Terwijl men in de coulissen zo stilaan zijn taart met vijfenzeventig kaarsjes begint voor te bereiden, geeft Herman van Veen op de scène nog altijd het beste van zichzelf. Ter gelegenheid van dit jubileumjaar toert hij langs Vlaamse zalen en komt hij maar liefst zeven keer naar de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.  Samen met zijn vaste muzikanten Jannemien Cnossen, Edith Leerkes, Wieke Garcia en Kees Dijkstra brengt hij daar een mix van onbekender werk, klassiekers als ‘Anne’, ‘Later’ en ‘Suzanne’, covers van onder andere Jacques Brel, Trini Lopez en Willem Vermandere afgewisseld met grappige overpeinzingen en korte verhaaltjes. En ondanks zijn nakende vijfenzeventigste verjaardag weet hij zijn publiek nog altijd in te pakken met zijn stralende blik, zijn heldere stem, zijn virtuositeit op viool, zijn geweldig gevoel voor humor en zijn grote charme.

Al 15 keer speelde hij in een uitverkochte Lotto Arena in Antwerpen zijn ‘Bart Peeters Deluxe’. Het lijkt wel alsof het Vlaamse publiek er geen genoeg van kan krijgen. Ondertussen zijn er zelfs nog extra speeldata in mei bijgekomen. En dat allemaal omdat een zekere Bart August Maria Peeters zijn zestigste verjaardag eens een beetje grootster wilde vieren. Met het Pop Up Koor van Hans Primusz op de achtergrond kan het nauwelijks nog grootser dan dit en met de Ideale Mannen aan zijn zijde is het niet alleen voor Bart Peeters, maar ook voor het publiek waarlijk een geweldig feest. Twee uur lang rijgen ze de hits aan elkaar: van een romantisch en ingetogen ‘Tot je weer van me houdt’ over een uptempo ‘Lepeltjesgewijs’ en een oer-klassieker als ‘Ik hou meer van folk’ tot een meezinger bij uitstek als ‘Heist Aan Zee’. ‘Bart Peeters Deluxe’ is een best of-show waar al van bij het begin alles in de plooi valt, men luidop droomt van zomerdagen, niet twijfelt en schaamteloos danst, beseft dat liefde alles is en tussendoor ook even denkt aan brood voor morgenvroeg.

De première van Soundcheck Songs and Backstage Stories door Tom Vanstiphout en Nina Babet was voor het Cultuurcentrum van Brasschaat dat Vanstiphout al jaren boekt. Logisch dan ook dat de voorstelling moeiteloos het bordje ‘uitverkocht’ mocht bovenhalen. Dat het publiek een geweldige avond had beleefd, bewees toen de toeschouwers het duo met de ‘Eee oh oh’ uit ‘Every little thing she does is magic’ van The Police terugriep, of beter -zong en stevig op de tribune stampten.

Het lijkt alsof Music Halls ‘The Best Of Musicals’ een hele oude traditie is, maar in werkelijkheid zijn Chris Van Tongelen en zijn collega’s nog maar aan de derde editie bezig. Dit keer gaan ze de muzikale mosterd halen in de filmwereld. Naast liedjes uit heel evidente films als ‘Grease’, ‘Footloose’, ‘The Bodyguard’ en ‘Moulin Rouge’, trakteren Elke Buyle, Goele De Raedt en Marleen van der Loo ook op een reeks legendarische titelsongs van Bondfilms. Elke Buyle bevestigt trouwens ook dit jaar samen met Charlotte Campion dat ze over geweldig veel vocaal talent beschikken. Elkes ‘Into The Unknown’ en Charlotte haar ‘I Will Always Love You’ zijn gewoonweg heerlijk om naar te luisteren. Dé revelatie van de avond is zonder enige twijfel Charlotte Verduyn. Bij ‘Up Where We Belong’ met Gene Thomas blijft ze nog een beetje op de achtergrond steken, maar in ‘Don’t Rain On My Parade’ komt haar ware talent boven drijven. Ze straalt, ze knalt, ze gaat als een stoomtrein op kruissnelheid door het nummer terwijl wij op het puntje van onze stoel volop zitten te genieten van haar prestatie en ze ons achteraf achterlaat met het verlangen naar meer… veel meer.

Vier staande ovaties – alstublieft! -  ontving Helmut Lotti tijdens zijn 30 jaar Helmut Lotti in Concert-optreden in de Koningin Elisabethzaal. 50 is ie dit jaar in oktober geworden, en hij beseft maar al te goed dat hij al meer dan de helft van zijn leven professioneel zanger is. Hij wil er graag nog eens dertig jaar bijdoen: “Dan ben ik nog altijd jonger dan Tony Benett.” grapte hij. Zijn haarstukje mag ie ondertussen al enkele jaren geleden weggedaan hebben, Lotti is in se geen haar veranderd. Zo wijzigt hij stiekem de songtekst van ‘You’ve lost that loving feeling’, waarbij hij zijn stem lekker laag en stemmig weet te laten klinken begeleid door de warme klanken van de basgitaar en strijkers, terwijl een groot deel van het publiek dat niet doorheeft. ‘You never close your eyes anymore when I kiss your lips’ wordt een veel ondeugender ‘You never close your eyes anymore when I kiss your hips’ en in de soulmedley net voor de pauze klonk ‘Everybody needs somebody’ van the Blues Brothers  ‘Everybody needs my body’. Aan zelfrelativering en een kwinkslag links en rechts geen gebrek dus. Heerlijk.