Prachtig omwille van zijn intimiteit, bloedmooi in zijn eenvoudige eerlijkheid en smachtend in zijn melancholische ondertoon, dat is het zeer persoonlijke concert Klassiek Revisited van Stijn Kolacny dat via de stream Cultuurcentrum Brasschaat On Air vanavond in première gaat. Kolacny laat daarbij in zijn ziel kijken met vijf hoogst persoonlijke brieven die hij richt aan wie hem dierbaar is: Lokke Dieltiens (tevens regisseur van deze voorstelling), zijn pianoleerkracht mijnheer Rouwet, zijn dochter Rosa, zijn ouders en broer Steven. Opvallend daarbij – wellicht versterkt door de social distancing-maatregelen die tegenwoordig gehanteerd dienen te worden – is dat het woord ‘afstand’ waar hij kennelijk mee worstelt een aantal keer terugkomt in die teksten.

Callas in Concert the hologram tour weet perfect de magie van weleer rond operadiva Maria Callas opnieuw op te roepen. Dat doet de productie dankzij een waarheidsgetrouw hologram van de internationaal bejubelde Amerikaans-Griekse sopraan die ondertussen 42 jaar niet meer bij ons is, een creatie van Base hologram. Mocht de diva nog leven, zou ze in december 96 worden. Veel mogelijkheden heb je echter niet om zo’n legende levend te houden op het podium. Ofwel kies je voor een cineconcert, een hologramtour of een coverband. Bij zowat alle pop- en rockartiesten is dat laatste best mogelijk, maar voor een sopraan die zo’n stembereik (bijna drie octaven!) en zo’n heel eigen stemgeluid heeft als Callas is dat toch net ietsjes ingewikkelder. Vandaar wellicht ook dat vorig jaar de Bozar in geen tijd uitverkocht was voor deze hologramshow. En ook nu liep het aardig vol, ook al was het min of meer hetzelfde 80 minuten durende optreden dat de fans te zien kregen.

9 jaar na Star Wars in Concert in het Antwerps Sportpaleis, betrad de Belgische topdirigent Dirk Brossé opnieuw een Belgisch podium om de magistrale muziek van John Williams uit deze science- fictionsaga te laten weerklinken met symfonisch orkest. In Paleis 12 zat het Nationaal Orkest van België voor hem. Brossé, steeds in zwart gekleed, kwam het podium op vergezeld van Darth Vader en twee Storm Troopers. Qua opener kon dat alvast tellen. In tegenstelling tot wat ie in het Sportpaleis destijds deed, voorzag ie nu de allereerste Star Warsfilm ooit: Episode IV A New Hope van live muziek. Enige uitzondering was de scène in Mos Eisley waarin Luke en Obi-Wan Kenobi Chewbacca en Han Solo in een bar ontmoeten en er op de achtergrond een bandje speelt. Het nummer heet ‘Cantina Bar’ en belandde dankzij het London Symphony Orchestra op de soundtrack. Het is die versie van dat nummer die we ook te horen kregen op band in Paleis 12. De scène refereert naar de Western met een premiejager die neergeknald wordt en een raar beestje die op de achtergrond daarna even aan zijn hoofd krabt. Kijk, er zit links en rechts wel wat humor in de film. Ook wat geflirt overigens. In de eindscène ontvangen de helden een medaille uit handen van prinses Leia. Han Solo knipoogt dan naar haar.

Wallace and Gromit hebben dit jaar iets te vieren. Hun dertigste verjaardag namelijk. Dat bracht hen zelfs in het gerenommeerde Barbican Centre in Londen met Wallace & Gromit’s Musical Marvels. Een programma waarbij de allerjongsten (vaak voor het eerst) een orkest live aan het werk zagen en hoorden. In het eerste deel trok de productie de humoristische én ondeugende kaart. Na de pauze werd het met een Oscar bekroonde The Wrong Trousers van live muziek begeleid, een film die refereert naar horror, de thriller en sci-fiction film uit de jaren ’50. Op muzikaal vlak kregen de allerjongsten dus een zeer eclectische voorstelling voorgeschoteld.

Een gedeeltelijke staande ovatie én stevig gejoel en applaus dat ontvingen European Philharmonia onder leiding van Walter Proost, Cinematic Art Choir, Gene Thomas, Patsy Verfaillie en Eric Melaerts in het Koninklijk Circus na de première van Tribute to Hans Zimmer. Heel wat orkestleden tourden met Hans Zimmer in Europa. De concertreeks Hans Zimmer live on tour hield drie jaar geleden onder andere in ons land halt in Paleis 12 en een jaar later in het Sportpaleis. Eerlijk? Wat we te horen kregen in het Koninklijk Circus was stukken beter. Dat komt omdat men zich slechts gedeeltelijk baseerde op de setlist van toen, die destijds vooral meer van hetzelfde bracht: alles uit de kast halen, bombast, en een orkest dat luid, luider, luidst klonk. Dat het ook anders kon, toonde deze Belgische productie die veel meer de eclectische kaart trok en de veelzijdigheid van de componist onderstreepte. Dat leverde ook arrangementen op waar elke orkestgroep aan haar trekken kon komen en haar kunnen mocht laten horen. Links en rechts, strijkers, kopers, houtblazers, electric orchestra en percussie gingen niet zelden in dialoog met elkaar in zowel zachte als luidere passages wat een dynamische mix opleverde en een rijke klankkleur van het geheel.