Cesena kende zijn wereldpremière op zestien juli op het festival d’Avignon. De nieuwe creatie, in zijn aangepaste versie voor zalen, van Anne Teresa De Keersmaeker en Björn Schmelzer is nu thuisgekomen. Hoewel dat niet de juiste omschrijving is. Cesena ademt immers zo sterk la Cour d‘honneur van het Palais des Papes uit dat je het als toeschouwer mist. 

Schoenmaker blijf bij uw leest. Dat gezegde komt in ons op nadat we Wim Vandekeybus met Ultima Vez naast dansen ook zien acteren op het podium van deSingel. Vandekeybus zuigt ons niet mee in het verhaal van het personage van Oedipus dat hij neerzet. Hij is niet altijd even goed verstaanbaar, en zijn mime en inlevingsvermogen is ondermaats.Het opzet om het verhaal te starten net na de vadermoord en wat vooraf ging met flashbacks op te roepen, werkt niet. De spanningsboog van de voorstelling is compleet zoek. De gesproken taal vloeit niet voldoende vloeiend over in de danstaal. Beide staan elkaar soms in de weg. 

Een strijkerskwartet bestaande uit 3 violisten en een cellist die een hiphopvoorstelling met kickboksthema en dito choreografie begeleidt: het is geen alledaagse zaak. Wel zo voor Cie Käfig uit Parijs die met Boxe Boxe van choreograaf Mourad Merzouki vorig jaar in première ging.

Hoe kunnen we dit het best omschrijven? Hedendaags circus? Muziektheater? Misschien noemen we het best “een moderne dansvoorstelling” of beter nog “een  groots klank- en lichtspektakel”. Maar dan hebben we het nog niet gehad over de integratie van moderne multimedia en de publieksparticipatie. We noemen het beter maar gewoon “Mayumana”. Vier dagen lang strijkt deze van oorsprong Israëlische dansformatie neer in Antwerpen met haar show “Momentum”. Het centrale thema in deze voorstelling is de beleving van de tijd in al haar dimensies: soms veel te traag en dan weer niet meer bij te houden, de goeie oude tijd en de moderne tijden. Het is een opvoering die tot in de kleinste details is uitgewerkt en waarbij je soms ogen te kort komt om alle elementen te vatten.

Tezuka is Sidi Larbi Cherkaoui’s jongste voorstelling, geen zuivere dansvoorstelling maar vooral een ode aan Osamu Tezuka, manga, kalligrafie, Japan, en de biologie. Naast choreografie, neemt kalligrafie/visuals maar vooral ook het gesproken woord een groot aandeel in de voorstelling in. Helaas wordt door die hoeveelheid aan prikkels die op het publiek afgevuurd worden, het ook gedwongen om te kiezen, waar de focus naar gaat. Heel vaak – we betrappen ons er zelf op – zuigen de mangatekeningen, de visuals, de kalligrafie de aandacht naar zich toe en komt de dans/choreografie daardoor in de verdrukking.