‘Hezellih’ met Josephine was het op de allereerste Sonic Kids in hetPaleis dit seizoen. Josephine, dat is Josefien Deloof, die een erg kenmerkend stemgeluid laat horen. Hees, wat schriel doet ze onder andere denken aan Ella Eyre, Coely en Selah Sue. Ook Alabama Shakes, Alice Phoebe Lou, Amy Winehouse en Intergalactic Lovers behoren naar verluidt tot haar invloeden. Alle toeschouwertjes mochten knus en gezellig mee het podium op en zo lekker dicht bij haar en haar puike live band zitten. Josephine bracht een mix van pop, soul en funk naar Antwerpen. Met een slimme set die dansbaar materiaal afwisselde met rustige integere songs, wist ze de allerjongsten (5-plussers) te begeesteren. Daarbij tekende ze voor wat nu al met stip het meest vertederende live moment is dat we dit jaar hebben meegemaakt. Voor ze ‘Paris’ inzette, ging ze gewoon zitten op een kussentje tussen de allerkleinsten voor het podium die zich rond haar verzamelden om een prachtig verstilde eerste strofe van het nummer te horen. Ze had werkelijk iedereen op haar hand, en de kinderen hun gefascineerde blikken die vol aandacht keken wat er heel intiem, zuiver akoestisch aan het gebeuren was, was ontzettend schoon in zijn puur- en oprechtheid. We smolten als een waterijsje onder een stralende zomerzon bij het zien van dit tafereel.

Jan en Jan hebben het ondertussen begrepen. 30.000 toeschouwers haalt hun Night of the Proms nog in Antwerpen en daar moeten ze het al enkele jaren mee doen. Nederlandse fans kunnen zondag voor 10 euro naar het evenement in de Ahoy dankzij de publieke omroep KRO-NCRV die er een exclusieve ledendag van maakt. Terwijl de Jannen in Antwerpen tot 61 euro per ticket vragen (en de Vlaming nog zo zot blijkt om dat te betalen ook voor een event dat tegenwoordig voornamelijk een covershow met symfonisch orkest is), zetten ze datzelfde product in Nederland aan braderieprijzen in de markt en doen ze daarvoor beroep op belastinggeld. Faut-le faire. Idem in eigen land waar een zomereditie in Koksijde hun NV geld laat verdienen mede dankzij de lokale belastingbetaler.

15 nummers brengt Guga Baul uit Ongehoord tijdens het bijna twee uur durende Studio Guga. Dat zijn welgeteld 7,3 minuten per song. Als je dan weet dat één nummer halfweg niet meer dan een erg kort intermezzo is dat hem de mogelijkheid biedt om opwarmings- en articulatieoefeningen te doen met de stem van Ozark Henry weet je dat het tempo van deze show veel te traag is. Het optreden sleept vooral door veel te lange bindteksten waarin Baul zijn wat ons betreft overbodige inkijk op zijn gezinsleven geeft.  De stemmenimitator schuwt ook de platte naar seksualiteit verwijzende humor niet: ‘Een mossel is goed als ze open gaat’ en wordt soms ongegeneerd klef: ‘mijn gezin heb ik thuis, achter mij staat mijn familie’. Hoewel een wekenlang op voorhand uitverkocht Cultuurcentrum van Merksem er anders over dacht, het zong ‘Wij twee’ waarin de imitatie van de Kreuners en Rick de Leeuw te horen is, mee met de uit Oostende aangespoelde Antwerpenaar, het zwaaide ook stevig mee op de enige toegift ‘In balans’, dat geïnspireerd is op wat Bart Peeters doet, en de stemmenimitator achteraf met een stevig applaus beloonde, hadden wij liever een gebaldere show gezien al was het maar dat Baul en wij dan misschien uitzicht hadden op 8 uur nachtrust. Maar dat zal voor in het hiernamaals zijn.

Een degelijk optreden dat zette Lili Grace en voorprogramma And They Spoke in Anthems (solo) neer in het Cultuurcentrum van Merksem. Een gezellige avond werd het waarbij het publiek voor de gelegenheid op het podium mocht kruipen. Arne Leurentop had alvast zijn duit in het zakje gedaan door zijn andere muzikanten van And They Spoke in Anthems thuis te laten. Op die manier had ie van zijn kant al 60% op cultuur bespaard, zo gaf ie schalks mee. Een kleine berekening van onze kant, toonde dat ie zelfs 66,66% bespaarde. Dat, en een grap dat ie zijn setlist met 60% zou inkorten en maar 60% van een nummer zou laten horen, was uiteraard kritiek aan het adres van de Vlaamse regering en niet in het minst de minister van Cultuur, Jan Jambon die wil snoeien in de projectsubsidies voor jonge artiesten met maar liefst 60%. Helemaal te gek werd het toen de man die met knappe harmonieën speelt door laagje per laagje zijn songs uit ‘June’ en het recente ‘Money time’ met een loop station op te bouwen, zei dat ie bijna heimwee naar de tijd dat Joke Schauvliege minister van cultuur was, begon te krijgen.

30 jaar bestaat de debuutplaat Affection van Lisa Stansfield. Reden om een feestje te geven in een volle Ancienne Belgique was dat voor de Britse 53-jarige zangeres. Voor een maandagavond had het publiek er verdomd veel zin in. Al van bij de start van de show die opende met – hoe kan het ook anders? – Affection zat de sfeer er al dik in. Stansfield die op haar backdrop ‘lisa’ had laten drukken, kreeg applaus nadat ze ‘Hello Brussels’ integreerde in de song die dreef op een heerlijke partij op basgitaar en opvallende accenten op dwarsfluit. ‘We all know what we want’ bracht ze parlando uit de lyrics van die openingssong. Helaas bleek Stansfield wel vaker off key te zingen zodat haar stem zelden blendde met die van haar twee backing vocals. En solo klonk ze behoorlijk hees, in die mate dat haar stem er nauwelijks doorkwam tijdens ‘People hold on’, de voorlaatste van de avond. Niet dat het publiek daarom maalde, dat nummer met heerlijke uptempo pianoriff klapten de fans danig mee net als zowat alle uptemponummers in de set. Hét hoogtepunt voor velen was met stip ‘All around the world’ waar ze de zang – slim bekeken – grotendeels aan het publiek gaf. Zowat alle smartphones in de zaal leken de song ook te registreren. Maar wat ons betreft was ‘The real thing’ the real thing. Het volgde net als de meeste songs in een beweging op het vorige nummer, wat mee aangeeft wat voor snelle set Lisa Stansfield en haar band neerzetten, wat de spanningsboog van het concert en de daardoor gegeneerde ambiance bij het publiek alleen maar bevorderde.