‘Feeling good’ uit de musical ‘The Roar of the Greasepaint – The Smell of the Crowd’, dat vooral gekend is in de versie van Nina Simone en later ook door Michael Bublé, daarmee start Van Peel overleeft 2017. Opvallend optimistisch dus. Maar daar zit meteen ook de angel in zijn eindejaarsconference. Hij meent het én is ironisch tegelijkertijd. Op het podium verwijst ie in de backdrop én met de kroonluchter in de lucht naar de prent ‘The Great Gatsby’ uit 2013, over je opwerken tot de elite die immoreel en oppervlakkig is. Daarmee is deze eindejaarsconference scherper dan die van vorig jaar. Boetes die eigenlijk belastingen zijn, de graaicultuur en machtshonger van onze politici, het fileprobleem, … het zijn maar enkele thema’s die Van Peel messcherp fileert.

Drie uitverkochte shows voor Wim Helsen in de Roma met ‘Er wordt naar u geluisterd’. Wat een krachttoer die niet meer dan verdiend is trouwens! De 49-jarige cabaretier rijgt het sociaal onaanvaardbaar gedrag van alledag aan elkaar tijdens een lezing, een uitvaart voor Ivo – euh – Guido. Zowat alles wat mis kan lopen, gaat mis. Van onhandige versprekingen, over dodelijke stiltes omdat een muziekstuk maar niet wil opstarten ook al geeft de spreker meerdere erg opvallende cues, lugubere details over de staat waarin het lichaam zich mogelijks heeft bevonden bij de ontdekking, ongepast gerelativeer (‘Er sterven 160.000 mensen per dag! Uw verdriet is niet zo exclusief.’), over pure roddel (rond het lot van Werner en Sofie, wiens uitvaart volgt op die van Guido: ‘In vergelijking daarmee valt dit nog mee.’), seksuele uitspraken (‘Voor je het weet, zitten we straks weer in onze zetel naar Youporn te kijken’, ‘I’m the man who comes from behind. I prefer the vagina. I’m not a homophile.’ en ‘I’m not a breast man. I go straight in the vagina.’), onnodig en ongepast vertalen naar het Engels (‘If you don’t understand. It’s normal.’), uitdrukkingen die erg ongelukkig in deze context zijn (‘de geest is uit het flesje.’), de gevraagde versie van Beethovens ‘Kom zing een vredeslied’ dat niet gevonden werd, multiculturele bedenkingen (‘Als je meer dan één week dood bent, heb je dezelfde geur.’), woordspelingen (‘we zitten een beetje krab/krap met de tijd.’), research over de verkeerde mens doen, uitweidingen over het eigen leven en het feit dat ie zelf geen vragende partij was om de dienst voor te gaan, een excuus moest bedenken om zijn opdringerige bazin Silvia die een vergadering had te moeten vervangen en die soms zonder ondergoed een uitvaart doet, tot afgeleid zijn en de smartphone bovenhalen en wat beginnen swipen (op Tinder), of plots simpel tot de pijnlijke vaststelling komen: ‘Voor ouders die hun kind verloren zijn, hebben we geen naam.’, enz.

De Ideale Wereld-fandagen kenden hun hoogtepunt tijdens een eenmalige show in de Castello, de kleinste tent in een uithoek van het festivalterrein in Kiewit. Het is op zijn zachtst gezegd een vreemde situatie dat de randanimatie op grotere podia staat en in grotere tenten dan De Ideale Wereld zelf. Met wat geluk doen Otto-Jan Ham en co straks een vijandig bod op Pukkelpop zodat de creativiteit er opnieuw volledig en onvoorwaardelijk kan heersen. ‘Je hoeft niet over talent te beschikken om op Pukkelpop te staan.’ klonk het niet geheel onterecht messcherp. Buiten Petit Bazaar durfde die creativiteit wel eens te ontbreken, volgens ons. Dat Jebroer met ‘Kind van de duivel’ niet geboekt werd, kan ook vragen oproepen. Dat kan niet ongestraft. Dus zette De Ideale Wereld een kind op het podium om in de finale de show nog te redden. Een sneer naar Pukkelpop is het én Ketnet tegelijkertijd. Die jongerenzender verbiedt de videoclip liet netmanager Maarten Janssen optekenen die in een wel erg preutse rol kroop op het tv journaal – je kan overigens bezwaarlijk stellen dat ie zelf een heilig dezeke was tijdens zijn jeugdjaren. Zo’n beslissing zorgt net voor een averechts effect. Want alles wat je jongeren verbiedt, wordt heel wat interessanter net omwille van een verbod. Het was meteen ook de ideale gelegenheid voor de Ideale Wereld om een nieuw minderjarig opkomend talent – in dit geval de Kleine Man – een podium te bieden. Zeker nu Emma Bale 18+ is geworden, is er opnieuw nood aan vers minderjarig muzikaal bloed op de Vlaamse podia. De Ideale Wereld bleek in de Castello dus beter en scherper te zijn dan op tv en spaarde onder andere Chokri niet. Zo hoort het.

Antwerpen is de laatste halte voor ‘Licht‘, de recentste voorstelling van cabaretier Youp van‘t Hek dit seizoen. De Nederlander onderging in december 2015 een hartoperatie nadat ie onwel geworden was tijdens enkele voorstellingen. Van‘t Hek grapte al bij de start van de voorstelling in Antwerpen over het voorval: ‘Is er een dokter in de zaal?‘. De 63-jarige Nederlander is terug en staat scherper dan ooit. De tour die in Nederland begon, bestempelde hij als try outs voor Antwerpen zo zei ie in de Arenberg dat zich te pletter lachte. Ook wij kwamen meermaals niet bij van het lachen en lagen verschillende keren tot tranens toe in een deuk. ‘Ik kan het iedereen aanraden, een hele kerst onder narcose.‘ grapte hij terwijl in die humor meteen vlijmscherpe kritiek zat over al dat gedoe rond de eindejaarsfeesten. Rode draad van de avond was doen alsof, de boel belazeren (zoals goedkope wijn schenken in dure wijnflessen bv.). Zijn beste vriend Peter zei hem dat het leven al zwaar genoeg is. ‘Hou het licht‘ was dan ook zijn advies. Die vriend was gestorven en voor hem moest ie de begrafenis regelen wat niet echt het ding van Youp was: ‘Zo‘n begrafenis kan je niet try outen in een klein zaaltje.‘

Strak heet de jongste comedyshow van Thomas Smith die dit jaar 50 wordt. Een zetel, een bijzettafeltje, het podium dat deels in wit gehuld is, enkele XXL-kleurpotloden en een abstracte tekening die ingekleurd wordt in de visual, vormen het decor van ‘Strak‘. Wat de show van Smith, die geboren werd in Delft, maar Britse ouders heeft, eigen maakt is de grote hoeveelheid improvisatie die hij hanteert. Zo herinnerde de comedian zich nog levendig dat ie ooit in het CC van Merksem een benefietoptreden gaf voor mensen met het chronisch vermoeidheidssyndroom. Er was toen 30 man in de zaal. “De rest was wellicht te moe.“ grapte hij. Toen hij een koppeltje - later bleek het een date avond te zijn tussen een jongen en een meisje, dus van ‘een koppel‘ leek nog weinig sprake - zag zitten dat helemaal links vooraan, een beetje afgezonderd van de rest zat, had ie alvast zijn eerste slachtoffers beet die hij tijdens de avond verder kon jennen.