Met Cinderella haalt de Zomer van Antwerpen een topproductie met internationaal potentieel naar Antwerpen. Let’s go Urban brengt de sprookjesversie (op de originele klassieke muziek) en breidt er vervolgens een vervolg aan op een zelf samengestelde soundtrack met beats en hiphop in verwerkt.

Giselle zou oorspronkelijk de seizoensafsluiter worden van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Daarmee zou er een nieuwe productie in première gaan. Financiële maar vooral organisatorische besognes strooiden roet in het eten. Onze site bleef de afgelopen tijd bewust erg karig met commentaar. Feit is dat er twee grote slachtoffers zijn in dit verhaal: het publiek en de dansers, de creatives en crew die zich vol overgave dagelijks op hun metier storten. We durven dan ook alle partijen in dit verhaal oproepen om volwassenheid aan de dag te leggen en met een propere lei volgend seizoen te starten onder een nieuw artistiek directeur. De compagnie die bulkt van het veelzijdige artistiek talent- de herneming van Onegin bewees het alweer – én het publiek verdienen dat.

Vaslav Nijinsky maakte in 1912 een mythisch werk op basis van Debussy’s “Prélude à l’après-midi d’un faune” en een gedicht van Stéphane Mallarmé. Het seksuele ontwaken stond als thema centraal en dat zorgde destijd voor een schandaal. Cherkaoui maakte een remake, maar dan voor twee dansers en liet Nitin Sawhney muziek toevoegen aan de partituur van Debussy. Een choreografie met menselijke (zacht, golvend, sensueel) en dierlijke (iets harder, korter, hoekiger en sprong-) bewegingen in een sprookjesachtige setting van een bos. Het mannetje en het wijfje weten niet van elkaars bestaan af. Eerst zien we hen afzonderlijk dansen. Dat beide half dier, half mens zijn, merken we in de danstaal die verschillend is maar ook raakvlakken heeft. Raakvlakken die bij de ontmoeting overgaan in een prachtige verwevenheid van James O’Hara en Nicola Leahey.

Tussen Hemel en Aarde is de laatste voorstelling van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen onder artistieke leiding van Kathryn Bennetts. Opnieuw toont de Australische de rijkdom, het brede scala aan emoties, aan genres die de compagnie aankan.  De Amerikaanse eerste soliste Courtney Richardson kreeg een prominente plek in de drie verschillende stukken. Wat ze samen met Ernesto Boada in een intimistisch en doorleefde pas de deux neerzette tijdens Wheeldons “After the rain” was pure wereldklasse.

Brilliant Corners is de nieuwe productie van de Israëlische choreograaf Emanuel Gat. Op het duistere podium werd door middel van belichting een rechthoek afgebakend waarbinnen de dansers hun ding konden doen. Die kwamen op terwijl de lichten heel langzaam uitdoofden. In een volledig stille zaal begonnen tien zeer verschillende dansers achter elkaar te hollen. Uiteindelijk begint er iets wat amper nog onder de noemer muziek kan geplaatst worden. Gecomponeerd door Gat zelf, soms piano, dan lijkt het wel op een slechte radiofrequentie en heel even weerklinkt het ‘Ave Maria’.