Met een speelvlak van bijna 2 voetbalvelden groot, geweldige geluidseffecten, vuurwerk, echte paarden en auto’s, een cast van 99 personen, een rijdende tribune, levensgrote decorstukken die automatisch naar de juiste plaats rijden, videoprojecties en filmische muziek van Dirk Brossé ingespeeld door een 57 koppig orkest deed Studio 100 de term “ spektakelmusical” alle eer aan. Al deze elementen stelden regisseur Frank Van Laecke in staat om prachtige podiumbeelden op te bouwen en heel groots te denken. En naast de Vlaamse versie, is er nu ook een Engelse uitvoering van “14-18” die zeker qua casting van de hoofdrollen sterker is dan de originele versie. Deze musicalproductie mag zich dan ook meten met de grote spelers op wereldvlak. Maar elk voordeel heeft ook zijn nadeel. Tijdens het verrijden, maakt de tribune toch net te veel lawaai. En wanneer je niet binnen de eerste 15 rijen zit, zit je eigenlijk al heel ver van de spelvloer af. Soms maakte de grandeur van het geheel het ook moeilijk om de gepaste intimiteit te verkrijgen.

Yes. We‘re gonna fall in love. And it feels so right. Uit één van de vele nummers, hits, die Dirty Dancing voorbracht, komen die zinnen. Een extatische song, die hetzelfde gevoel opwekt als de stage productie in Brussel. Nog steeds is er die magie, die hunkering, naar hét moment: dé lift tussen Baby en Johnny op het einde van het verhaal. Ook Paleis 12 hield de adem in, en alleen al het extatische moment live meemaken, hoe het publiek, met voornamelijk vrouwen,  daarnaartoe leeft en reageert, geeft je instant happiness. Dirty Dancing The Classic Story On Stage is een theatervoorstelling met veel dialogen, dans en geweldige muziek.  

Met 14-18 de spektakelmusical levert Studio 100 een ongeziene spektakelmusical af. Niet dat het genre op zich nieuw is voor ons land: Roméo & Juliette en Notre Dame de Paris (beiden speelden eerder in Antwerpen) en Mozart l’opera rock en Les Amants de la bastille (te zien in Vorst Nationaal enkele jaren terug) vallen onder dat genre. Producties met een zekere grandeur à la Française. Regisseur Frank Van Laecke heeft ook al jarenlang ervaring met de producties die hij in Berlare, op het Donkmeer neerpootte. Ook die vallen, hoewel het voorstellingen zijn met amateurs aangevuld met enkele professionals, onder de categorie spektakelmusical. Een genre dat zoals het woord zelf al zegt groots uitpakt, want visueel, muzikaal (en choreografisch) valt er behoorlijk wat te beleven. Maar, en dat is wat eigen aan dit subgenre, daardoor verlies je als toeschouwer ook emotionele binding met veel personages en geraak je moeilijk betrokken in het verhaal.

Nostalgie is in. Dat maken we toch uit de prachtserie “Marsman” die op dit moment op één loopt op. Ook in het theater smaakt de tijd van toen oproepen naar meer. Pauline en Paulette kreeg na de film, een muziektheaterversie. Subtiel, integer, liefdevol, met verfijnde humor en spelplezier én ook een tikkeltje melancholie en verdriet in verwerkt. Dat is die “muzikale praline” zoals regisseur Frank Van Laecke zijn jongste kindje noemt. Dat klopt meer dan ooit, Pauline en Paulette is zo’n praline die in de mond verschillende intensiteiten en smaken laat proeven na elkaar.

Cynisme. Er zijn weinig journalisten waar het gif niet in sluipt. Veel gezien. Veel gehoord. Veel (denken we te) weten. Toch zijn er momenten waarvan je niet verwacht dat ze komen. Momenten dat je als journalist volledig uit je rol valt omdat datgene wat rondom je gebeurt je zo raakt dat het onmogelijk is het te negeren. Dat hoe toeschouwers een voorstelling beleven sterker wordt dan de voorstelling zelf. Dat het onmogelijk wordt om nog met enige afstandelijkheid het evenement te verslaan, met de zogenoemde objectieve, kritische blik die lezers van je verwachten. Wanneer ik dit schrijf , ben ik na de première van Disney On Ice Durf te dromen in de Lotto Arena wenend gaan slapen. Niet zo zeer om wat ik op het ijs zag, wel om een meisje dat net voor me zat. Dit was haar dag.