In 2014 bracht Simon Allemeersch in de Vlaamse theaters zijn voorstelling Rabot 4-358. Met Rabot 2 breit hij daar een vervolg aan (dat je ook kan volgen zonder die eerste productie gezien te hebben). De meest gestelde vraag die hij toen namelijk kreeg was hoe het nu gesteld is met de voormalige bewoners van de Rabottorens in Gent. Die drie sociale woontorens werden tussen 2009 tot dit voorjaar afgebroken. Daarmee ging een heuse verhuisoperatie gepaard om de bewoners in het Gentse of daarbuiten (tot zelfs in Oostende en Brussel) een nieuw onderdak te bieden. Allemeersch haalt voor hen de term ‘saneringsnomaden’ boven. Overigens had ie zelf een atelier in een van de voormalige Rabottorens.

Een ode aan twee tegenovergestelde zielen die in je zitten: de ene erg angstig en verlegen, de ander een exhibitionist die zich wil tonen en laaft aan de erkenning van het publiek via het applaus, dat brengt Günther Lesage in zijn jongste monoloog die hij tijdens de lockdown schreef. Een schoon pleidooi vormt de voorstelling ook aan zij die nooit bondig zijn – hoe herkenbaar! -, zij die zich verliezen in hun uitvoerigheid en – niet onbelangrijk - daarbij hun zinnen niet afmaken: ‘Luister, ik moet iets zeggen. Ik ga het zo kort mogelijk houden. Het is echt veel. Het is nu nog meer. Het lukt me nooit om bondig te zijn. Wat ik ook probeer, het lukt me niet. Het is te uitvoerig. Ik pak zo veel mogelijk zijwegen dat de mensen en ook ik niet meer …’ klinkt het. En inderdaad, Lesage blijkt een begenadigd helderziende of toekomstvoorspeller voor zichzelf en ons als je wil, want ook wij … toch minstens twee keer (wat er een te veel is naar onze normen) keken op onze klok omdat het te uitvoerig was wat ie bracht en we even de weg kwijt geraakten in het stuk. En die klok die tot veertig minuten telt halfweg (het stuk duurt ongeveer 90 minuten) maakt je uiteraard nog meer bewust van de tijd die verstrijkt. Op die manier is de voorstelling ook een ode om je te verliezen in die tijd, in het nu en het hier, om te stappen in de wereld van de verbeelding.

Het concept van Homemade, de jongste voorstelling van Mokhallad Rasem en Kuno Bakker, is al even eenvoudig als geniaal. Twee mannen besluiten om een huis te bouwen en samen met elkaar te gaan leven. De moeilijke zoektocht om een evenwicht te vinden, een werkbaar compromis, wordt al gauw duidelijk. Gaat het aanvankelijk over materiaalkeuze, dan wordt na verloop van tijd duidelijk hoe tegengesteld de twee mannen met verschillende culturele achtergrond, zijn. Maar er blijkt een brug mogelijk, via taal, via poëzie en filosofie. Al wordt de authenticiteit ervan aangetast via vertaling.

Ik weet niet wat het is, maar toneelstukken waar een tragische vrouwenrol centraal staat, trekt me al jaren aan. Komt het omdat vrouwen overtuigd zijn dat zij tot het sterke geslacht behoren, en wanneer we dan zo’n exemplaar te zien krijgen dat er helemaal onderdoor gaat, totally wasted is … die pijn, die mislukking, die fundamentele eenzaamheid van haar me zo weet te intrigeren? Wellicht. Een van de actrices van het moment die ik zo waanzinnig goed dergelijke rollen spelen vind is Vanessa Kirby (bij het grote publiek gekend om haar rol als de White Widow in Mission Impossible maar die het best tot haar recht komt in psychologische rollen zoals Pieces of a Woman dat sinds vorig jaar op Netflix te zien is en waarvoor ze o.a. op het Filmfestival van Venetië bekroond werd als beste actrice). In 2018 mocht ze de hoofdrol spelen in Julie, naar August Strindbergs Miss Julie in een regie van Carrie Cracknell. Samen met Eric Kofi Abrefa (Jean) en Thalissa Teixeira (Kristina) slaagt ze erin het stuk dat bewerkt werd door Polly Stenham naar een hoger niveau te brengen. Sinds kort kan je op het streamingplatform National Theatre at Home dat gecreëerd werd tijdens en door de coronapandemie (opnieuw) naar deze voorstelling kijken.

Een bijsluiter of een disclaimer die iets zegt over de risico’s bij het lezen van kwaliteitskranten in combinatie met het nuttigen van de inhoud van een thermosfles, die zou best toegevoegd mogen worden bij het dagblad. Want Jirp (Michaël Pas die als een zakenman in kostuum een bijna 50 minuten durende voorstelling brengt voor 6-plussers) leest die en dat heeft in combinatie met wat er in zijn thermosfles zit, kennelijk invloed op hem. Niet alleen de krant, of drank, maar ook een vrouw in je leven kan kennelijk voor bijwerkingen zorgen. Je kan er plots van verschieten, een rode neus door krijgen of een wasknijper op je neus, zien we. Jirp is dan ook een bijzondere trip naar de verbeelding die de allerjongsten (nog) hebben en de kinderlijke verwondering, ook al lijkt het hoofdpersonage zich eerder tijdelijk te vestigen dan dat ie onderweg zou zijn. Ziet daar iets contradictorisch is? Nou en of!