Een fenomenaal mooi en flink maatschappijkritisch The Sheep Song leveren FC Bergman en Toneelhuis af. Met Jonas Vermeulen die een waanzinnige prestatie neerzet als het schaap. Eerlijk? Toen hij op het einde die rol bleek te spelen, vielen we bijna van onze stoel. We hadden er namelijk ons geld op willen zetten dat het een vrouw zou geweest zijn. Zo intens, zo gevoelig, vol nuances en subtiliteiten zet hij die hoofdrol neer. Grotendeels dankzij hem én de aanwezigheid van echte schapen en een hond op de scène zitten alle ingrediënten in deze voorstelling die kunnen leiden tot een nog grootser miniatuur.

Wat iedereen al dertien jaar weet, werd bevestigd bij April, het tweede testevent van het Toneelhuis: ik ben negatief. En ik mag daar blijkbaar ook een hoera-kreetje om slaken. Samen met 134 anderen vulden we de parterre en het eerste balkon van de Bourla. Het is te zeggen ‘vullen’ is in deze coronatijden relatief vermits de toeschouwers in bubbels per twee gezet werden met telkens minstens 1,5 meter tussen elke bubbel. Fijn overigens dat er andere zetels beschikbaar waren op de parterre dan anders. Want toegegeven, de gewone zitten nu toch ook niet echt makkelijk.

Met The Courage to be disliked brengt Natali Broods voor het eerst een monoloog voor De Koe. Het is te zeggen, de theatertekst van Willem de Wolf is eigenlijk geen monoloog. Ze gaat immers niet zelden in dialoog met regisseur Peter Van den Eede die haar vragen stelt. Ze speelt dus voor hem die naast de camera zit om toch een referentiepunt te hebben, publiek. In het nagesprek van de derde live stream, die volgens ons geen live stream is, stelt Natali dat ze Peters aanwezigheid in dezelfde ruimte toch belangrijk vindt. Dat is uitermate vreemd omdat ze al zo vaak in series in films geacteerd heeft waar ook geen publiek is.

Een prachtige voorstelling voor 4+-ers levert Theater Froe Froe af met Bambole dat nog tot 4 mei 2021 integraal en gratis beschikbaar is op VRT NU. De voorstelling gaat over Koen die al een tijd thuis zit en zo nu en dan een woedeaanval heeft. Hij kampt met een burn out. Hij woont in nummer 6 en op een dag komt er plots een huis naast hem staan: nummer 9 terwijl hij in nummer 6 woont. Het is een wat kokette vrouw die er komt wonen en al meteen voor niet zo’n aangename eerste ervaringen zorgt. Eendje geeft ze eten door de appelboom van Koen neer te halen en zijn zonnebloemen gaan er ook aan zodat ze die op haar vensterbank kan zetten. Op haar nieuwe huis hangt ook het plaatje ‘Van mij’. Bambole gaat over bezit, over jaloezie ook. Maar vooral dat pakketjes en dus ook een product je slechts heel even een gevoel van geluk bezorgen. Er gaat immers niets boven het gezinsgeluk, klinkt het. Koen Swanenberg en Annelore Stubbe nemen de hoofdrollen voor hun rekening. Het is van begin tot einde genieten van hun spel, bewegingen en mimiek.

Yellow, dat online in première ging, maakt samen met Black en Red (die samen de kleuren van de Belgische vlag vormen) deel uit van de trilogie The Sorrows of Belgium dat Luk Perceval schept. Wat vooral opvalt in deze productie die start en eindigt met beelden in kleur maar het grootste stuk in zwart wit toont, is dat Perceval ook nu de draak durft te steken met een thema, in dit geval de collaboratie van Vlamingen met Hitler tijdens de Tweede Wereldoorlog. Perceval doet dat weliswaar op een subtiele manier. Zo zoomt ie vooral in op lichaamstaal, met name gezichtsexpressie in de beeldvoering. Expressie die sowieso iets theatraals in zich had (kijkt u maar naar redevoeringen van Hitler en co) destijds. Er wordt dan ook in deze voorstelling stevig gegesticuleerd, wat het allemaal anno 2021 behoorlijk grotesk maakt. Dat in combinatie met stemvervorming zodat de acteurs klinken alsof ze in de jaren ’40 iets zeggen, met overgesatureerde en vooral scherpe hoge tonen en een taalgebruik dat van vorige eeuw dateert (‘alles is armoeiig’ …), geeft het geheel weliswaar iets authentieks maar ook komisch vanuit een hedendaagse blik bekeken. Wellicht daarom voelt Yellow bij momenten dan ook niet van deze tijd en dus wat bevreemdend aan, wat de spanningsboog (de soms slepende voorstelling van twee uur duurt makkelijk een kwartier te lang) doet verslappen, het narratief, de dramaturgie en inleving van de kijker niet ten goede komt.