Met “Evita” haalde Shakalaka! een wereldtopper naar Oostende. Het was al weer een hele tijd geleden dat we in Vlaanderen nog eens een productie van dit niveau op een podium zagen. De musical werd dan ook door een Engelse cast in de originele taal gebracht. Geen “Huil niet voor mij Argentina”, maar een onvervalst en hemels “Don’t cry for me Argentina”. En voor wie het Engels niet zo goed machtig was, waren er op schermen naast het podium ondertitels in het Nederlands en het Frans voorzien. Een ingenieus decor met oog voor detail, snelle scènewissels, de heerlijke muziek van Andrew Lloyd Webber, de scherpe teksten van Tim Rice, knappe podiumbeelden en swingende choreografieën, een groot ensemble en sterke cast maakte van deze  productie van Evita een streling voor de zintuigen. En als kers op die overheerlijke taart was er de leading lady Madalena Alberto in de rol van Eva Peron die ons tijdens “You must love me” tot tranen wist te ontroeren met haar intieme, breekbare, maar loepzuivere uitvoering.

Met een speelvlak van bijna 2 voetbalvelden groot, geweldige geluidseffecten, vuurwerk, echte paarden en auto’s, een cast van 99 personen, een rijdende tribune, levensgrote decorstukken die automatisch naar de juiste plaats rijden, videoprojecties en filmische muziek van Dirk Brossé ingespeeld door een 57 koppig orkest deed Studio 100 de term “ spektakelmusical” alle eer aan. Al deze elementen stelden regisseur Frank Van Laecke in staat om prachtige podiumbeelden op te bouwen en heel groots te denken. En naast de Vlaamse versie, is er nu ook een Engelse uitvoering van “14-18” die zeker qua casting van de hoofdrollen sterker is dan de originele versie. Deze musicalproductie mag zich dan ook meten met de grote spelers op wereldvlak. Maar elk voordeel heeft ook zijn nadeel. Tijdens het verrijden, maakt de tribune toch net te veel lawaai. En wanneer je niet binnen de eerste 15 rijen zit, zit je eigenlijk al heel ver van de spelvloer af. Soms maakte de grandeur van het geheel het ook moeilijk om de gepaste intimiteit te verkrijgen.

Yes. We‘re gonna fall in love. And it feels so right. Uit één van de vele nummers, hits, die Dirty Dancing voorbracht, komen die zinnen. Een extatische song, die hetzelfde gevoel opwekt als de stage productie in Brussel. Nog steeds is er die magie, die hunkering, naar hét moment: dé lift tussen Baby en Johnny op het einde van het verhaal. Ook Paleis 12 hield de adem in, en alleen al het extatische moment live meemaken, hoe het publiek, met voornamelijk vrouwen,  daarnaartoe leeft en reageert, geeft je instant happiness. Dirty Dancing The Classic Story On Stage is een theatervoorstelling met veel dialogen, dans en geweldige muziek.  

Met 14-18 de spektakelmusical levert Studio 100 een ongeziene spektakelmusical af. Niet dat het genre op zich nieuw is voor ons land: Roméo & Juliette en Notre Dame de Paris (beiden speelden eerder in Antwerpen) en Mozart l’opera rock en Les Amants de la bastille (te zien in Vorst Nationaal enkele jaren terug) vallen onder dat genre. Producties met een zekere grandeur à la Française. Regisseur Frank Van Laecke heeft ook al jarenlang ervaring met de producties die hij in Berlare, op het Donkmeer neerpootte. Ook die vallen, hoewel het voorstellingen zijn met amateurs aangevuld met enkele professionals, onder de categorie spektakelmusical. Een genre dat zoals het woord zelf al zegt groots uitpakt, want visueel, muzikaal (en choreografisch) valt er behoorlijk wat te beleven. Maar, en dat is wat eigen aan dit subgenre, daardoor verlies je als toeschouwer ook emotionele binding met veel personages en geraak je moeilijk betrokken in het verhaal.

Nostalgie is in. Dat maken we toch uit de prachtserie “Marsman” die op dit moment op één loopt op. Ook in het theater smaakt de tijd van toen oproepen naar meer. Pauline en Paulette kreeg na de film, een muziektheaterversie. Subtiel, integer, liefdevol, met verfijnde humor en spelplezier én ook een tikkeltje melancholie en verdriet in verwerkt. Dat is die “muzikale praline” zoals regisseur Frank Van Laecke zijn jongste kindje noemt. Dat klopt meer dan ooit, Pauline en Paulette is zo’n praline die in de mond verschillende intensiteiten en smaken laat proeven na elkaar.