Een opéra bouffe als Les Mamelles de Tirésias – die de Munt opdraagt aan Eva Ganizate die de rol van La Grosse Dame had moeten vertolken maar nog voor de repetities om het leven kwam door een verkeersongeval - leunt sterk aan bij wat we tegenwoordig een musical noemen. Niet alleen omwille van de dialogen – het werk is niet doorgecomponeerd -  ook door het luchtige karakter, een vroege vorm van absurdisme, en stevige maatschappijkritiek. De Munt bracht de versie die in oktober 2012 op het Aldeburgh festival in première ging naar Brussel. Met Emily Hindrichs die tekende voor de arrangementen naar Benjamin Brittens versie voor twee piano’s en 12 zangers dat op zijn beurt gebaseerd is op de originele muziek van Francis Poulenc. Niet zelden zien we in oude MGM- musical films uit de jaren ’40 dansnummers in een bar, en dus koos regisseur Ted Huffman om de handeling in deze locatie te laten doorgaan.

In 1971 schreven Jim Jacobs en Warren Casey de musical “Grease” die enkele jaren later onsterfelijk zou worden door de verfilming met John Travolta en Olivia Newton-John. Music Hall vond het tijd om deze klassieker opnieuw van onder het stof te halen en in de eenentwintigste eeuw binnen te halen. Weg met de oubollige petticoats en vetkuiven. In “Grease The Arena Spectacular” lijken de Pink Ladies op popsterretjes van nu die schaars gekleed staan te dansen voor een enorme LED-wand. Het tempo werd opgevoerd en de muziek kreeg een modern tintje. Het geheel eindigde in een grote Sandy-show met ware Britney Spears-allures. Het oogde en klonk allemaal erg modern. Maar had men daarmee het kind niet met het badwater mee weggegooid?

Naar de Samson en Gert Kerstshow gaan als volwassene zonder kinderen. Je moet al Showbizz Bart heten of een ander journalist zijn, om daar nog mee weg te komen thuis, bij je familie en vrienden. Elk jaar opnieuw wordt het knap lastiger om die traditie te verdedigen. Dé reden waarom we onder andere blijven gaan: het freewheelen, de versprekingen en slappe lach van Walter Baele, Koen Crucke, Walter de Donder en Gert Verhulst. Ook nu weer was het van dattum. Ei zo na kondigde Verhulst de komst van het personage dat Crucke neerzet aan als “Prins Albert”.  Crucke nam zijn tijd, en kon alle kanten op toen hij “Ten eerste is het Alberto en ten tweede …” aanvatte als repliek. In plaats van te verwijzen naar een piercing door de eikel van de penis, loste de bekende Gentenaar het nog zedig op en antwoordde met een knipoog naar het vorstenhuis. Het is de Samson en Gert Kerstshow ten voeten uit.

Speciaal. Dat is wel het minste dat we kunnen zeggen van de laatste productie van Musical Van Vlaanderen. Regisseur en schrijver Stany Crets heeft het klassieke sprookje van de gebroeders Grimm omgetoverd tot een eigentijdse voorstelling waarop hij zijn eigen stempel wist te leggen. Het werd een show waarin hard gewerkt was om een kwalitatief sterke musical af te leveren die tegelijkertijd probeerde te breken met alle clichés van het genre. Stany’s versie van Assepoester bulkte van de referenties naar andere musicals en filmklassiekers, leverde heel wat maatschappijkritiek en had zelfs een ingebouwd educatief moment. Dit geheel was nog eens overgoten met humor in de stijl van Monty Python en door Ad van Dijk voorzien van muziek. Charlotte Campion schitterde als Assepoester, Sébastien De Smet tekende voor de rol van de cynische reporter en Ann Van den Broeck was ronduit memorabel als feeks van dienst.

Het Sportpaleis heeft te kampen met een dievenbende die bezoekers berooft, lazen we afgelopen week nog maar in de krant. Met een bang hartje gingen we dan ook naar de Sinterklaasshow van Studio 100 om de mogelijke daders op klaarlichte dag te betrappen.  Want dat gespuis deinst nergens voor terug. En jawel hoor, al snel hadden we iets verdachts in de gaten. Met een tiental waren ze. Hun modus operandi: vermomd met zwarte crème op hun gezicht en kleurrijke kostuums aan, een zak in de hand, weerloze kinderen, erger nog, onschuldige kleuters, hun kostbare kunstwerken, vaak abstract, maar wel erg kleurrijk, vervaardigd op papier, afhandig maken. Wetenschappers noemen die kids nu al een “lost generation” wegens onvoldoende assertief omdat ze braaf afgeven wat van hen is als de mama of de papa hen daarom vraagt.