Een degelijk optreden dat zette Lili Grace en voorprogramma And They Spoke in Anthems (solo) neer in het Cultuurcentrum van Merksem. Een gezellige avond werd het waarbij het publiek voor de gelegenheid op het podium mocht kruipen. Arne Leurentop had alvast zijn duit in het zakje gedaan door zijn andere muzikanten van And They Spoke in Anthems thuis te laten. Op die manier had ie van zijn kant al 60% op cultuur bespaard, zo gaf ie schalks mee. Een kleine berekening van onze kant, toonde dat ie zelfs 66,66% bespaarde. Dat, en een grap dat ie zijn setlist met 60% zou inkorten en maar 60% van een nummer zou laten horen, was uiteraard kritiek aan het adres van de Vlaamse regering en niet in het minst de minister van Cultuur, Jan Jambon die wil snoeien in de projectsubsidies voor jonge artiesten met maar liefst 60%. Helemaal te gek werd het toen de man die met knappe harmonieën speelt door laagje per laagje zijn songs uit ‘June’ en het recente ‘Money time’ met een loop station op te bouwen, zei dat ie bijna heimwee naar de tijd dat Joke Schauvliege minister van cultuur was, begon te krijgen.

30 jaar bestaat de debuutplaat Affection van Lisa Stansfield. Reden om een feestje te geven in een volle Ancienne Belgique was dat voor de Britse 53-jarige zangeres. Voor een maandagavond had het publiek er verdomd veel zin in. Al van bij de start van de show die opende met – hoe kan het ook anders? – Affection zat de sfeer er al dik in. Stansfield die op haar backdrop ‘lisa’ had laten drukken, kreeg applaus nadat ze ‘Hello Brussels’ integreerde in de song die dreef op een heerlijke partij op basgitaar en opvallende accenten op dwarsfluit. ‘We all know what we want’ bracht ze parlando uit de lyrics van die openingssong. Helaas bleek Stansfield wel vaker off key te zingen zodat haar stem zelden blendde met die van haar twee backing vocals. En solo klonk ze behoorlijk hees, in die mate dat haar stem er nauwelijks doorkwam tijdens ‘People hold on’, de voorlaatste van de avond. Niet dat het publiek daarom maalde, dat nummer met heerlijke uptempo pianoriff klapten de fans danig mee net als zowat alle uptemponummers in de set. Hét hoogtepunt voor velen was met stip ‘All around the world’ waar ze de zang – slim bekeken – grotendeels aan het publiek gaf. Zowat alle smartphones in de zaal leken de song ook te registreren. Maar wat ons betreft was ‘The real thing’ the real thing. Het volgde net als de meeste songs in een beweging op het vorige nummer, wat mee aangeeft wat voor snelle set Lisa Stansfield en haar band neerzetten, wat de spanningsboog van het concert en de daardoor gegeneerde ambiance bij het publiek alleen maar bevorderde.

Soms is een tribute zoveel meer dan zomaar een eerbetoon en dat gold zeker voor Glennis Grace’s hulde aan haar grote voorbeeld Whitney Houston. Wat een optreden! Maar vooral: wat een stem en wat een persoonlijkheid! Glennis Grace smeet zich volledig en trakteerde een uitverkochte Lotto Arena op een carrièreoverzicht en een best of van Whitney Houston. Ze reeg de hits aan elkaar en spaarde daarbij de vocaal moeilijkere stukken niet op tot het einde … integendeel. Al bij het tweede nummer, ‘All At Once’, mocht ze uitpakken met die fenomenale kracht die ze in haar stem heeft. We waren toen al verkocht. En dan moesten liedjes als  ‘I Have Nothing’, ‘Didn‘t We Almost Have It All‘ en ‘Run To You’ nog komen. Een betoverend ‘I Will Always Love You’ wist een volle zaal eerst diep te ontroeren en deed het daarna uitbarsten in een verdiende, minutenlange, staande ovatie. We moeten het ook nog hebben over het pakkende en sterke ‘One Moment In Time’ met de 15-jarige Sezina Steur en over de uitvoering van ‘I’m Every Woman’ samen met Berget Lewis en Edsilia Rombley die nieuwe dimensies gaf aan de term ‘girlpower’. U leest het al: we komen superlatieven tekort om ‘Whitney a tribute by Glennis Grace’ de eer aan te doen die het verdient.

De heren van Il Divo zijn al vijftien jaar samen en dat mocht gevierd worden. Daarom trakteerden Urs Bühler, Carlos Marín, David Miller en Sébastien Izambard hun fans op een groots concert in de Lotto Arena waarbij ze niet alleen nummers uit hun nieuwste album ‘Timeless’ zongen, maar ook een hele schare hits brachten uit hun vijftienjarige carrière. De heren voelden zich op hun gemak en de sfeer zat er op het podium zo goed in, dat ze links en rechts door een gebrek aan concentratie wel eens een steekje, of beter gezegd: een nootje, lieten vallen. Gelukkig waren de fans niet te kritisch voor het sympathieke viertal en werd er zichtbaar genoten van een mooi ‘Caruso’, een warm ‘Bésame mucho’, een nostalgisch ‘Toi et moi’ en een geweldig sterk ‘Amazing Grace’. Als de vier heren hun stemmen verenigen, hebben ze best wel wat power in huis.

Hebt u in een nostalgische bui soms ook een verlangen naar de liedjes van Wim Sonneveld, Conny Stuart, Leen Jongewaard, Jenny Arean en Frans Halsema? Wel, dan zit u bij ‘Liedjes van Annie’ aan het juiste adres. In een avondvullend programma brengen Maike Boerdam, Lucas Van den Eynde en Sam Verhoeven onder de muzikale leiding van Pol Vanfleteren in de Rode Zaal van het Fakkeltheater een hommage aan de vrouw die een hele generatie Nederlandse artiesten voorzag van memorabele liedjes: Annie M.G. Schmidt. Samen grasduinen ze in het collectieve geheugen van het Nederlandse lied en brengen ze hits als: ‘In een rijtuigje’, ‘Marjolijne’, ‘Op een mooie Pinksterdag’, ‘Vluchten kan niet meer’ en ‘Nikkelen Nelis’. Al moeten we bij dat laatste nummer toegeven dat de tekst niet van Annie M.G. Schmidt is. Maar de muziek is wel van Harry Bannink en … het is gewoon een te leuk nummer voor Lucas Van den Eynde om het niet in dit programma op te nemen.