The Bodyguard de musical is in Nederland een waanzinnig succes. Met meer dan een half miljoen verkochte tickets is de productie aan zijn tweede jaar begonnen. Er zijn verschillende redenen voor het succes. De musical bevat de grootste hits van Whitney Houston en valt dus onder de categorie jukeboxmusical. De voorstelling ging op de West End op 5 december 2012 in première, in hetzelfde jaar toen Houston stierf. Op 11 februari 2012 was dat. Joop van den Ende en Albert Verlinde van Stage Entertainment speelden  erg kort op de bal. Daardoor werd de Nederlandse versie die op 27 september 2015 in première ging de eerste niet-Engelstalige versie. Voeg daar een love story aan toe, een verboden liefde tussen een lijfwacht en een superster, en een erg actueel thema rond (cyber)criminaliteit en stalking en je hebt een cocktail die erg goed zit en tevens meer dan ooit actueel is. Houstons nummers zijn dermate veeleisend voor een zangeres dat de productie maar liefst twee artiesten de rol van Rachel Marron laat zingen. Wij kregen met Samantha Klots die elf jaar geleden afstudeerde aan de dansacademie Lucia Martha in Amsterdam de cover van Rachel Marron aan het werk te zien. Een understudy zeg maar die samen met Nurlaila Karim die recent de cast vervoegde als Nicki Marron onwaarschijnlijk straffe prestaties neerzette die de haren op onze armen meermaals lieten rechtkomen, een krop in de keel bezorgden en onze traanklieren aan het werk zetten. Zo’n productie neerzetten in Vlaanderen met drie zangeressen die Whitney vocaal aankunnen, is gewoon onmogelijk. Om de heel eenvoudige reden dat onze regio niet over de geschikte stemmen beschikt, laat staan het budget heeft van deze tot in de puntjes verzorgde voorstelling.

Een musical hoeft niet altijd een diepere moraal te hebben, een romantisch verhaal of een spannend drama te zijn om te entertainen. Het bewijs: “Nonsens” van Event-Team.  Het verhaal was zo flinterdun dat je er door kon kijken, maar toch bezat de voorstelling voldoende elementen om ons zonder problemen een gezellige avond vertier te bezorgen. “Nonsens” moest het hebben van de taal- en situatiehumor, de vrolijke liedjes, de verschillende karikaturen in de personages van de nonnen en de geweldige zangprestaties van Anne Mie Gils, Liv Van Aelst, Dorothy Wuyts, Vicky Delrue en Liesbet Hermans.

Met “Sisters of Swing” bracht De Speling de sfeer van de jaren ‘40 en ’50 terug naar de Zwarte zaal van het Fakkelteater. We volgden het turbulente leven dan The Andrew Sisters vanaf hun prille stapjes in de muziek tot de grote successen en de onvermijdelijke ondergang. Ditte Jaspers, Marjolein Kinsbergen en Nayat Sari  kropen in de huid van respectievelijk Maxene, Patty en LaVerne Andrews. Hun driestemmige samenzang nam ons probleemloos mee naar de tijd van Glenn Miller en Bing Crosby. Onder de muzikale leiding van Orlin Tzontchev en met de ondersteuning van een zevenkoppige live-band kwam de swing weer tot leven. Het was alleen jammer dat de auteurs Beth Gilleland en Bob Beverage een te mager script hadden afgeleverd om er echt iets geweldig van te maken.

Een overheerlijke musical Beauty and the Beast serveert Stage Entertainment al enkele maanden in het Circustheater in Scheveningen. De musical op muziek van Alan Menken en teksten van Tim Rice, vertaald naar het Nederlands door Martine Bijl, heeft nog steeds niets van zijn kracht ingeboet. Wat wil je ook? Een erg straffe score, een zeer rijk palet aan muziekstijlen, inclusief het wat obligate drinklied, humor (twee duo’s hier: Lefou en Gaston aan de ene kant en Lumière en Tickens aan de andere kant) en romantiek maken dit een van onze favoriete Disneyklassiekers. Laat het geheel zingen door een ijzersterke cast waar niemand een steekje laat vallen, en je hebt gewoon een topproductie. Met meer dan 150 000 kaartjes verkocht, is deze productie de reis naar Nederland gewoon waard.

De allereerste tour van Ghost Rockers is in première gegaan. En dat er behoorlijk wat mis kan gaan tijdens een concert ondervonden Mila, Jonas, Charlie, Alex en Jimmy maar al te goed. Hun theatertechnicus Casper (een gastrol voor Lander Depoortere) bleek altijd wel erg ver te zitten (zelfs op het toilet: welke theatertechnicus doet dat nu tijdens een show?) wanneer er zich alweer een technisch probleem voordeed. Was het niet een deel van het decor (een trussing met licht) die plots naar beneden viel waardoor Jimmy  heerlijk over the top over zijn toeren kon gaan, dan ging de rookmachine plots eindeloos veel rook de ruimte in te jagen, ging de lichtshow in overdrive of viel alles uit door een kortsluiting. Of hoe er een parfum van sabotage – het nummer haalde de show weliswaar niet – rond dit optreden hing.