‘Het zijn hypocriete tijden’ klinkt het uit de mond van actrice Arminia Lulu (Sofie Decleir) die over haar hoogtepunt heen is. Het is net dat hypocriete kantje van het hoofdpersonage waarover De aanzegster gaat dat Ilja Leonard Pfeijffer schreef voor Zuidpool en Jorgen Cassier regisseerde. Het stuk gaat over hoe vernietigend trial by media kan zijn, en surft constant tussen spel en meta-spel, tussen fictie en realiteit, doen alsof in het doen alsof, en authenticiteit overbrengen terwijl alles gescript is en het leven om imago draait. Op die manier wordt de Aanzegster op den duur een heerlijk fucked up stuk over fucken en gefuckt worden dat de kijker behoorlijk mindfuckt. Zo fucking goed in De aanzegster dus.

Een mooi verjaardagscadeau gaf Warre Borgmans op zijn 65ste geboortedag aan de cultuurpers en enkele professionals in CC Berchem. Hij liet zoals dat het plan was zijn jongste muziektheatervoorstelling geboren worden in de vorm van een première voor beperkt publiek. Collega Els van Knack wist dat in het buitenland wel vaker pers en professionals uitgenodigd worden voor een speciaal voor hen ingerichte voorstelling. Binnen de muziek- , expo- en film/tv sector is het een courant gebruik dat journalisten vooraleer het grote publiek kennis maakt met een nieuwe productie, er al van mag genieten. Maar bij podiumvoorstellingen komt dat bij ons minder voor. Hoewel ook wij in 2020 (dat kwam weliswaar voornamelijk door de coronamaatregelen) wel eens een exclusieve voorstelling, enkel voor journalisten en professionals meemaakten (Circus Ronaldo op Zomer van Antwerpen, Henry van Peter De Graef op het Theaterfestival bv.) Voordeel is dat je als journalist op je gemak je ding kan doen en lustig schrijven. Voor een acteur is het wellicht iets minder dankbaar omdat er veel minder feedback terugkomt vanuit de zaal en dat heeft nu eens niets te maken met het feit dat iedereen mondmaskers draagt en er minder volk in de zaal zit. Het is de aard van het journalistenbeestje.

Door de coronapandemie die een directe impact heeft op onze psychologische leefwereld en hoe we als mensen ons verhouden in de samenleving, zouden we bijna vergeten dat er voor covid-19 kwam er behoorlijk wat aan het bewegen was in de maatschappij. Het besef dat we in een tijdsgewricht aan het leven waren, dat een scharniermoment vormt in de geschiedenis, waar zaken (radicaal) anders dienden aangepakt te worden, groeide met de dag. Een nieuwe feministische golf die er alle schijn naar had succesvoller te worden dan alle vorige, een duidelijk antiracisme-signaal van Black Lives Matter dat racistisch geïnspireerd (politie)geweld in de VS aankaartte, jongeren die wereldwijd niet naar school gingen om te staken opdat beleidsmakers gedurfdere klimaatdoelstellingen zouden nastreven … zijn er maar enkele. En dan is er nog het protest van de gewone man, de gele hesjes, die alle moeite hebben van de wereld om maandelijks rond te komen en elke geringste prijsverhoging van levensmiddelen of brandstofprijzen voelen. In se stond dus de kapitalistische/neoliberale maatschappij onder zware druk wat zich uitte in volle coronatijden in grote wachtrijen buiten bij discounters in de non-foodsector of wanneer een schoenwinkel failliet gegaan was en een veilinghuis een totale uitverkoop organiseerde met fikse kortingen van 75%. Door het coronavirus hebben de verschillende overheden en Europa het laken weliswaar naar zich toegetrokken waardoor de overheid zo terug meer macht verwierf. Sindsdien bepaalt de overheid (op basis van rapporten van experts) welke beroepen essentieel (banken, media, bakkers, supermarkten …)  zijn en welke niet. In zekere zin verstoort corona de vrije markt waardoor de wereld er tijdens corona anders uitziet dan voor corona en mogelijks ook erna.

Heerlijke kritische humor levert Compagnie Barbarie – of beter: Compagnie Braderie voor de gelegenheid, dat zelfs bereid blijkt om de titel van haar show te verkopen aan de Chinezen – in Pak de poen! dat plat commercieel opportunisme en onze kapitalistische samenleving de mantel uitveegt. Daarbij moet ook het medium theater (met o.a. actrices die meer dan een half uur te laat komen opdagen) maar vooral tv eraan geloven.

“Je kan me niet vermoorden. Ik ben uw moeder. Ik zal er altijd zijn. Je kan me enkel dood doen.” Het zijn de woorden van de moeder (Clara Van den Broeck) van Luca (Bjarne Devolder) in Skagens jongste ‘Today, I kill you’. Symbolischer kan het haast niet zijn dat deze theatervoorstelling op locatie in première ging enkele uren voor de cultuurhuizen opnieuw gesloten moesten worden dit jaar om de verdere verspreiding van het coronavirus tegen te gaan. Dat het duo in première wou gaan, is logisch. Zij en het creatief team hebben hier weken naar toegewerkt. Het resultaat is een ijzersterke dialoog tussen moeder en zoon op het scherpst van de snee. Pijnlijk herkenbaar ook hoe hard het er soms aan toe kan gaan tussen ouder en kind in een gesprek waar de verwijten naar elkaar geslingerd worden, maar waar je toch ook de band voelt tussen die twee die niet te doorbreken valt. Wederzijdse liefde is het, ook al is die onuitgesproken, en doen de harde woorden soms het tegendeel vermoeden.