Subtiel en perfect gedoseerd. Dat is de humor die we voorgeschoteld krijgen in Verdi’s laatste opera Falstaff. Verdi bewees hiermee dat ie wel degelijk ook een opera buffa kon componeren. En hoe. Hoewel deze opera ondertussen al 115 jaar bestaat, blijft het een brandend actueel thema: een man die op twee paarden wed en dus twee welstellende vrouwen (Alice en Meg) het hof maakt om zijn moeilijke financiële toestand op te lossen. Maar de dames komen alles te weten waardoor een spiraal aan intriges ontstaat. Hilarisch.

Een man. Een vrouw. Beiden geblinddoekt op een stoel.  Op Shakespeariaanse wijze nemen zij de proloog voor hun rekening. Even is het wennen. Een kameropera in het Engels. Op de een of andere manier verwacht je in een operagebouw Italiaans of Duits. De jaloezieën zijn dicht. Stilaan worden ze verticaal geplaatst zodat we kunnen binnengluren. Wat later gaan ze naar boven.

Een opera in handen van de Canadese regisseur Robert Carsen: dat kan niet slecht zijn, dachten we. En inderdaad: met Turandot bewees de regisseur eens te meer dat hij wat ons betreft nog met vele producties naar de Vlaamse Opera mag afzakken. Het werd een wervelende voorstelling, die geen enkele seconde verveelde tijdens die twee uur en half. Puccini schreef dan ook een boeiende partituur met enkele typische Oosterse accenten. De opera speelt immers af in China. Dat hoorden we ook door enkele typische Oosterse klanken, nl. de keuze om het orkest te voorzien met een xylofoon, vibrafoon, gongs, klokkenspel en triangels. Belangrijk te vermelden is dat de componist destijds dit werk doorschreef. In tegenstelling tot andere opera’s vloeit de muziek en de zang verder in het volgende. Het koor dat zich als menigte op het podium doorheen de hoofdpersonages verweeft, heeft een opvallend grote rol. Dit alles zorgt voor zo’n dynamiek dat de voorstelling sneller voorbijgaat dan je denkt. Tel daarbij de verschillende sterke visuele vondsten in Carsens regie en je hebt een operavoorstelling die van begin tot einde boeit.