchio. Hun versie situeert zich in het Italië onder Mussolini, het fascisme met andere woorden in de jaren ‘30. Pinocchio (stem van Gregory Mann) wordt er zelfs gerekruteerd om opgeleid te worden bij de fascistische jongeren wat hier dus de wel érg donkere tegenhanger is van Pleziereiland. Vermits de levende houten pop niet kan sterven (wat ons inziens relatief is, want als ie zijn voeten te dicht bij de haard zet, is hij ze wel degelijk kwijt), is hij interessant om in te zetten tijdens de oorlog, klinkt het. Het is lang niet de enige vondst die onze wenkbrauwen deed fronsen. En mogelijks waren we niet de enigen. Zo stelden we tijdens de persvisie vast dat sommige collega’s vroegtijdig de zaal verlieten. Ongezien.

Een bijzonder intrigerende film over identiteit (“Ben je een gringo, een Mexicaan of leef je als bastaard in het ongewisse?”) en levenswijsheden is Bardo van regisseur Alejandro G. Inárritu die de prent samen met Nicolas Giacobone schreef. Wat Bardo dat als ondertitel het hilarische ‘False Chronicle of a Handful of Truths’ heeft zo sterkt maakt, is naast het sterke script de bijzondere beeldtaal die meandert tussen realisme en surrealisme in combinatie met een exquise geluidsmix die het een absolute meerwaarde maken om deze Netflixfilm in de bioscoop te zien.

Een prachtig en ontroerend eerbetoon aan Chadwick Boseman. Dat levert regisseur Ryan Coogler met Black Panther Wakanda Forever af. Marvelfans hebben sinds het plotse overlijden van de hoofdrolspeler in 2020 zich het hoofd gebroken hoe de franchise verder zou gaan zonder hem en vooral ook hoe hij uit de filmreeks zou geschreven worden. Coogler ging het niet ver zoeken en koos voor een antwoord dat dicht bij de realiteit aanschurkt. In Wakanda Forever stierf Koning T‘Challa aan een mysterieuze ziekte die hij geheim hield, ook voor zijn zus Shuri (Letitia Wright). Op die manier kon zij niet tijdig ingrijpen en stierf ie.

Close, onze kandidaat voor de Oscars, tevens de winnaar van de Grand Prix op het jongste festival van Cannes, ontvangt uiteenlopende reacties van de internationale filmpers. Terecht, want regisseur Lukas Dhont gaat in deze prent te nadrukkelijk op zoek om de traan op te wekken bij de kijker. In zo’n geval lukt het dan uiteraard niet om ons te ontroeren. Waarom de film die oorspronkelijk We Two Boys Together Clinging ging heten naar een schilderij van David Hockney dat geïnspireerd werd door een gedicht van Walt Whitman over de broederschap tussen twee mannen, ons verder niets doet, komt ook omdat de expositie van de twee hoofdpersonages Remi en Leo voor ons niet lang genoeg duurt om de zelfmoord van Remi echt beklijvend te maken. Maar ook omdat de beeldvoering te esthetisch oogt en het verteltempo te traag is. Close komt daarnaast ook te uitdrukkelijk over als een prent die maatschappijkritiek wil uiten tegen een masculiene heteronormatieve wereld. Die combinatie, kritiek leveren en emotie proberen op te wekken, werkt voor ons gewoon niet.