Twee mannen die de confrontatie of de dialoog aangaan met 5 hellende vlakken die tevens kunnen bewegen. Dat is het concept van Man strikes back van Stijn Grupping, Frederik Meulyzer en Ine Van Baelen. Stijn is de jongleur van dienst die botsballen afvuurt op de vlakken en dat probeert te doen op hetzelfde ritme als Frederik zijn drums beslaat. Alleen blijkt al snel dat de twee wel vaker niet synchroon hetzelfde ritme volgen en de ene de ander probeert te beïnvloeden in een bepaalde richting. Het maakt het dan ook zeer moeilijk om deze voorstelling te quoteren. Maar we wagen het er toch op. Bekijk je het van een louter muzikale benadering dan vinden de twee pas op het einde echte harmonie wanneer Frederik zijn drums verlaat en de laatste slag speelt op een vlak dat dan meer dan louter een slag ook een toon produceert. Maar het meeste dat we zien en daarnaartoe werkt kan je bezwaarlijk een ritmisch concert noemen. Daarvoor volgen jongleren en muziek elk iets te veel hun eigen parcours. Bekijken we de voorstelling door de bril van een zuivere circusvoorstelling dan werkt die wel naar een climax toe, maar is ze zeker in het begin te repetitief. En het dansgedeelte van de ‘robots’ als intermezzo duurt als we afgaan op de reacties van de kinderen gewoon te lang.

Het minste dat je kan zeggen is dat de 5 performers risico nemen tijdens Screws waar Alexander Vantournhout voor de circografie en choreografie tekende. De voorstelling brengt dus een mix van acrobatie en dans. Het geheel oogt dan ook zowel explosief als intimistisch. Maar de productie laat zich ook snel lezen. Man en vrouw zijn hier elkaars tegengestelden, en voeren niet zelden dezelfde bewegingen uit maar dan in spiegelbeeld al dan niet met wat vertraging ten opzichte van elkaar. Leggen de mannen elkaars hoofd op elkaars schouder rug tegen rug terwijl ze in een omgekeerde V zich ten opzichte van elkaar verhouden, dan doen de vrouwen een beetje later hetzelfde maar dan met de buiken naar elkaar gericht. Screws brengt in Kanal 5 korte scènes op verschillende plekken. Het publiek neemt zelf steeds in een cirkel of halve cirkel plaats rond het speelvlak. Sommigen zitten op een bierbak, anderen op een kruk of een hogere barkruk.

Guillaume Martinet, Joseph Viatte en André Hidalgo spelen in de breedte van een circustent Dystonie. Het publiek zit aan beide kanten over elkaar. Joseph Viatte staat al aan de tribune wanneer we binnenkomen. In een rok is hij gehuld, en het mag duidelijk zijn dat vooral de finesse, de vrouwelijke kant van hem zal komen in deze voorstelling die ook een erotische, seksuele laag heeft.

Het moet wellicht een van de publieksfavorieten van Wintervuur zijn: Strach a fear song van Théâtre d’un jour dat een volledige staande ovatie ontvangt achteraf. De toeschouwers worden door de drie acrobaten Airelle Caen, Denis Dulon en Guillaume Sendron dan ook betrokken bij de voorstelling. Vooral de eerste rijen dan zodat voor die toeschouwers het alvast een immersive operacircus-ervaring wordt. Waarom wij dan toch eerder zuinig zijn in onze quotering? Het narratief is wat aan de magere kant en in een niet al te hoge tent hand op hand-acrobatie, menselijke torens en vertrouwensspelletjes met drie spelen ((achter)overhellen zodat de ander je opvangt, waarin ze ook als vierde, de pianist Jean-Louis Cortès betrekken) zijn snel uitgewerkt zodat publieksparticipatie niet anders dan een logisch gevolg bleek om tot een voorstelling van een uurtje te komen. Hoewel veel mensen wellicht net dat aspect zullen onthouden (zoals een vrouw die bijvoorbeeld willekeurig uit het publiek wordt geplukt die letterlijk en figuurlijk haar eerste passen zal zetten als acrobate, ondersteund door de drie professionals), onthouden wij vooral de erg sterke eclectische soundtrack van Jean-Louis Cortès die speels en gepunte ritmes afwisselt met tragere (met naast eigen composities zoals ‘La berceuse des loups’ waarin je Brahms’ Lullaby in kan horen, ook arrangementen van Purcells ‘Cold song’, ‘Ah! Spietato’ van Haendel, ‘Nana’ van Manuel de Falla en ‘Shure on this shining light’ van Samuel Barber) die op piano de operazangeres, sopraan Julie Callbete begeleidt. Wat haar prestatie zo uitzonderlijk maakt is dat ze zelf ook aan wat acrobatie doet. Zo laat ze zich opvangen door het publiek wanneer de eerste rijen hun handen mogen uitsteken terwijl ze ‘Dance me tot he end of love’ van Leonard Cohen zingt, een scène die eindigt met de acrobaten die enkele toeschouwers uit het publiek plukken om ermee te slowen, maar ze zal ook Airelle Caen (of Alice Noël) ondersteboven vasthouden en ronddraaien terwijl ze een moeilijke partij te zingen heeft. Faut-le faire.

Een truweel van een voorstelling dat is de jongste van Jean-Paul Lefeuvre en Didier André: Parbleu! Wintervuur kreeg de eer om de Belgische première op zijn naam te mogen schrijven. Gevolg: vier keer mocht het bordje ‘Uitverkocht’ bovengehaald worden. Het mag duidelijk zijn: cultuurminnend Vlaanderen houdt van dit soort minimal circus, net als wij. Less is more, of hoe het niet altijd een duur massaspektakel hoeft te zijn, niet waar beste Antwerps stadsbestuur?