Mrs Dalloway van KVS en Teatro Espanol in een regie van Carme Portaceli naar het 95 jaar oude boek van Virginia Woolf moet een van de weinige internationale producties zijn die er dit najaar op de planken te zien is in ons land. Veel tours zijn immers geannuleerd door corona, maar deze coproductie kwam nu, weliswaar met een half jaar vertraging door – jawel – corona dan toch naar Brussel. De volledig in het Spaans gesproken voorstelling vergt wel wat van de toeschouwer (die geen Spaans verstaat). Niet alleen omdat de cast snel praat waardoor je verdomd snel de boventiteling moet kunnen lezen, maar ook omdat de voorstelling, in tegenstelling tot het spreektempo, aan de trage wat lijzige kant is. Het sferische geluidsontwerp van Jordi Collet in combinatie met het uitgepuurde ja zelfs stilistisch gestileerd scènebeeld van Anna Alcubierre maakt het plaatje erg mooi in combinatie met de warm oranje gezellige belichting door David Picazo. Maar net als in het echte leven schuilt daarachter duisternis, fundamentele eenzaamheid en vragen of gemaakte levenskeuzes wel de juiste zijn geweest. ‘Wat als de dingen anders gelopen waren?’, daar staat hoofdpersonage Clarissa (Blanca Portillo die in Cannes 14 jaar geleden samen met Chus Lampreave, Yohana Cobo, Carmen Maura, Lola Duenas, en Penélope Cruz als beste actrices werden gekroond voor hun rollen in Volver van Pedro Almodovar) dan ook lange tijd bij stil om op het einde terug aansluiting te vinden met haar leven en haar – zo lijkt het toch alvast – originele lossere, levenslustigere ik, die ze een tijd verloren was.

Odysee van Theater FroeFroe is zo lekker. De voorstelling voor 10-plussers met poppen, die gebaseerd is op Homerus’ klassieker trekt dan ook de eclectische kaart met (poppen)spel, dans, projecties en film en het ritme, al van bij de start op drums met drie slagen die zich herhalen door Fien Van Der Aa waar ze na verloop van tijd ook mee varieert, zit erg goed. Maar vooral: de tekst van Michael De Cock – die met illustratrice Gerda Dendooven het boek ‘De lange weg naar huis’ uitbracht 12 jaar geleden - die als basis diende en vol mooie woorden en combinaties zit (zoals: ‘Hoe lang duurt geduld?’ – ‘Geduld dat is alle zandkorrels door je vingers laten glijden en opnieuw en opnieuw’), gemengd met het volkse dat de cast aanbracht (‘Je bent echt een scheetje’, ‘Je had een briefje moeten hangen, niet kloppen want de baby slaapt. Dank voor het begrip.’, ‘Penelope I love you’ – ‘Me too’, ‘Papa gaat niet kapot die leeft nog’ – ‘De goden zijn super sterk’ – ‘Maar papa is slim’ en hun gekende humor: ‘En elke dag een verse onderbroek aan!’), werkt hier wonderwel.

Wat een feest is het telkens om Joris Van den Brande samen met Koen De Graeve op een podium te zien! In Pulcinella, een Kidconcert georganiseerd door Antwerp Symphony Orchestra is het niet anders. Heerlijk absurd, met visuele humor die de lachspieren van de kinderen prikkelt, (dubbelzinnige) taalvondsten die dan weer die van de volwassenen stimuleren, is deze productie. Combineer dat met een piekfijne lezing van fragmenten uit Pulcinella en Danses concertantes van Stravinsky en Le tombeau de Couperin van Ravel, laat het geheel trekken op warm water met vuile sokken in, op een bedje van kom, kruid af met wat aangebrande foute humor en je hebt een hoogstaand cultureel gerecht dat zowel de volwassenen als de allerjongsten – sommigen al in scouts- of chiro-outfit gehesen voor meteen na het concert, anderen op hun paasbest of casual gekleed wat aantoont dat er geen dress code meer geldt voor klassieke concerten en gelukkig maar, kunnen smaken.

Toegegeven, met een flinke dosis tegenzin sleepten we ons naar de Waagnatie om er Wachten op Godot door Olympique Dramatique te zien. De absurde klassieker die zigzagt tussen gitzwarte depressieve gevoelens (Gogo en Didi die hun rechten kwijtgespeeld zijn, spelen met het idee om zich op te hangen aan een boom maar bij gebrek aan een koord of een riem die niet breekt, komt het er niet van) en luchtigheid, wordt nauwelijks opgevoerd in theaters. Mannen zien we die denken over geluk en geloven dat ze zo gelukkig zijn. ‘Ge weet niet of ge ongelukkig zijt of niet’ horen we Dewispelaere waarop Van Dyck antwoordt: ‘Dat is zoals ik’. Hier schuren de twee acteurs wel erg dicht aan bij non-fictie.

Menen ze dat nu echt Warre Borgmans en Katelijne Verbeke? Dat ze in een uur een c-uur-sus komen geven hoe je tot innerlijke rust kan komen en een beter mens kan worden? Die vraag stelden we ons niet alleen bij het lezen van de promotekst maar ook nog eens tijdens K.A.L.M. zelf, waar Dimitri Leue de tekst voor schreef. Zo herkenbaar en geloofwaardig – en bij momenten ook een beetje zoals dat hoort saai (die oeverloze herhalingen, verwijzingen naar wat we al ‘geleerd hebben’ inclusief de overdadige herhaling als humoristisch stijlfiguur met de X-Y grafiek die op alles toepasbaar blijkt)  – is de voorstelling dan ook die je het gevoel geeft in een of andere zelfhulpgroep beland te zijn. ‘U bent niet alleen’ klinkt het dan ook uit Warres mond. Verder noteren we: ‘Hier zitten de moedigen. U heeft de eerste stap al gezet.’ waarna ie ons oproept om om ons heen te kijken. Het publiek blijkt daar nogal schuchter voor waarop de acteur de twijfelaars over de streep trekt met: ‘Van rondom u heen kijken verspreidt u geen virussen.’ Dat experten-toontje hoort bij het concept. Het geniale van dit stuk is namelijk dat je pas achteraf beseft hoe ingenieus alles in elkaar steekt. Pas op het einde komt de kater Noster dan ook op de koord.