In 2005 was Preparatio Mortis, als danssolo nog een korte studie op het Festival van Avignon. 7 Jaar later werkte Jan Fabre de voorstelling verder uit tot een die bijna een uur duurt. Een voorstelling die geen zuivere dansvoorstelling is, eerder een totaalervaring waar je zintuigen uiterst gevoelig op reageren zoals na een shockbeleving, die dans, muziek, beeld en installatie in één combineert. Leven en dood, begin en einde. Met de danseres, de kunstenares als vlinder die beide belichaamt: leven schenkt om het leven te geven. 

Opvallend. Hoewel het programmaboekje anders doet vermoeden, danst Anne Teresa De Keersmaeker vanavond zelf de derde creatie uit haar loopbaan: Rosas danst Rosas. De choreografe neemt daardoor de plaats in van Sandra Ortega Bejarano. Net als bij Fase valt ook hier Tale Dolvens prestatie zeer sterk op. Deze danseres zet de choreografie op een waardige manier neer. Ook Sue-Yeon Youngs intensiteit in het tweede deel trekt onze aandacht. Of hoe de danstaal die zo eigen is aan De Keersmaeker ook door jong getalenteerde danseressen in eer gehouden kan worden. 

Met Fase toetst Anne Teresa De Keersmaeker haar vroege werk, de eigen danstaal met haar eigen woordenschat aan het heden. En wat blijkt? Haar danstaal heeft de tand des tijds volledig doorstaan. Dat Beyoncé haar choreografie in de videoclip “Countdown” liet baseren op “Rosas danst Rosas” uit 1983 en Achterland uit 1990 zegt op zich al genoeg. Ook Fase waarmee de Belgische choreografe – toen 22 – haar bakens uitzette en doorbrak, op de minimalistische muziek van Steve Reich blijft verbazen.

In Birds with Skymirrors plaatst Lemi Ponifasio de mens als wezen tussen andere wezens. Hij is niet meer of minder dan de rest. Behoorlijk ceremonieel oogt de anderhalfuur durende voorstelling die traag, redelijk statisch de klemtoon legt op repetitieve figuren. Ook  zo in het videobeeld wanneer een aangespoelde pelikaan, onder de oliesmurrie bedolven in zwart wit beelden zijn vleugels probeert te openen. Een aanklacht tegen milieuvervuiling, tegen de liters olie die in zee kwamen door een lek aan een boorplatform van BP in de Golf van Mexico vorig jaar.

Een enorm veelzijdige voorstelling, voorzien van een rijk en afwisselend muzikaal klankpalet en dito choreografie. Daar staat de jongste voorstelling “Octopus” van Philippe Decouflé en Compagnie DCA voor. Video en visuals worden perfect geïntegreerd en ondersteunen de lijnvoering volledig. Danser wordt muzikant wordt danser. Het geheel is tot op het detail afgewerkt. De ode aan de Boléro van Béjart op het einde én de verwijzing naar Crazy Horse versmolten in één dans – op een ronde tafel uiteraard – is erg indrukwekkend, alsook het tempo waarbij van de ene stijl naar de andere wordt overgegaan. En dan is er nog de humor. Heerlijke voorstelling.