Met de opvoering van Jonathan Larsons rockmusical “RENT” nam de cast van InTeam een vliegende start. De eerste productie van dit nieuwe gezelschap was meteen een schot in de roos. Al vanaf de eerste minuten werden we door Florian Slangen, Milan van Waardenburg en Tom Buelens probleemloos meegenomen naar het New York van de jaren negentig waar aids, armoede en drugsverslavingen de problemen van de tijd vormden. We waren al onder de indruk van de acteer- en zangprestaties van deze drie heren en dan moesten de vrouwen nog komen. Cathy Petit wist ons te charmeren als Mimi Marquez, maar het was toch Sarah Kefi in de rol van Maureen Johnson die ons van onze sokken blies in “Over the moon”. Het was heerlijk om zoveel talent samen op één podium te zien. Toen het ensemble “Hou ik nog mijn waardigheid?” zong, kregen we een krop in de keel. Het gevoel, de zang en de enscenering zaten juist en het was dan ook niet verwonderlijk dat we tegen het einde van de voorstelling onze tranen de vrije loop moesten laten. Het was weer een tijd geleden dat een voorstelling ons zo wist te raken.

Musicalcompagnie Mithe kreeg in 2010 voor deze productie van “Rent” de Euripidesprijs en een nominatie voor de Vlaamse musicalprijzen. Vijf jaar later was het tijd om deze musical nog eens van onder het stof te halen. Wat we te zien en te horen kregen, deed ons toch de wenkbrauwen fronsen bij de waarde van die prijzen. Jonathan Larsons geesteskindje werd ontdaan van zijn ziel en onze tenen gingen spontaan krullen wanneer we  Koen Lukasczyk hoorden zingen. Zelden zong iemand zo consequent naast de toon. We hadden kracht, emotie, verdriet en vreugde verwacht en kregen een show die ons onberoerd achter liet. Het grote lichtpunt uit de voorstelling was Joris Kun in de rol van Roger Davis.

We moesten helemaal afreizen naar het verre De Panne om in Plopsaland de première mee te maken van “Wickie De Musical”. Studio 100 mikte met deze productie op een beduidend jongere doelgroep dan bij “Kadanza” en dus moesten ook wij ons vizier iets bijstellen. Gert Verhulst en Hans Bourlon hadden een eenvoudige verhaallijn uitgetekend zodat zelfs de kleinste vikings mee konden volgen. Er had links en rechts wat meer humor voor de papa en de mama in mogen zitten, maar daar gaan we zeker niet over struikelen. De jonge Remi De Smet schitterde in ieder geval als Wickie en Lotte Heuten was vertederend als zijn vriendinnetje Ylvi. Dirk Bosschaert en Serge Quisquater wisten qua zang niet echt te overtuigen, maar gelukkig was er Marleen van der Loo die ons als moeder Ylva moeiteloos wist in te pakken toen ze “Mijn zoon Wickie” zong.

We hadden het nooit verwacht, maar “Kadanza” van Studio 100 kon zelfs ons, de doorwinterde en kritische journalisten van Concertnews.be, emotioneel raken toen Emma Van Abbeneyen en Jérémie Vrielynck als Lisa en Jasper nog een laatste keer “Bouw een brug” zongen. Nooit eerder zagen we in Vlaanderen een musical waarin 28 jongeren de hoofdrollen speelden en zo een sterke prestatie wisten neer te zetten. Het is overduidelijk een productie voor en door de jeugd. Charlotte Leysen en Giovanni Kemper staan wel mee op de affiche, maar hadden eigenlijk een kleiner aandeel dan je zou verwachten. De enige echte hoofdrol voor een volwassene was voor Loes Van den Heuvel als kampleidster Cornelia Blok. Zij mocht zich uitleven in een karikatuur van een kampleidster en zong in die rol zelfs de enige parodie uit de voorstelling: “Zo verliefd”.

Je moet al een echte hipster zijn om bij een heerlijk lentezonnetje je Milamuts op te houden. Dan is een Bumbamuts veel gepaster voor de tijd van het jaar vonden de allerjongste peuters. En met hun neus al dan niet rood geverfd hadden ze voldoende accenten gelegd om het carnavalweekend gepast te eindigen met Bumba en Bumbalu, en nog veel meer personages. Met zo veel en zo’n moeilijke namen dat we ervan opkijken dat al die jonge fans die allemaal uit elkaar weten te houden.