Science fiction, horror, western … Nope is het allemaal. Maar bovenal leest Jordan Peeles jongste langspeelfilm als een liefdesbrief voor cameralui die hun leven over hebben voor dat ene ultieme nooit eerder geschoten shot.

De enige reden waarom sommige filmrecensenten Where the crawdads sing afbreken? Wellicht omdat de prima verfilming van Delia Owens boek door Olivia Newman komaf maakt met alfamannetjes. Hier is het namelijk Chase Andrews (Harris Dickinson), een populaire kerel uit Barkley Cove, die dood teruggevonden wordt in het moeras waar Kya (Daisy Edgar-Jones die eerder schitterde in de miniserie Normal People en ook in deze prent ronduit prachtig naturel oogt en innemend speelt) niet zo ver vandaan woont. De dorpsbewoners zien in Kya de enige mogelijke schuldige. De film combineert mysterie met een portie drama, heerlijke dromerige romantiek en dat overgoten met een rechtbanksausje.

Het is een o zo romantische gedachte, dat een rechercheur in moordzaken verliefd wordt op de verdachte - een weduwe – zij ook op haar beurt op hem, en uiteindelijk besluit om een van zijn onopgehelderde zaken te worden zodat hij altijd aan haar zal denken omdat ie ’s nachts toch wakker ligt. Dat is het originele en ingenieuze uitgangspunt van Decision to leave van de Zuid-Koreaan Park Chan-Wook die voor deze prent, zijn twaalfde, in Cannes dit jaar de prijs won voor beste regie. Decision to leave wordt tevens de Zuid-Koreaanse inzending voor de Oscars volgend jaar in de categorie beste buitenlandse film.

Een zwak afkooksel van Jurassic Park, dat is Beast, de survivalthriller (die bij momenten meer weg heeft van een komedie dan van een spannende film) van Baltasar Kormakur. Van zodra we actrice Iyana Halley een zwart t shirt met het logo van deze iconische film zien dragen, weten we meteen wat de regisseur wil meegeven en waarop hij zich gebaseerd heeft. Dat versterkt de déjà vu-beleving en haalt elke poging om een scène wat spannend te maken compleet onderuit.

Neen, verrassende, opwindende cinema levert To Olivia niet op. Daarvoor kleurt regisseur John Hay zijn Brits drama te veel binnen de lijntjes in. Maar een degelijke, fraaie verfilming over Roald Dahls (Hugh Bonneville) pijnlijkste periode, toen ie samen met zijn vrouw, de Hollywoodactrice Patricia Neal (Keeley Hawes) zijn dochter Olivia verloor door een hersenvliesontsteking die het gevolg was van de mazelen, is het wél. Het koppel waarvan de creativiteit in het begin van de film eindeloos lijkt, blijkt tijdens het rouwproces – erg authentiek neergezet overigens door alle spelers, er wordt trouwens over de ganse lijn zeer goed geacteerd – uit elkaar te groeien. Dahl wentelt zich in zelfmedelijden en lijdt aan een writer’s block. Olivia (Darcey Ewart) was zijn oogappel waarmee hij een betere klik had dan met zijn andere dochter Tessa (Isabella Jonsson). Dahl gaat zo ver dat hij tijdens de koffietafel alle spullen van Olivia (en ook de pop Mathilda die eigenlijk van Tessa is) in een koffer steekt. Vanaf dan moet de naam Olivia doodgezwegen worden, vindt hij. Sterk is de scène waarin ie in het midden van de winter groenten wil zaaien in de tuin. De drang om te creëren, om iets terug te doen opgroeien is er bij hem ter compensatie voor zijn verlies, wat het uiterst pijnlijk maakt voor hem. De kijker krijgt hier inzicht hoe diep Dahl dan zit met zijn emoties die hij opkropt. De omstandigheden om nieuw leven te doen ontkiemen, zijn er echter niet naar.