25 jaar komt Cirque du Soleil ondertussen naar Londen, naar de magische Royal Albert Hall, die een circusvoorstelling als deze nog nét die extra grandeur meegeven omdat ze plaatsvindt in een venue met een gi-gan-ti-sche culturele geschiedenis. The Beatles en The Rolling Stones stonden hier samen op de affiche wat maar twee keer in de carrière van die bands gebeurd is. Adele nam er haar bijzonder populaire live dvd op. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het ganse gebouw ademt gewoon klasse én cultuur uit. De voorbije kwarteeuw kwamen er maar liefst 3,5 miljoen toeschouwers naar de meest iconische zaal van Londen om er een Cirque du Soleil-show te zien. Luzia, dat in april 2016 in première ging, is Cirque du Soleils 38ste originele show sinds 1984. Het is een opwindend feest waarin de Canadese wereldspeler toont dat het blijft vernieuwen.

Met TINA zien we de laatste voorstelling van Zomer van Antwerpen deze zomer. Een editie die alweer als degelijk beschreven kan worden, zeker als je weet dat de mogelijkheden voor de organisatie beperkter waren door de publieksbeperking die de overheid oplegde door de huidige coronacrisis. In een stad als Antwerpen levert dat een absurde situatie op. Corona heeft het schepencollege namelijk in haar blootje gezet. Hoorden we immers begin 2020 niet dat er vooral ingezet moest worden op culturele massaevents (zoals de Reuzen) die veel toeristen lokken naar de stad en moesten daarom kleinschaligere wijkprojecten zoals Wintervuur dat in januari vorig jaar zijn laatste editie kende, niet op de schop? Met wat geluk komen ze op het Schoon Verdiep tot enkele inzichten dat klein fijn is, en ook een bestaansreden heeft. Maar vooral: dat de Antwerpenaar zelf ook hunkert naar de kleine(re) ontdekkinkjes.

Confrontatie en overgave. Die boog maken de broers Vincent en Simon Bruyninckx van Movedbymatters en Collectif Malunés in Bitbybit. Voor het eerst maakten ze samen een circusvoorstelling. Een waarbij ze koorddansen op hout met het koord tussen hun tanden. Daarmee dagen ze elkaar uit, trekken ze elkaar aan en stoten ze elkaar af in een intens duet dat in het begin volledig de kaart trekt van kracht, van het masculiene maar na verloop van tijd intiemer en zachtmoediger wordt. Dat uitdagen zit nog voor de voorstelling begint al in Bitbybit wanneer het publiek plaatsneemt in de ufo-vormige tent. Aan elke kant zien we een van hen met een mondstuk in de mond dat via een touw achter hen bevestigd is. Zo kunnen ze langs zij of frontaal voorover hellen terwijl een stem ‘Ready’ zegt en zo het tempo bepaalt van de wisselende poses maar ook, niet onbelangrijk, hoe lang ze zullen over- of langs zij hellen.

Als een kind dat met de blokken speelt en dan alles stuk maakt. Zo komt A sensitive case van Bert Berg (Bert Vanden Berghe) over bij een mannelijke toeschouwer wanneer die de Kapel van het woonzorgcentrum Sint-Anna aan de Floraliënlaan in Berchem verlaat. Op blote voeten zien we Bert minutieus tussen de vele muizenvallen stappen, of op zijn handen er een weg door banend. In de hoop er geen te laten springen, of dan weer net wel. Wat er met opzet dan wel onbewust gebeurt, is niet meteen duidelijk voor de toeschouwer waardoor het een zeer spontane voorstelling is die zowel acrobatisch is als bij momenten zelfs wat neigt naar dans (een solo met muizenval aan een vinger).

Twee mannen die de confrontatie of de dialoog aangaan met 5 hellende vlakken die tevens kunnen bewegen. Dat is het concept van Man strikes back van Stijn Grupping, Frederik Meulyzer en Ine Van Baelen. Stijn is de jongleur van dienst die botsballen afvuurt op de vlakken en dat probeert te doen op hetzelfde ritme als Frederik zijn drums beslaat. Alleen blijkt al snel dat de twee wel vaker niet synchroon hetzelfde ritme volgen en de ene de ander probeert te beïnvloeden in een bepaalde richting. Het maakt het dan ook zeer moeilijk om deze voorstelling te quoteren. Maar we wagen het er toch op. Bekijk je het van een louter muzikale benadering dan vinden de twee pas op het einde echte harmonie wanneer Frederik zijn drums verlaat en de laatste slag speelt op een vlak dat dan meer dan louter een slag ook een toon produceert. Maar het meeste dat we zien en daarnaartoe werkt kan je bezwaarlijk een ritmisch concert noemen. Daarvoor volgen jongleren en muziek elk iets te veel hun eigen parcours. Bekijken we de voorstelling door de bril van een zuivere circusvoorstelling dan werkt die wel naar een climax toe, maar is ze zeker in het begin te repetitief. En het dansgedeelte van de ‘robots’ als intermezzo duurt als we afgaan op de reacties van de kinderen gewoon te lang.