Soms kan het een voordeel zijn om helemaal op de eerste rij te zitten van een voorstelling, soms ook niet. Bij I Silenti is helaas het laatste geval van toepassing. In de huidige coronatijden heb je als single niet altijd te kiezen waar je gaat zitten. Het zijn de zaalverantwoordelijken die je een plek toewijzen en daar moet je het mee doen. Het begrip ‘vrije zit’ is dus al even minder vrij dan het leven tijdens corona. Vanuit ons standpunt zagen we vanaf de allereerste seconde namelijk door de voorstelling. Dat Claron Mcfadden belletjes laat horen wanneer ze samen met de blinde Romaviolist en zanger Tcha Limberger opkomt, heeft niet zo zeer een muzikale reden. Ook later niet wanneer Nicola Wemyss rechts op een zwarte Pantonstoel zit en met haar voeten stampt. Het zijn auditieve cues zodat Limberger hen zou volgen en van plaats veranderen.

Een waanzinnig indrukwekkende auditieve ervaring. Dat biedt newpolyphonies van Myriam Van Imschoot. De regisseuse die ook de bedenker is van het concept deed daarvoor beroep op 4 stemmen van HYOID Voices, een groep klassiek geschoolde vocale solisten uit Brussel en 15 lokale performers die ingingen op een oproep. Naast datgene wat ze live presteren op het podium en tussen het publiek, moet – toegegeven ze worden meestal zelden en ook onterecht vernoemd in recensies – absoluut een pluim voor het geluidsontwerp van Fabrice Moinet en Wannes Gonnissen, de geluidsingenieur gegeven worden en mag het licht deze keer ook eens geschenen worden op het puike lichtontwerp van Lucas van Haesbroeck.

Prachtig omwille van zijn intimiteit, bloedmooi in zijn eenvoudige eerlijkheid en smachtend in zijn melancholische ondertoon, dat is het zeer persoonlijke concert Klassiek Revisited van Stijn Kolacny dat via de stream Cultuurcentrum Brasschaat On Air vanavond in première gaat. Kolacny laat daarbij in zijn ziel kijken met vijf hoogst persoonlijke brieven die hij richt aan wie hem dierbaar is: Lokke Dieltiens (tevens regisseur van deze voorstelling), zijn pianoleerkracht mijnheer Rouwet, zijn dochter Rosa, zijn ouders en broer Steven. Opvallend daarbij – wellicht versterkt door de social distancing-maatregelen die tegenwoordig gehanteerd dienen te worden – is dat het woord ‘afstand’ waar hij kennelijk mee worstelt een aantal keer terugkomt in die teksten.

Callas in Concert the hologram tour weet perfect de magie van weleer rond operadiva Maria Callas opnieuw op te roepen. Dat doet de productie dankzij een waarheidsgetrouw hologram van de internationaal bejubelde Amerikaans-Griekse sopraan die ondertussen 42 jaar niet meer bij ons is, een creatie van Base hologram. Mocht de diva nog leven, zou ze in december 96 worden. Veel mogelijkheden heb je echter niet om zo’n legende levend te houden op het podium. Ofwel kies je voor een cineconcert, een hologramtour of een coverband. Bij zowat alle pop- en rockartiesten is dat laatste best mogelijk, maar voor een sopraan die zo’n stembereik (bijna drie octaven!) en zo’n heel eigen stemgeluid heeft als Callas is dat toch net ietsjes ingewikkelder. Vandaar wellicht ook dat vorig jaar de Bozar in geen tijd uitverkocht was voor deze hologramshow. En ook nu liep het aardig vol, ook al was het min of meer hetzelfde 80 minuten durende optreden dat de fans te zien kregen.

9 jaar na Star Wars in Concert in het Antwerps Sportpaleis, betrad de Belgische topdirigent Dirk Brossé opnieuw een Belgisch podium om de magistrale muziek van John Williams uit deze science- fictionsaga te laten weerklinken met symfonisch orkest. In Paleis 12 zat het Nationaal Orkest van België voor hem. Brossé, steeds in zwart gekleed, kwam het podium op vergezeld van Darth Vader en twee Storm Troopers. Qua opener kon dat alvast tellen. In tegenstelling tot wat ie in het Sportpaleis destijds deed, voorzag ie nu de allereerste Star Warsfilm ooit: Episode IV A New Hope van live muziek. Enige uitzondering was de scène in Mos Eisley waarin Luke en Obi-Wan Kenobi Chewbacca en Han Solo in een bar ontmoeten en er op de achtergrond een bandje speelt. Het nummer heet ‘Cantina Bar’ en belandde dankzij het London Symphony Orchestra op de soundtrack. Het is die versie van dat nummer die we ook te horen kregen op band in Paleis 12. De scène refereert naar de Western met een premiejager die neergeknald wordt en een raar beestje die op de achtergrond daarna even aan zijn hoofd krabt. Kijk, er zit links en rechts wel wat humor in de film. Ook wat geflirt overigens. In de eindscène ontvangen de helden een medaille uit handen van prinses Leia. Han Solo knipoogt dan naar haar.