Nooit verwacht dat Lord of the Dance ons zo zou kunnen boeien. Want geef nu toe, Iers-Keltische muziek met choreografieën die verwijzen naar Ierse volksdans, met veel tapdans ertussen. Dat boeit even, maar geen anderhalf uur, dachten we. Niets is minder waar. Lord of the Dance brengt erg veel facetten van dans, weet de spanningsboog goed te houden door tempo- en moodwissels. Een erg toegankelijke show ook, die helaas soms ook klef wordt (oa wanneer een zangeres live on tape niet al te toonvast zingt). Twee korte verhaallijnen in deel twee zorgen ervoor dat je bij de les blijft. De show ging in 1996 in première en is van de hand van Michael Flatley, ook gekend van Riverdance.

We kunnen ondertussen van een traditie spreken. Het Béjartfestival ontstond in 2006 toen maurice Béjart nog artistiek directeur was van het festival. Een jaar later, in de nacht van 22 op 23 november 2007 verliet de grootmeester ons. Na zijn overlijden werd beslist om het festival te laten doorgaan onder leiding van Gil Roman. Het Béjart Ballet Lausanne tekent sinds 2006 elk even jaar present in Antwerpen, Gent en Vorst. Met als hoofdschotel in Antwerpen voor deze vierde editie Le sacre du printemps.

Booty Looting, heet de nieuwste voorstelling van Wim Vandekeybus. Fictie en realiteit ontmoeten elkaar. Wat is echt, wat is de kopie, of moeten we spreken van een kopie van de kopie? Alle kunstvormen op het podium, muziek, dans, theater, fotografie, zetten het publiek op het verkeerde been. Elko Blijweert haalt riffs uit zijn elektrische gitaar die origineel klinken. Of zijn ze toch schatplichtig aan bestaand materiaal? Hij speelt wat het gezelschap hem opdraagt: melancholie, gevaar, iets vrolijks,opwindends,… Rockfotograaf Danny Willems vervormt de perceptie van wat de dansers op het podium neerzetten helemaal. Stills uit een gewelddadig en intens fysiek moment, worden lieflijk in beeld gebracht en vice versa. Het gebruik van zwart-wit beelden versterkt en dramatiseert het geheel bij momenten. Veel tekst daagt het publiek uit. Het personage Jerry Killick (door Jerry Killick) roept het publiek halfweg de voorstelling op om de zaal te verlaten, omdat het blijkbaar meer geïnteresseerd is in de dansers die aan het opkuisen zijn dan naar zijn tekst te luisteren. Of hoe Vandekeybus erg confronterend werkt.

PUZ/ZLE van Sidi Larbi Cherkaoui en Eastman kende afgelopen week zijn Belgische première in deSingel. De Antwerpse choreograaf kreeg zopas de Vlaamse Cultuurprijs voor Podiumkunsten, die er wat ons betreft enkele jaren te laat gekomen is. Hoewel het publiek laaiend enthousiast was, hem een staande ovatie, luid applaus en gefluit bezorgde, waren wij minder enthousiast over PUZ/ZLE. Met 11 Cherkaoui-voorstellingen op onze teller ontwaarden we iets te veel Aha-erlebnissen, of ironisch genoeg te veel hergebruik van eerder materiaal, terwijl replicatie net een van de thema’s van PUZ/ZLE is.

Met „Two sink three float” brengt Studio Eclipse een mooie poëtische dansvoorstelling op en rond een klein pontonnetje aan het Noordkasteel. Het dansgezelschap tourde al eerder in het buitenland, en steekt de ambities om een internationale speler te worden niet weg. Studio Eclipse vertrekt vanuit sterke pure beelden en haalt de inspiratie van bewegingen bij moeder natuur.