De coronapandemie zorgde ervoor dat een massa aantal evenementen uitgesteld werd of geannuleerd. Tosca in de Munt is een van de uitzonderingen. De productie stond initieel namelijk op de planning voor oktober 2022 maar werd dus vervroegd. Dat betekent een kortere productietijd, scherpere deadlines (voor zowel het kledingatelier, het decor dat uitbesteed werd, orkest, koor, solisten en technische crew om alles tijdig in orde te krijgen). Daar bovenop komen ook nog eens de beperkingen door de sociale afstand die gewaarborgd moet blijven (niet bij de solisten want die vormen een bubbel), maar wel bij de koorleden en het orkest. Je kan dus gerust spreken van een huzarenstukje waar de Munt het einde van seizoen 2020-2021 mee afsluit. Al is het wel een live voorstelling waar we bijna constant een ‘ja, maar’-gevoel bij hebben.

Heel wat jongeren kampen (door corona) met issues rond hun geestelijke gezondheid blijkt uit verschillende onderzoeken. Dat Opera Vlaanderen - hoewel toevallig - net nu kiest een concertante versie te tonen van Jules Massenets opera uit 1892 (een tijd dat je als man nog niet kon of mocht je twijfels, zwakheden, gevoelens enz. tonen) naar ‘Die Leiden des jungen Werthers’ van Johann Wolfgang von Goethe, vinden we dan ook qua timing zeer sterk. Toch zijn het vooral de vrouwen die in deze productie schitteren naast het kinderkoor en symfonisch orkest van Opera Ballet Vlaanderen.

Met The Turn of the Screw baseerde Benjamin Britten zich op een ghost story van Henry James uit 1898. De Munt serveert deze kameropera die in 1954 in Venetië in première ging als een livestream. En daar wringt meteen het schoentje. Video/film is een ander medium dan een podiumvoorstelling. Ofwel versterkt het medium de voorstelling, ofwel zit het die in de weg. Bij The Turn of the Screw is helaas het laatste het geval.

Afgeschreven, weggesmeten, verlaten als een gebruikt consumptieproduct. Zo toont regisseur David Marton zijn Dido op het einde van de eind zeventiende eeuwse mini-opera Dido and Aeneas van Henry Purcell. Deze voorstelling voegt daar ook nog een hedendaagse soundscape aan toe van Kalle Kalima en trekt zo een Romeinse mythe naar onze huidige tijd. Het is te zeggen, met het begrip tijd wordt gespeeld. Zo zien we oude Romeinen hedendaags materiaal opgraven zoals elektriciteitsdraden, een muis, smartphone waarvan het scherm behoorlijk wat te verduren kreeg, enkele toetsen van een toetsenbord en een afstandsbediening van een tv. Niet wetende wat het is, vullen ze de functie ervan zelf in en leggen het in water. Of probeert een van hen een cd als een soort puzzel te leggen. Onwetendheid wordt zo te kijk gezet. Het toont aan dat elke beeldvorming, ook die van archeologen vervormd kan zijn.  Vergis u niet, hoewel de muziek net als het beeld bij momenten behoorlijk speels overkomt, ligt daaronder een gitzwarte laag, een apocalyptisch wereldbeeld ook en kritiek op onze wergwerpmaatschappij.

Met Usher creëerde Annelies Van Parys samen met librettist Gaea Schoeters een beklemmende horror/gothic state of mind kameropera. Het duo deed daarvoor beroep op de schetsen van Debussy’s onvoltooide werk ‘La Chute de la maison Usher’. De Franse componist baseerde zich van zijn kant op het kortverhaal ‘The Fall of the House of Usher’ van Edgar Allan Poe dat in 1839 uitgebracht werd.