Speciaal. Dat is wel het minste dat we kunnen zeggen van de laatste productie van Musical Van Vlaanderen. Regisseur en schrijver Stany Crets heeft het klassieke sprookje van de gebroeders Grimm omgetoverd tot een eigentijdse voorstelling waarop hij zijn eigen stempel wist te leggen. Het werd een show waarin hard gewerkt was om een kwalitatief sterke musical af te leveren die tegelijkertijd probeerde te breken met alle clichés van het genre. Stany’s versie van Assepoester bulkte van de referenties naar andere musicals en filmklassiekers, leverde heel wat maatschappijkritiek en had zelfs een ingebouwd educatief moment. Dit geheel was nog eens overgoten met humor in de stijl van Monty Python en door Ad van Dijk voorzien van muziek. Charlotte Campion schitterde als Assepoester, Sébastien De Smet tekende voor de rol van de cynische reporter en Ann Van den Broeck was ronduit memorabel als feeks van dienst.

Het Sportpaleis heeft te kampen met een dievenbende die bezoekers berooft, lazen we afgelopen week nog maar in de krant. Met een bang hartje gingen we dan ook naar de Sinterklaasshow van Studio 100 om de mogelijke daders op klaarlichte dag te betrappen.  Want dat gespuis deinst nergens voor terug. En jawel hoor, al snel hadden we iets verdachts in de gaten. Met een tiental waren ze. Hun modus operandi: vermomd met zwarte crème op hun gezicht en kleurrijke kostuums aan, een zak in de hand, weerloze kinderen, erger nog, onschuldige kleuters, hun kostbare kunstwerken, vaak abstract, maar wel erg kleurrijk, vervaardigd op papier, afhandig maken. Wetenschappers noemen die kids nu al een “lost generation” wegens onvoldoende assertief omdat ze braaf afgeven wat van hen is als de mama of de papa hen daarom vraagt.

Met West Side Story stond er weer een klassieker van formaat in Antwerpen. Weinig musicals hebben zoveel liedjes in het collectieve geheugen als dit troetelkindje van Jerome Robbins. “Maria”, “Tonight”, “Somewhere” en “America” zijn stuk voor stuk nummers die iedereen wel herkent. Het feit dat deze productie volledig in het Engels te horen was, was dan ook een stevige troef. Anthony Festa en Jessica Soza schitterden werkelijk in de rollen van Tony en Maria.  Hun vocale prestaties deden eer aan het werk van Leonard Bernstein en Steven Sondheim. En alsof dit nog niet genoeg was, had men ook nog eens de originele choreografie van Jerome Robbins behouden. Sierlijke componenten uit klassiek ballet combineerden feilloos met moderne dans. We zaten werkelijk te genieten van de manier waarop emotie en muziek op het podium werden uitgebeeld. Deze productie van West Side Story was er dan ook niet alleen voor de liefhebbers van de betere musicals, ze zal zeker ook al wie houdt van dansproducties kunnen behagen.

Dat ook voor grote sterren het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, bewijst de jammerlijke dood van iconen als Whitney Houston en Amy Winehouse. Toch waren zij zeker niet de eersten die een tragische leven en een vroegtijdige dood kenden. In “The party is over” bracht Anne Mie Gils samen met pianist Pol Vanfleteren de verhalen en de muziek van grootheden als  Billy Holliday, Marilyn Monroe, Edith Piaf en Ann Christy. En hoewel we niet echt vrolijk werden van de verhalen die er te vertellen waren, was het puur genieten wanneer Anne Mie Gils nummers als “What a difference a day makes”, “Padam Padam”, “Pour ne pas vivre seul” en “De roos” bracht.

In het mooie Kursaal van Oostende speelt de musical Cats. Een spetterend spektakel dat van begin tot eind tot de verbeelding spreekt. Een klassieker.