Een indringende, integere en bijzonder persoonlijke, ja zelfs ambachtelijke, tijdsintensieve creatieve voorstelling brengt Stefanie Claes met Ravensbrück dat ze opdraagt aan haar grootmoeder en moeder. Claes’ grootmoeder zat tijdens de Tweede Wereldoorlog een jaar vast in Ravensbrück, een Duits concentratiekamp voor vrouwen. Dat werd het vertrekpunt van een woordeloze voorstelling die universeel is en tijdloos. Het feit dat Claes voluit de beeldende kaart trekt in combinatie met muziek en bruitage zorgt ervoor dat de boodschap stevig binnenkomt.

Met hun jongste voorstelling Prins Arthur V ging theater Froe Froe dit weekend in première in de Studio. Dé absolute meerwaarde van dit figurentheater is dat het een extra laag toevoegt aan het verhaal van Benny Lindelauf door het deels te brengen door acteurs en poppenspelers. Het horrorverhaal voor 8-plussers gaat namelijk over dé horror die een poppenspeler kan overkomen: reuma. Als die in een ver gevorderd stadium blijkt en zelfs het pletten van de handen buiten veel pijn weinig resultaat oplevert, kan je slechts enkel terugvallen op 1 wetmatigheid in de showbizz: fake it.

Dankzij Paljas Theaterproducties vzw is er in Play Zuid een theatermonument als een feniks uit de as herrezen: Ruud De Ridder en Nicole Laurent mogen met ‘Onze Piet is ne kwiet’ het publiek opnieuw aan het lachen brengen met hun Echt Antwaarps Teater. Spraakverwarringen, misverstanden, ongemakkelijke situaties en herkenbaar gekrakeel in de taal die volgens bepaalde historici gesproken werd door Adam en Eva zelver, bezorgen het publiek zonder problemen een stevige workout voor de lachspieren. In de lange traditie van het Echt Antwaarps Teater is ‘Onze Piet is ne kwiet’ een stuk met links en rechts een kleine knipoog naar de maatschappij, maar vooral toch licht verteerbaar, geschreven en geweldig gespeeld om “eens goe me te lache”. Ruud De Ridder, Nicole Laurent, Anke De Ridder en Patrick Onzia staan garant voor een ontspannen avond vertier en plezier van hier.

Met ‘Diarree is mijn lievelingskleur’ tillen Theater Artemis en Studio Julian Hetzel een schijtvoorstelling naar een hoger niveau: holy shit, wat een geweldig jeugdtheater. En schijtvoorstelling is hier geen waardeoordeel, maar letterlijk een voorstelling waar het op een bepaald moment gaat over de perfect gescheten, dampende drol die het podium siert. Terwijl jong en oud in het publiek tegelijkertijd huiveren van de idee en hilarisch lachen met het beeld van een hoopje feces dat plots op de scène ligt, beschrijft Louis van der Waal in de meest lyrische taal die hij kan bedenken de schoonheid van dat stuk stront. Je voelt aan de sfeer in De Studio in Antwerpen en je hoort aan de reactie van het publiek dat op dat moment iedereen mee in de voorstelling zit en mee is met het verhaal. Dat is de kracht van ‘Diarree is mijn lievelingskleur’: je bent als toeschouwer niet zomaar publiek, maar deelnemer aan dit absurde gegeven van een auditie die aardig uit de hand loopt.

Ontsnappen aan de eenzaamheid van het schrijven. Dat wou Édouard Louis (hier neergezet door Arne De Tremerie), auteur van o.a. ‘Wie heeft mijn vader vermoord’, door als acteur op de planken te staan. Als sinds zijn kindertijd acteert ie, liet ie optekenen in de Bourla om te ontsnappen aan de dagdagelijkse beledigingen. Meer dan twee keer per week werd ie geslagen om wie ie was, een homo op school. Vriendjes had ie niet. Doen alsof deed ie al van kindsbeen, acteren, dat ie helemaal geen homo was, door anti-homostellingen aan te nemen onder andere. En zijn eenzaamheid verborg ie door steeds dezelfde techniek toe te passen, naarstig op zoek te gaan naar iets in zijn rugzak dat ie sowieso niet zou vinden. Om op die manier het signaal te geven dat ie vooral niet bereikbaar/aanspreekbaar wou zijn.