Onbegrijpelijk is het dat Freaks Out, een van de beste films die dit jaar te zien is in de bioscoop, nauwelijks gepromoot werd. Heel toevallig stootten we namelijk op deze titel toen we naar de bios gingen. De film heeft dan ook ten onrechte alle moeite van de wereld om een publiek te vinden terwijl die net een overweldigende ervaring bezorgt. Alleen al om die magistrale openingsscène moet je gaan kijken. Niet alleen om zijn magische gehalte, ook om zijn beeldvoering die dynamisch en snel is. Al gauw zal je als filmliefhebber ontdekken dat regisseur Gabriele Mainetti een bijzonder interessante blend gevonden heeft tussen een fantasyfilm, historisch drama, romantische film, oorlogsfilm, entertainmentfilm en superheldenfilm.

Vrouwen die thuis blijven om te kuisen terwijl manlief gaan werken is, de was en de plas doen, gaan shoppen, eten klaar maken, graag aan het zwembad liggen met een cocktail in de hand, open staan om mee met hen te gaan feesten en steeds bereid zijn om seks te hebben (ook al zit er geen dooier in het ei). Dat moet de hemel zijn voor sommige mannen, horen we u denken. Maar voor vrouwen is dat dé hel zo stelt de feministische Amerikaanse psychologische thriller die Olivia Wilde (die tevens de rol van Bunny speelt) regisseerde.

Een oorlogszuchtige man die doof is om een conflict dat dreigt te escaleren op te lossen via diplomatie. Een ecologische ramp die zich aankondigt. De kennis en mogelijkheden van de wetenschap die men in de wind slaat … Het lijkt wel een bijzonder actueel scenario van wat er zich op dit moment afspeelt op onze aarde. Wellicht daarom ook is de dertien jaar oude science-fictionfilm Avatar van James Cameron nog steeds relevant. Mensen willen op de fictieve maan Pandora het kostbare unobtanium ontginnen. Een probleem stelt zich: de lokale bevolking, de Na‘vi, intelligente blauwe wezens met zebrastrepen die menselijk gedrag vertonen, leven daar waar het meeste mineraal onder de grond zit: hun Hometree.

Onze Natuur van Pim Niesten en Dick Harrewijn is een al met al droge docu met boeiende beelden. Zelfs wanneer verteller Matteo Simoni na verloop van tijd meer taalhumor (een blauwtje lopen, voor elkaar smurfen bij de heikikker die blauw kleurt wanneer het tijd is om te paren, haastige haas …) hanteert, doet ie dat op zo’n zakelijke toon dat de kijker niet eens doorheeft dat ie zit te spelen met het Nederlands. Net zoals veel films toont ook Onze Natuur gewoon te veel in de trailer waardoor we de meeste van de strafste beelden eigenlijk al gezien hebben.

Een goed verhaal. Meer moet dat soms niet zijn om ons gekluisterd aan onze bioscoopstoel te houden. Het is ontegensprekelijk dé sterkte van Three thousand years of longing, het jongste romantische fantasy drama dat George Miller regisseerde. Samen met Augusta Gore baseerde hij zich op het kortverhaal The Djinn in the Nightingale‘s Eye van A. S. Byatt voor het script. Het is bijzonder jammer dat deze prent wereldwijd flopt in de cinema. Het is nochtans een degelijke film, maar ook niet meteen zo een die je per se voor het grote scherm hoeft te bekijken.