Grappig en intelligent. Da’s See how they run, de jongste film die Tom George regisseerde. Een whodunnit en anti-whodunnit in één. Het soort prent dat alles uit de kast haalt om zichzelf onderuit te halen waardoor wij er bijna lyrisch van worden. Wie het toneelstuk The Mousetrap van Agatha Christie ooit zag en bekend is met de theaters in de Londense West End zoals wij, geniet hier ongetwijfeld nog meer van dan wie die bagage niet heeft. Voor See how they run werd er onder andere gefilmd in het Savoy Hotel, The Old Vic, Hoxton Hall, The Dominion Theatre en – uiteraard - het St. Martin‘s Theatre.

Een overweldigende totaalbeleving. Dat levert Moonage Daydream in IMAX Brussel. De film die geregisseerd werd door Brett Morgen (The Kid Stays in the Picture, Kurt Cobain: Montage of Heck, Jane) biedt de kijker een adembenemende genre overschrijdende filmische ervaring op. Moonage Daydream is geen docu, geen concertfilm, geen kunstige montage van beelden, visuals en foto’s: het is het allemaal tegelijkertijd en dat in combinatie met de sterkste troef van al: een waanzinnige soundtrack die David Bowies hits helemaal de 21ste eeuw weet in te loodsen. Fris, hyper modern, strak en relevanter dan ooit. Voor de film heeft het geluidsteam, met Bowies vaste medewerker, vriend en muziekproducer Tony Visconti en de Oscarwinnende geluidsmixer Paul Massey (Bohemian Rhapsody) Bowies originele opnames opnieuw gemixt en vertaald voor een theatrale omgeving. Met dit meesterwerk dat bijna twee uur en half uur duurt zou David Bowie zelf ook zeer tevreden zijn, denken wij. Als je onder de journaille na de persvisie onder andere reacties optekent dat men gerust de film nog een tweede keer wil zien, dan weet je dat het verdomd goed is.

Een weergaloze live action musicalfilm. Die levert Disney af met Pinocchio op Disney+. De regie was in handen van Robert Zemeckis die in 1994 de Oscar won voor beste regie én film met Forrest Gump en onder andere ook de Back to the Future- filmreeks, Who Framed Roger Rabbit, Cast Away, The Polar Express en twee jaar geleden The Witches op zijn palmares heeft staan. Zijn versie van Pinocchio refereert net zelden naar termen uit het bedrijfsleven (zoals in bv. ‘hij heeft zijn geweten geoutsourcet’), en lijkt duidelijk gemaakt om ook de volwassenen te plezieren. Wij hielden vooral van het gevoel voor detail dat het Huis van de Muis alweer tevoorschijn tovert.

Dit jaar won Tori et Lokita de speciale prijs naar aanleiding van het 75ste festival van Cannes. Jean-Pierre en Luc Dardenne mogen daar blij om zijn. Zelf vinden we de prent nu niet meteen verrassend. Dat komt wellicht omdat we de vluchtelingenproblematiek goed kennen. Gevolg is dan ook dat wij het einde van deze prent – neen, het loopt niet goed af – tamelijk voorspelbaar vonden. Net als het sociale onrecht dat in onze samenleving heerst, dat de filmbroers aan de kaak willen stellen met deze langspeler.

Vraag me niet waarom Jaws terug in de bioscoop te zien is in IMAX. Verder dan de programmatie wat vullen omdat het een tijdje stil is rond nieuwe releases, wat eigen is aan deze periode – eind augustus/begin september - kom ik namelijk niet. De prent kwam voor het eerst uit in de zalen in 1975, da’s 47 jaar geleden, dus op dat vlak valt er ook niet meteen iets te vieren. Maar goed, toen was ik welgeteld min vijf. Als de kans zich zoals nu voordoet om Steven Spielbergs klassieker voor het eerst of opnieuw op het grote doek te zien, kan ik dat uiteraard niet laten schieten. En dus trok ik naar Kinepolis Antwerpen.