Tezuka is Sidi Larbi Cherkaoui’s jongste voorstelling, geen zuivere dansvoorstelling maar vooral een ode aan Osamu Tezuka, manga, kalligrafie, Japan, en de biologie. Naast choreografie, neemt kalligrafie/visuals maar vooral ook het gesproken woord een groot aandeel in de voorstelling in. Helaas wordt door die hoeveelheid aan prikkels die op het publiek afgevuurd worden, het ook gedwongen om te kiezen, waar de focus naar gaat. Heel vaak – we betrappen ons er zelf op – zuigen de mangatekeningen, de visuals, de kalligrafie de aandacht naar zich toe en komt de dans/choreografie daardoor in de verdrukking. 

Achter het driekoppige ensemble Mamaza gaan Ioannis Mandafounis , Fabrice Mazliah en May Zarhy schuil. Sinds 2009 werken deze drie samen nadat ze elkaar leerden kennen bij The Forsythe Company.  deSingel programmeert hun productie Cover Up, die in maart in Frankfurt in première ging en een co-productie met deSingel is, aan het begin van hun nieuwe culturele seizoen.

Keski.e.space palmt nog een ganse maand augustus de voormalige faculteit dierengeneeskunde aan de Slachthuislaan voor zijn nieuwe voorstelling “Bodyscan” in. Alexandra Meijer tekende voor de choreografie van deze dansvoorstelling die je als bezoeker al wandelend ontdekt. Niet meteen geschikt voor mensen met een (tijdelijke) beperking zoals ondergetekende die zijn enkel verstuikt heeft. Op het traject moet een trap van zestig treden beklommen worden. Bodyscan levert een knap staaltje aan visuele en grafische kunst op maar is wat kort van duur. Het concept: mensen laten wachten in een wachtzaal van een ziekenhuis en hen dan een parcours laten volgen waardoor ze videokunst en choreografieën tegenkomen, werkt. Hoewel het niveau van beide uitstekend is, bleven we toch ook op onze honger zitten. Hier zat meer in.

Geumhyung Jeong zoekt naar een nieuwe taal tussen lichaam en object in “7 Ways”. Object wordt lichaam en lichaam wordt object in deze voorstelling die een mix is van dans, theater en poppenspel. Jeong toont de toeschouwer 7 manieren om (solo) seks te hebben en het spel van aantrekken en afstoten. Hier en daar zorgt dat voor poëzie, dan weer voor een komische noot. Kritiek op de wegwerp- en consumptiemaatschappij is nooit ver weg bij deze danseres die in Zuid-Korea haar opleiding kende. Een gebruikt voorwerp belandt na een scène onherroepelijk in de vuilbak om er niet meer uit gehaald te worden. Of toch niet? 7 Ways is een trage voorstelling met 7 los van elkaar staande scènes die steeds opnieuw moeten opbouwen naar een climax(je) en dan neergelegd worden. Daardoor vergt ze veel geduld van het publiek.

Pure wereldklasse. Dat toont het Koninklijk Ballet van Vlaanderen in John Cranko’s “Onegin”. Het magisch danskoppel Wim Vanlessen als Onegin en Aki Saito als Tatjana laten het publiek niet onberoerd in twee onwaarschijnlijk intense pas de deuxs die o zo verschillend van temperament zijn. De eerste op het einde van acte 1, de droom van een jonge Tatjana die stapelverliefd is op Onegin. De laatste, in acte 3 die ook de voorstelling afsluit, waar Onegin de ooit afgewezen Tatjana opnieuw ontmoet in een dans vol gedistingeerde passie met elementen van vroeger in. Maar nu is het aan Tatjana om hem af te wijzen. Een verscheurende keuze waar ze zwaar van af ziet.